Geen meeldingetjes...

Japekoppie:
Eigenlijk is het geen stijl. Dat ze me zo lang laten wachten ja. Wel zitten kirren dat ik zo'n mooie knul ben, over me praten enzo - ja op wie ik nou lijk, mijn vader of mijn moeder -, maar ondertussen zitten ze wel lekkere hapjes te eten en er komt helemaal niks mijn kant uit. En dat alles terwijl ik in een dip zit vanwege m'n verbroken verloving. Ook dat nog ja. Moet ik dus als een hondje op de vloer zitten wachten tot het iemand belieft mij iets toe te schuiven. Jakkiebah!



Nee, het maakt niet uit wat. Stukje kaas, stukje vlees, het is mij om het even. Hoewel, ik heb natuurlijk het liefst een stukje vlees, want met kaas weet je het maar nooit. Ja, sommige soorten ruiken wat vreemd en die heb ik dan bij nader inzien toch liever niet.



En die meeldingetjes heb ik bij nader inzien toch ook liever niet. Of ze moeten besmeerd zijn met wat lekkers. Maar verder maakt het me dus helemaal niks uit want het gaat tenslotte om het gebaar en het medeleven.
Wel, uiteindelijk staat er iemand op en dan kan ik wat dichter naar de tafel toe. Ja, in die gevallen pik ik dus gelijk de stoel in, dat spreekt vanzelf. Ze mogen blij zijn dat ze op onze stoelen mogen zitten en als ze dan om de een of andere reden van die stoel afgaan, heb ik het recht om deze zitplaats onmiddellijk in te nemen. Ik zou ook gek zijn als ik dat niet zou doen.



Ja, eindelijk! Ik krijg een stukje weet-ik-veel. Het komt uit de soep. "Uit de mond gespaard" hoor ik zeggen, maar dat zal mij worst wezen. Goed, het ruikt prima maar ik moet het wel zelf pakken. Anders word ik lui, zeggen ze. Nee, het stelt niet veel voor. Het is maar een klein stukje inderdaad, en het smaakt vast naar meer. Of dat "meer" er komt, weet je maar nooit. Dat hangt van het gesprek af. Ja, of ze de concentratie en aandacht kunnen opbrengen om nog wat zorg aan mij te besteden. Ja, natuurlijk in de vorm van nog een kleine gift. Of hapje, zo u wilt. Want ik reken er wel op dat vooral mijn mens, in deze voor mij uitermate moeilijke tijden, mij een hart onder de riem steekt. En mij dus inderdaad niet te lang laat wachten op nog een klein stukje gehaktballetje. Ook omdat ik het waard ben, ja.

Dat zou jammer zijn....

Japekoppie:
Erg prettig wanneer die kleine Zoebel beneden aan het mens laat weten dat ik boven op de lichtkoepel zit. Niet dat dat niet eerder wordt opgemerkt, want ik laat mij geregeld met zoveel kracht neerkomen om diezelfde koepel, dat het nooit onopgemerkt kan blijven. Tenzij ze dropjes in haar oren heeft gestopt, om maar wat te noemen. Maar als die kleine begint te bleren, houdt hij daar niet mee op totdat ze de trap opgaat. Dus dan hoef ik minder moeite te doen, als u begrijpt wat ik daarmee bedoel. Er is alleen een nadeel aan verbonden. En dat is dat die kleine dus ook mee naar boven komt. Zogenaamd om mij te verwelkomen.



Maar dan kan ik er dus bijna niet langs. En het is een flinke sprong, dat kan ik u verzekeren. Ik heb daar het liefst de ruimte voor, maar die heb ik niet als die kleine daar in dat raam hangt. Ja, dat is dus wel een nadeel van dit systeem van die Zoebel. Maar er is vervolgens ook weer een voordeel.



Hij vindt dat dak namelijk reuze spannend. Nee, hij is er nog niet op geweest want dat durft hij nog niet. Maar omdat hij zo nieuwsgierig is, blijft hij nog een tijdje uit dat raam hangen om naar buiten te kijken en zijn neus in de dakgeuren te steken. Dan kan ik ondertussen op mijn gemak de trap af en rustig in de keuken een hapje gaan eten. Zonder gestoord te worden door die kleine inderdaad. En mijn mens weet dat, dus zij laat hem dan ook maar even hangen. Ja, dat doet ze voor mij. En eigenlijk is dat reuze aardig van haar. Want het is daar best wel koud, met dat raam zo open. Want zij hangt er dan namelijk naast ja. Om te voorkomen dat hij eruit dondert. Uit dat raam inderdaad. Want dat zou toch erg jammer zijn heh? Als hij per ongeluk uit het raam valt? Nee, ik zal het er niet meer over hebben. Heb niks gezegd, nee......

