Trusten dan maar.....

links mevrouw T. Troy, rechts Cera

T.Troy:
Kijk hem dan tekeer gaan, die jongste bediende van ons. Hij kwam net binnen met een vaart alsof de duvel hem op de hielen zat. Eerst stoer doen buiten, dan in paniek door het kattenluik duiken. En nu dus met zijn muisje spelen alsof er niks aan de hand is. Zijn vriendin Cera, die hier nu naast mij ligt omdat ze ook gevlucht is voor de knallen, begrijpt ook niets van die Boez. Zij kwam met ons (mij en mijn zoon Japekop) de redactie binnen toen er weer van die nare geluiden op straat werden gemaakt. Nee, dat went echt niet, die knallen. Ja, na die ene nacht waarin de wereld dreigde te vergaan, keken we niet meer op van die plofjes in de verte, maar na een poosje rust gehad te hebben is het opnieuw begonnen, soms erg dichtbij, en nu zijn we dus weer bang en ongerust. Daarom liggen we hier. Om in de gaten te houden dat het niet naar binnen komt, het gevaar. Want je weet maar nooit.



Boez:
Ja, net erg geschrokken van die knal. Was erg dichtbij en heel onverwacht. Maar daarom moet ik nu spelen. Om de schrik van net te vergeten. Ik wil niet denken aan daarnet. Ik wil dat alles weer gewoon wordt en daarom ga ik spelen met mijn muisje. Als je zelf normaal doet dan wordt de rest vanzelf ook wel weer normaal. Denk ik. En binnen gebeurt niks naars. En de anderen zijn er ook. Dus is het hier veilig en wordt het nog veiliger als ik met mijn muis ga spelen en net doe alsof er helemaal niks aan de hand is. Hierbinnen, ja.



T. Troy:
De onnozele hals. Kijk hem nou. Ja, ik zou best ook met die muis willen spelen en ben jaloers op het gemak waarmee hij de dingen van zich afzet. Maar ik wacht liever nog even af tot het echt helemaal veilig is. En daar kun je dus niet zomaar op rekenen. Ik blijf daarom voorzichtig en op mijn hoede.....



Boez:
Het is niet leuk dat ze daar allemaal zo liggen en niet met mij komen spelen. Zo gaat voor mij ook de lol eraf. Ik zie de angst in hun ogen. En wordt daar dan op mijn beurt ongerust van. Ik kijk veel naar ze. Zij zijn ouder en weten meer. Ik voel dat ze op hun hoede zijn, maar voel niet waarom dat is. Voor mij was het daarstraks wel schrikken maar dat is alweer over. Maar ik zie aan hen dat het misschien nog niet over is. Ik denk dat ik maar stop met spelen....




Japekoppie:
Hij, die kleine dus, moet zijn gang maar gaan. Maar wij zijn wijzer. Wij liggen hier veilig en zijn klaar om weg te duiken als het gevaar dichterbij of binnenkomt.
Meestal heb ik geen zin in gezelschap, maar in dit geval voelt het goed om dicht bijelkaar te blijven.
Kijk, die kleine geeft het op. Hij is moe. Dat wist hij daarnet zelf nog niet, maar nu zakt-ie in elkaar. We moesten allemaal maar gaan slapen. Tenminste tot etenstijd. Dan zien we wel weer.
Toch fijn om niet alleen te zijn in deze barre tijden.
Morgen is er weer een dag. Misschien wordt het leven dan weer normaal en kan ik weer een dakinspectie doen. Zonder knallen......



Boez:
Boezschje moe. Ook maar gaan slapen, net als de anderen. Boezschje niet blij. Zelfs een beetje zielig, heh? Ja. Ach. Trusten dan maar.....