Wilt u het nog een keer uitleggen?

Boez:
Het luik moet open! Ja, ik weet wel dat het al laat is maar het luik moet nu toch echt direct worden opengedaan!
Mijn vriendinnetje is namelijk in paniek. Ja, ze wil naar huis en ze kan er niet uit. Vandaar dus!



Hoezo heeft ze geen huis meer? Zijn de mensen weg? En is het huis helemaal leeg nu? Wat moet Cera dan?
Oh, bij ons logeren. Tot het nieuwe huis klaar is? Moet de vloer daar nog open? En zijn er nog werklui? U zegt dat ze nog niet mee kan verhuizen omdat het daar nog te gevaarlijk voor haar is?
Nee, ik vind het niet erg dat ze nog een poosje blijft. Maar Cera zelf is erg nerveus en snapt het allemaal niet zo. Daarom wil ze dus naar haar eigen huis. Nu dus, ja. En daarom moet het luik open zodat ze naar de overkant kan.
Kan dat echt niet? Nog 1 keer even kijken bij Cera's huis? Nee? Slapen we nou allemaal hier vannacht? Met zijn vieren? En nog een paar nachtjes daarna?
Van mij mag het, ja. Maar Cera is erg zenuwachtig. Nee, we snappen het niet goed. Wilt u het nog een keer uitleggen?

Psycholoog gevraagd.

Boez:
Wat kom je doen? Ja, ik lag net lekker te slapen en nu stoor je ons. Eh, mij dus. Nee, Cera is hier niet. En ze komt ook niet. Omdat ze niet lekker is en ook niet gestoord wil worden. Hoezo ziet u haar liggen tussen mijn snorharen door? U vergist zich. U zegt van niet?



Cera:
Heeft u gezien waar ze mee bezig zijn? Ja, mijn hele huis wordt leeggehaald. Ik kan het niet aan en daarom ben ik hier komen schuilen. Dat vindt u toch wel goed? Ook dat ik op uw bed lig? En dat de Boez op mij past?



Nu kijken we samen naar de vogeltjes op het dak. Ja, ze zitten aan de overkant. En het is erg plezierig om in deze spannende tijd samen met de Boez naar de vogeltjes te kunnen kijken.
Is het huis al leeg?



Nee, ik heb daar niet veel meer te zoeken. Mijn mensen zijn erg druk en ik weet niet of ze mij gaan meenemen, en eerlijk gezegd heb ik helemaal geen behoefte aan een nieuw huis. Ja, ik ben erg bang en daarom ben ik hier, bij mijn vriendje de Boez... U vindt dat toch wel goed? Oh, ik mag zo lang blijven als ik wil? Tot ze me komen ophalen? Omdat mijn voerbakje is ingepakt en er steeds maar wielhuizen komen die alle spullen weghalen? Ja, dat vind ik erg fijn. Misschien ga ik straks nog wel even kijken. Of ze misschien alle spullen weer terug hebben gezet. In dat geval kan ik vanavond gewoon weer naar mijn eigen, oude huis, heh? Ja, want je weet maar nooit, inderdaad..... Nee, ik snap er helemaal niks van en wil alleen maar dat het weer wordt zoals eerst. U zegt dat dat niet meer kan? Wel, wilt u dan mijn psycholoog zijn? Ja, zo iemand heb ik heel hard nodig. Hoe laat werd het diner hier ook alweer geserveerd?

Geen neus aan neus...

Gisteren, toen wij onze laatste ronde maakten, zagen wij in de Kruidentuin de Nieuwe Kleine. We probeerden haar/hem te volgen maar hij/ze was te snel voor ons. Later, in de Steeg van Storm, zagen wij de Kleine nogmaals, maar weer konden wij deze kleine haarfabriek niet bijhouden.
Tenslotte troffen we de Kleine voor onze eigen deur aan. En de Boez was bezig kennis te maken. Tenminste, die indruk kregen wij.



De Kleine rende heen en weer over de straat, en hield telkens weer even stil om zich vanachter een wielhuis of struik op de hoogte te stellen van de situatie.



De Boez liet zich echter niet van de wijs brengen. Hij had zich voorgenomen om de Kleine te bestuderen en besnuffelen, en volhardde. Een neus-neuscontact kreeg hij echter niet voorelkaar.
Nee, de Kleine hield afstand want je weet maar nooit heh? Zo is het maar net.