Verkennen met stoorzender, deel 2

Cera besluit de oefening af te breken, en dat vinden wij heel jammer. Maar zij is blijkbaar dus niet opgewassen tegen de Franskat, kan niet doen alsof hij er niet is en wordt te angstig van zijn nabijheid. Dat betekent dat wij ook omkeren; wij kunnen haar niet aan haar lot overlaten, heh?



Terwijl we met Cera teruglopen en geruststellende woordjes naar haar roepen, komt de pestkop achter ons aan. Hij is weliswaar een beetje bang voor de cursusleidster, maar hij weet op slinkse wijze toch af en toe heel dichtbij Cera te komen en bedreigt haar dan.

Cera staat hier en daar een moment stil om de situatie in zich op te nemen. Het is heel goed dat ze dat doet, vinden wij. Je moet je vijand altijd in de gaten houden zodat hij je niet onverwacht kan bespringen. En wij achten Bel de Franskat tot alles in staat. Er komt een idee in ons op om een cursus "Veilig thuiskomen" op te zetten. Wij noteren dat even; Cera zit toch tussen de plantenpotten.

Doch Bel ziet op dat moment kans om te cursusleidster te passeren en zodoende dichter bij Cera te komen. Cera scheurt de hoek van de straat om en een paar tellen zijn wij haar uit het oog verloren. Daar wij ons verantwoordelijk voelen voor haar, volgen wij haar en Bel in hetzelfde rappe tempo.

Om de hoek gekomen, zien wij Cera achter een fraaie plantenpot zitten. De plant zelf is minder fraai maar het is tenslotte nog winter. Maar goed. Ons kleine modelletje en Verkenner in opleiding wil blijkbaar niet zonder ons thuiskomen en wacht geduldig tot wij weer op gelijke hoogte zijn. Wij kijken even om ons heen. Waar is de pestkop gebleven?

Na geconcentreerd rondspeuren zien we hem zitten. Bel dus. De Franskat inderdaad. Hij zit verscholen onder Kaija's boom en loert naar Cera. Wij lopen naar hem toe maar dat heeft hij geeneens in de gaten, zo druk heeft hij het met het in de gaten houden van zijn slachtoffer. Heeft Cera op haar beurt Bel ook gezien?

Wij krijgen geen antwoord op onze vraag. Cera is ondertussen weer een eindje verderop gaan zitten. Bel springt achter de boom vandaan en verstopt zich vervolgens achter een houten kistje.

Zijn blikken blijven op Cera gevestigd. Wanneer zou hij toeslaan, deze rakker? Voorlopig is hij nog in de fase van "bedreiging". Wij beginnen ons af te vragen of er, wat hem betreft, wel een volgende fase bestaat!

Cera wacht geduldig op ons. Zij is daar gaan zitten waar wij onze verkenningstocht in de Kruidentuin zijn begonnen. Ze verliest Bel niet uit het oog. Wij spreken haar nogmaals moed in. En als zij ons met haar hulpeloze snuitje aankijkt, lopen we naar haar toe.

Ja, bij moed inspreken hoort ook moed inaaien. Cera accepteert onze hulp dankbaar. Wij horen zelfs een zacht gespin. Ach, dit kleine poesje is zo toch wel weer erg aandoenlijk. Wij gaan steeds meer van haar houden. Maar of het nog wat wordt met dat Verkennersdiploma, tja, dat vragen wij ons dus af. Zonder Bel hadden we een prachtige Verkenningstocht kunnen maken, met de Franskat in de buurt wordt het dus helemaal niks. Maar ja, hij woont nu eenmaal in de katbladbuurt, dus ze zal toch met hem moeten leren dealen, heh?

We aaien nog wat door, tot groot genoegen van Cera. Maar dan voelen we opeens hoe koud het eigenlijk is. We zijn al een tijdje onderweg tenslotte, en hebben geen handschoenen aan. We besluiten daarom om Cera te verzoeken de Kruidentuin met ons te verlaten. Cera reageert, na wat aandringen van onze kant, positief en springt van haar plek af.

In snel tempo passeert zij de berg van stenen. Dan blijft zij staan om om te kijken. Komt Bel achter haar aan of heeft hij misschien zijn achtervolging opgegeven?

Nee! Natuurlijk heeft hij niet opgegeven! De dondersteen is achter zijn houten kratje vandaan gekomen en kiest dezelfde route als Cera. Wat zou Cera nu gaan doen?

Cera heeft gekozen voor een nieuwe, zogenaamd veilige, plek. Maar helaas, ze kan daar haar draai niet vinden. Wederom hulpeloos kijkt zij om zich heen. Wij moeten de neiging onderdrukken haar op te pakken en in veiligheid te brengen, maar er is nog geen sprake van een noodsituatie en de regels zeggen: niet ingrijpen als dat niet nodig is. Dat zijn dus de regels van het Katblad. Persoonlijk denken wij daar natuurlijk anders over. Maar dat telt dus niet.

