Wandeling met hindernissen (deel 1)

We gingen even wandelen: Cera, de fotograaf en verslaggever. Gewoon een blokje om dus. De andere redactieleden hadden allen andere belangrijke zaken te doen, vandaar.
Voorbij het Zooiplein zagen wij Fleur in het raamkozijn. Eerst nog rustig knikkebollend en ongetwijfeld wat mijmerend, maar toen zij Cera in het oog kreeg kwam ze helemaal tot leven.



Cera had echter geen belangstelling voor Fleur. Zij had zich verheugd op een leuke wandeling en nu reeds bleef de fotograaf stilstaan, nog zo dichtbij de redactie. Nee, dat schoot niet op. En omdat er plaatjes geschoten werden, ging Cera er maar bij liggen. Zij kent het klappen van de zweep zo langzamerhand wel.



Fleur zag de fotograaf niet eens staan. Zij zag slechts Cera en dat boeide haar zeer, maar dat kunt u wel zien. Toch?



Ah, daar zag Cera iets gaan. Zoals zo vaak zag de fotograaf niets. Maar Cera weet het natuurlijk beter, zij heeft tenslotte kattenogen. Cera stond op en dribbelde de straat uit.

Fleur had het nakijken. Jammer Fleur! We moeten verder!

Ja, Cera had er zin in. Zij maakt heel graag wandelingen met de fotograaf en laat de Boez daar zelfs voor in de steek. En dat zegt heel wat!

Wij lieten het gevaarlijke water daar waar het stroomde, en sloegen de parallelstraat in. Altijd spannend want je weet nooit wat of wie je daar aantreft.

Omdat er een fris windje stond, stapten we ferm door. Een lange tijd was er niets bijzonders te zien. Toen bleef Cera opeens staan en keek strak voor zich uit. Wat zag zij daar, een eindje verderop?

Zo te zien was het niet koosjer. Misschien zelfs wel linke soep?

Ach, de grote boef. Ja, Bel de Franskat zat op zijn tafeltje wat te zooien. Maar toen hij Cera in het oog kreeg, kwam hij graag van zijn tafeltje af. Wat moesten we nu? Omkeren en terug gaan? Of ervoor zorgen dat Cera veilig Bel kon passeren? Was dat eigenlijk niet een onmogelijke taak? We kregen geen tijd meer om te wikken of te wegen. Bel had beslist dat hij Cera niet zou laten gaan, of we nu omkeerden of niet.

Ook Bel zag, net als Fleur even daarvoor, de fotograaf niet. Of wilde dat niet. Wat bofte hij toch vandaag! Cera kwam zomaar bij hem langs in plaats van andersom! Hij had alleen maar op zijn tafeltje hoeven zitten wachten!

Dan liep Bel opeens langs de fotograaf en stormde op Cera af. Nou hadden we de poppen aan het dansen. Arme kleine Cera. Ging Bel de Fransman haar nu te grazen nemen?

(We lezen dat natuurlijk in deel 2!)