Zo hadden wij grote moeite om de Kleine een beetje duidelijk op de kiek te zetten. Hij/zij was razendsnel en nam bij voorkeur plaats achter een struik of wiel. En wij kregen niet de tijd om scherp te stellen..... Maar goed, het feit dat de Kleine zich steeds vaker laat zien geeft de burger (fotograaf) moed. Wellicht binnenkort de perfecte foto?

Mini op zoek naar slachtoffers....

Terwijl wij achter de computer zaten, werden wij afgeleid door het diverse keren langsflitsen van een schaduw. Een haarfabriek, dat beseften wij best wel, maar welke dan?
Wel, het leek erop dat Mini haar geplande voorstellingen (zie vorig bericht) allemaal had afgedraaid en nu een beetje kwam klooien in de buurt van de redactie. Wij meenden tenminste haar achterwerk te herkennen.



En ja hoor, het was inderdaad Mini. Dat zie je alleen al aan die ogen, heh? Tjongejonge, daar kan mevrouw Troy nog jaloers op zijn, op zo'n blik!
Mini wilde ravotten, dat was duidelijk. Of tenminste een paar fikse petsen uitdelen. Waren er kandidaten in de buurt? Of kunnen we beter "slachtoffers" zeggen?




Wel, Oscar had geen trek in een stoeipartij met Mini. Een paar van die scherpe nagels in je nek of aan je staart? Nee, Os bedankte voor de eer en hield zich schuil onder de bank. Erg verstandig van hem.




Maar Cera had wel zin in een spelletje. Ze ging bovenop de tafel zitten waar Mini even tevoren onder was gekropen. En Cera hengelde door het parasolgat naar het felle tijgerinnetje.... Heel moedig van Cera!

Doch Mini vond dit spelletje helaas minder leuk. Erg jammer, want de fotograaf had er wel schik in en Cera dus ook. Het kwam dus verder niet tot een treffen. De fotograaf wachtte nog even op meer vuurwerk, maar dat werd niet afgestoken. Misschien was Mini wel moe, of speelt (of flirt!) ze liever met jongens? De tijd zal het leren.

Weer spelen in de sneeuw!

Het had gesneeuwd en de zon scheen. Prachtig weer dus! Waarom moesten de Boez, Oscar en Cera dan binnenspelen? We stuurden ze naar buiten.....



In de Kruidentuin zat Kaija net lekker rustig te zonnen. Ze baalde er stevig van dat er nu 3 indringers en een fotograaf haar pais en vree kwamen verzieken. Nee Kaija, het leven is niet altijd even plezierig!



Oscar was met veel enthousiasme meegekomen. Hij is dol op het rondlopen met de fotograaf, en als zijn vriendje met vriendin dan ook nog meegaan, is hij helemaal blij. Oscar keek helemaal niet waar hij liep of stond, en al gauw zagen wij hem met zijn staart de sneeuw van het hek afvegen en binnen de kortste keren was hij overal nat.



Boez deed het aanvankelijk kalmpjes aan, maar Os wilde spelen. Dus begon het gegaloppeer tussen de besneeuwde struiken weer!

En Cera moest ook meedoen, vond Oscar. Dus deelde hij een mep uit ter aanmoediging.

We bleven een half uurtje rondhangen. Cera ontdekte iets spannends onder de struiken en de plek werd later ook nog even uitgebreid besnuffeld door de jongens. Maar toen kreeg de fotograaf last van ijsvingers en wilde naar huis terug.
De haarfabrieken wilden niet blijven zonder de fotograaf, dus liepen ze mee terug de Katbladstraat in. En toen kon Kaija weer in alle rust genieten van de winterzon....

De Verschrikkelijke Sneeuwpoes!

Gisteren, tijdens onze ronde, kwamen wij Mini tegen. En geloof ons, wij durven haar nog nauwelijks "klein" te noemen na deze ontmoeting. Want Mini voerde een show voor ons op die er niet om loog. En tijdens deze show meenden wij haar te horen grommen: "Ik ben de Verschrikkelijke Sneeuwpoes en Niemand doet mij wat!" Maar het kan ook zijn dat zij wat anders riep en dat wij haar niet goed verstonden.


In elk geval liet Mini ons zien hoe je sneeuw kunt verplaatsen, hoe je flinke pootafdrukken kunt maken in het witte goedje en vooral hoe je daarbij moet kijken: erg gevaarlijk!



Gelijk een "Wilde Sneeuwkat" dus! Wel, wij waren zeer onder de indruk van Mini's voorstelling en zullen haar beslist niet meer aanduiden met "klein". Dat Mini geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken, wisten wij natuurlijk al....




En dat werd nu nog eens door haar bevestigd.
Toen Mini klaar was met haar show, hebben wij haar flink geprezen en in onze handen geklapt.
Daarna ging zij er weer vandoor, waarschijnlijk op zoek naar nieuw publiek. Want zo'n prachtige voorstelling moet natuurlijk herhaald worden; iedereen moet namelijk weten dat de Grote Mini een Verschrikkelijke Sneeuwpoes is! Zo is dat!

Vier reporters tegelijk op pad, deel 3, slot.

Oscar besloot niet langer op de Boez te wachten. En wat Japekop zou gaan doen kon hem al helemaal niks schelen, want die was niet echt een vriend van hem. Dus Os ging maar alvast op de afgesloten zandbak liggen fleppen. Jazeker, midden in de nattigheid. Want Os in nou eenmaal een viespeuk en het kan hem helemaal niks schelen als zijn vacht nat en smerig wordt, als hij maar kan fleppen.




Maar toen Cera de glijbaan ging inspecteren, wilde Os daar eigenlijk ook wel bij zijn. En ging daar nog eens met zijn natte vacht in het zand liggen. En dan straks zeker vrolijk weer door het kattenluik van de redactie stappen en op de bank plaatsnemen? Nou, mooi niet Os!

Nog even kiekeboe spelen achter en om de lantaarnpaal (waar overigens gelukkig weer een nette afdekplaat op geplaatst is door gemeente zodat er geen draden meer voor de grijp liggen).
Maar dus nog steeds geen Boez en Japekop op het Zooiplein! We gingen maar eens kijken waar zij rondhingen. Misschien wel teruggegaan naar de redactie?

Nee hoor. Ze zaten aan de overkant. Boez kon het blijkbaar niet opbrengen om de straat over te steken naar het Zooiplein. Misschien bleef hij liever in de buurt van Japekop? Wij weten het niet en kunnen het u dus ook niet zeggen. Japekop was in elk geval druk doende alle plantenkuipen te controleren op van alles en nog wat. Ja, een belangrijk onderdeel van een verkenningstocht!

De fotograaf besloot terug naar de redactie te gaan om te zien of het koffie-apparaat het nog wel deed. Cera en Os volgden. Nee, zonder fotograaf is er niks meer aan, daar op dat Zooiplein. Bovendien weet je maar nooit of er nog snoepies worden uitgedeeld bij het Poezenloket, heh?

Maar Cera bedacht zich en klom in de Pergola van de buren. Dat leverde uiteraard weer wat aardige foto's op.

Zoals deze.

De twee ventjes bleven natuurlijk in de buurt van Cera, en gingen lopen klooien en zooien op de tafel. Zo kon Cera mooi op hen neerkijken....

Japekop ging terug naar de redactie want zijn verkenningsronde zat erop en hij had blijkbaar geen zin in klooien. Nee, daar is hij veel te serieus voor. Bovendien moest hij natuurlijk ook nog even controleren hoe het met zijn moeder (mevrouw Troy) was. Dat doet hij namelijk wel meer als hij een tijdje van huis is geweest. Ja, Japekop is een goede zoon en zich erg bewust van zijn plichten.

Wij drukten thuisgekomen de knop van de koffiemachine in. Want zo gaat dat, heh?
Wel, het was een zeer prettige ronde geweest en erg bijzonder dat we die konden maken met onze vier (leerling-)verslaggevers tegelijk. En er was zowaar geen ruzie geweest onderweg! En genietend van ons kopje warm, bruin vocht, bedachten we dat het wellicht toch nog zou lukken: het opleiden van de Boez en Oz tot heuse verslaggevers. Een mooie klus voor in het voorjaar. Laat de crocussen maar komen!

Nieuwe foto's!

Wij hebben onze fotosite opnieuw ingericht en een aantal nieuwe foto's gepubliceerd. Alle nu vertoonde foto's zijn bewerkt tot zgn. "poster-afbeeldingen". Als u een setje van deze foto's wilt hebben (als wenskaart), kunt u deze bestellen via de fotosite: www.simplesite.com/stadskatten.

Wie heeft gewonnen?

De oplossing van onze puzzel van vorige week is:
(in volgorde van eerste verschijning)
Iwan, de Boez, Luna, Mini, Japekop, Zwarte Gijs, Cera, Oscar, Panda, Tokkie Troy, Bel de Franskat, Bollewangen, Storm.
De winnaars:
1. Marjon (oud-katbladbuur)
2. Annemiek (uit elders in het land maar dus wel een zorgvuldige lezeres!)
3. Inge (wel uit Leiden, maar niet uit de katbladbuurt!)
Ze hadden wel allemaal drie keer schieten nodig, maar anderen kwamen niet in de buurt!!!

Hulde aan deze dames! Zij krijgen bericht van ons!

Vier reporters tegelijk op pad, deel 2.

We moesten dus de Steeg van Storm door!

Wel, op bovenstaande foto kunt u zien dat Japekop nog zeer voorzichtig was. Hij liep weliswaar heel kordaat, maar wel zo dicht mogelijk langs de muur. Cera ging voor de zekerheid op een tafeltje zitten, want als je hoog zit ben je in het voordeel, heh? En de Boez snuffelde uitgebreid aan de deurmat bij het kattenluikje van Storm. Het viel dus allemaal reuze mee en er was totaal geen paniek meer. Maar waar was Oscar gebleven?






Ah, daar kwam hij al "aangestormd"! De Boez schrok eerst even van de snelheid van Os, maar vervolgens gingen beiden lol trappen in de Steeg. Jazeker, over elkaar heen buitelen, elkaar uitdagen en een beetje zooien. Japekop was toen al in de Katbladstraat en Cera keek toe vanaf haar tafeltje. Wel, we konden dus concluderen dat onze haarfabrieken nu toch echt wel zo langzamerhand gaan beseffen dat er geen Storm meer op de loer ligt in deze Steeg. Hoewel, ze waren wel met veel, heh? Dus het kan ook zijn dat ze daardoor wat roekeloos waren en minder angstig. We zullen de volgende keer dat we hier komen opnieuw bekijken hoe de zaken staan. Vooralsnog kunnen we een licht optimisme toch niet onderdrukken...

Afijn, allemaal verzamelen en op naar de Hoftuin!




Daar moest Japekop natuurlijk zijn vaste ronde lopen. Want alleen zo kun je de boel goed verkennen, niet? De Boez zag Os en Cera naar de zo populaire trap gaan, dus ging hij hen achterna.






Boez beklom de trap en nam halverwege plaats, Oscar dook tussen de sprieten (of wat daar nog van over is) en Cera hield Os in de gaten. Erg spannend was het allemaal niet.

En Japekop moest weer nodig gras kauwen, dus ook weinig interessant. De fotograaf besloot nog even richting Zooiplein te gaan om de ronde te voltooien. Jongens, wie gaat er mee?

Nou, Os en de Boez wilden eerst nog even wat spelen in het midden van de tuin. Er werd over en weer wat gemept en gehuppeld. Maar ondertussen keken ze wel met een scheef oog naar het raam van een huis, waarachter Harremans jaloers naar de twee uitgelaten ventjes zat te kijken. Arme Har.

Zoals u hier nogmaals kunt zien, werd er flink gestoeid.

Cera liep voor ons uit naar de Katbladstraat en Japekop zat nog aan het gras.

De fotograaf besloot de Poort door te gaan en niet langer te wachten op de jongens.

En ja hoor, mevrouw Troy zat vanaf haar dekentje op de bovenverdieping van de redactie uit het raam naar ons te kijken. Wij zwaaiden even naar haar.
Ondertussen hoorden we Os en Boez de Poort door komen galopperen. Ja, dat weerklinkt leuk tussen die muren: tjeplokketjeplok!

Op het bankje bij het Zooiplein moest Os zich nodig aanstellen; hij ging uitgebreid liggen fleppen.

Daar stopte hij mee toen Cera boven hem langsliep.

Zo, twee van de vier waren dus met de fotograaf bij het Zooiplein aangekomen. Maar waar waren Japekop en de Boez nu? Waren zij stiekem naar huis gegaan of was er wat anders gebeurd?

U leest het in deel 3!

Vier reporters tegelijk op pad, deel 1.

Boez en Cera wachten op Japekop...

Het regende dan wel een beetje, maar ons reportersteam was toch bereid de straat op te gaan. Boez, Cera en Oscar gingen voorop. Japekop had ook besloten mee te gaan maar eigenlijk was hij niet zo lekker. Hij begon dan ook met het vreten van gras en dus moest de rest op hem wachten. Maar toen kwam onze Verkenner A ook mee.



En Cera is inmiddels ook Verkenner A heh? Nee, dat mogen wij niet vergeten! Je ziet ook duidelijk het verschil. De beide jongens (zie boven - de Boez en Oscar) doen nog niet zo aan verkennen. Ze liepen en sprongen langs en overelkaar heen en maakten alleen maar lol. Dat gaf verder niet want dat levert soms weer leuke plaatjes op.



In de Kruidentuin gekomen, moest Japekop braken. Geen wonder ook als je je even daarvoor hebt volgepropt met grasstengeltjes.



En terwijl Japekop verder ging braken tussen de struiken, dolden de Boez en Oscar nog wat om hem heen. Nee, ze vielen hem niet lastig gelukkig. En toen Japekop klaar was met braken, moest hij de braakplek ook nog even markeren. Nee, waarom hij dat deed weten wij niet. U ziet nog net zijn staart uitsteken bovenin de foto. In het midden herkende u natuurlijk de Boez en Oscar staat tegen de ijzeren buis op.

Cera zat al op de paaltjes op het hoekje van de Kruidentuin, klaar om de Parallelstraat in te gaan. Nou, iedereen klaar voor onder water?

Ja, iedereen klaar. Nu konden we de Parallelstraat in. Gelukkig was er geen verkeer.

Cera deed uiteraard grondig verkenningswerk. Ze inspecteerde ramen en kozijnen, en deed dat erg goed. Wij waren weer erg trots op haar.

En zowaar, de jongens (Oscar en de Boez) gingen ook serieus aan de slag. De geparkeerde fietsen werden aan een grondige inspectie onderworpen. Nee, markeren doen deze twee jongens niet. Tenminste, niet zoals Japekop zijn route en belangrijke zaken merkt: staart strak omhoog en sproeien. Wij denken ook niet dat Os en Boez dat ooit nog gaan doen. U weet vast wel hoe dat komt, niet? Maar wij kunnen ons natuurlijk vergissen. Misschien zijn ze alleen nog maar wat te jong? De tijd zal het ons leren.

Os en Boez besnuffelden ook uitgebreid de plantenpotten en planten in de Parallelstraat. Erg belangrijk tijdens een verkenning en dus bemoedigend voor hun toekomst. Want ook reporters dienen namelijk hun route en omgeving goed in de gaten te houden en wijzigingen in opstelling of geur op te merken en te rapporteren. Het is maar dat u het weet.

Japekop, volleerd Verkenner en diploma A-houder, liep zelfverzekerd zijn eigen route. Hij verdeed zijn tijd niet aan fietswielen e.d. maar controleerde vooral de uitstekende delen.

En vervolgens kwamen wij bij een zeer belangrijk punt op deze route.

Jawel, het huis van Bel de Franskat. Natuurlijk moest deze plek heel goed worden gecontroleerd op geuren. En behalve Japekop begreep Oscar dat ook, al wijfelde Os eerst wel even. Tja, dit was best een linke plek en het kon zomaar gebeuren dat Bel tevoorschijn zou springen en dan was Leiden in last, heh? Maar Bel kwam niet tevoorschijn gelukkig. Waarschijnlijk lag hij zijn middagdutje te doen en had hij er geen idee van dat er een hele club reporters rond zijn voordeur liep.

Maar nu kwam er nog een moeilijk onderdeel van onze reporterstocht. Jazeker, de Steeg van Storm. Want onze reporters zijn er nog steeds niet helemaal zeker van dat Storm definitief is vertrokken, wat wij ook zeggen. Blijkbaar zit de angst er nog behoorlijk in, want op het moment dat wij de Steeg tot nu toe inliepen, waren onze haarfabrieken nog altijd bijzonder op hun hoede en vervolgden zij hun weg in of 1 grote sprint, of in slakkengang en dus nog steeds bang voor wat kon komen.

Hoe zou het deze keer gaan? We waren nu met vier haarfabieken! Zouden zij elkaar steunen of werd het een wedloop?

U leest het in de volgende aflevering!