Cera denkt een veilig plekje te hebben gevonden op een tuinbankje. Bel komt nu wel erg dichtbij. Gaat de noodsituatie nu eindelijk komen?

Wij staan te popelen om Bel weg te blazen en Cera in veiligheid te brengen! En om de regels dus van tafel te vegen. Maar we weten ons andermaal te beheersen. Spannend is het wel!

Maar net als Bel de Franskat op het bankje wil springen om Cera de mep te verkopen die hij al zo lang in zijn gedachten heeft, gaat Cera er vandoor. Wij komen Cera weer tegen vlak voor het poezenloket.

Tussen de fietsen aan de gloednieuwe fietsenrekken. Wij wachten even af. Wat gaat Bel nu weer doen? Gaat hij nu eindelijk een keer naar huis? Of het dak op of gewoon een keer weg bij Cera??? We beginnen zijn spel eerlijk gezegd een beetje zat te worden.

Wel, Bel zelf is het helemaal niet zat. Hij neemt ook plaats tussen de fietsen, een stukje verderop. Onze vingers zijn ondertussen bijkans bevroren, de Boez zit voor het raam om aandacht te gillen en Cera lijkt genoegen te nemen met de situatie.

Wij stellen vast dat, ondanks het uitstekende begin, de oefening van Cera voor Verkenner A toch als mislukt beschouwd moet worden. Wij gaan ons beraden over wat te doen met dit soort situaties.

Dat beraden doen wij natuurlijk, de koude in aanmerking genomen, het liefst op de redactie. Met een, bij voorkeur warme, consumptie.

Even later zien wij hoe Cera ongeschonden haar huis weet te bereiken, en nadat Bel nog een minuut of 10 voor het poezenloket heeft gezeten om de Boez (achter glas) lastig te vallen, gaat ook hij naar huis. Eindelijk rust......

Verkennen met stoorzender, deel 1

Cera kwam langs voor een oefenrondje. Jawel, voor haar Verkenner A diploma dat zij dit voorjaar hoopt te gaan halen. Gelukkig was de fotograaf thuis en had ook de cursusleidster wel even tijd voor haar, dus werd de camera gepakt, en pen en papier voor het noodzakelijke verslag. (Wij evalueren namelijk altijd zulke belangrijke oefenrondes aan de hand van een fotoreeks en de gemaakte aantekeningen.)



Daar gingen we dan op stap. Cera begint erg goed. Niet op de stenen lopen maar er netjes naast. Zo zien we het graag. Dat schiet namelijk wat meer op...



Nee Cera! Je gaat toch niet nu al zitten zonnen op zo'n belangrijke oefentocht? Nee nee, Cera zit daar om een goed overzicht te hebben. Je weet maar nooit wat er in de Kruidentuin rondloopt aan gevaarlijk gespuis. Knap bedacht, Cera! Je gaat echt vooruit!



Nogmaals wordt de tuin bekeken, maar nu van een niveau lager. Zo zie je beter wat er vlakbij de grond tussen de struiken rondscharrelt. Gelukkig scharrelt er niks gevaarlijks, dus kunnen we snel verder.

Ja, goed zo. Nog even de paden controleren. Anders loop je de kans van achteren aangevallen te worden. Cera ziet niets over het hoofd. Wij raken helemaal opgetogen. Blijkbaar heeft Cera toch tussendoor nog wel zelf geoefend ook! Nou, dat is dan goed te merken. Bravo Cera!

Inderdaad, er zijn hier veel geheimzinnige kieren. Uiteraard moeten deze verkend worden. Gelukkig besteedt Cera niet overdreven veel tijd aan deze verkenning. Want dat zou namelijk minpunten opleveren. Haar houding ziet er heel professioneel uit trouwens. Soepel glijdt zij door haar voorpoten heen om haar neusje optimaal te kunnen gebruiken. Deze verkenningstocht is nu al een feest!

Ach, onraad Cera? Waarom blijf je nu staan? Wij zien helemaal niets hoor! En er is ook niks te horen. Wij vragen ons werkelijk af wat Cera nu bezielt. We worden zelfs een beetje ongeduldig.

Nou, nou! Zie je spoken, kleine meid? Je staat er wel schattig bij zo, en je kunt duidelijk zien dat je een mooi model bent, maar dit was een verkenningstocht, weet je nog? Je haalt de zaken nu een beetje doorelkaar. Hoezo moeten wij ons omdraaien? Wat is er achter ons aan de hand?

Aha! De stoorzender is weer op komen dagen! Wij zien hem onder een struik vandaan komen en vervolgens gaat hij midden op de straat staan. Jawel, het is Bel de Franskat. De grootste pestkop van de buurt! Wat knap van Cera dat ze hem van grote afstand heeft zien zitten. Hij, Bel, had zich goed verstopt maar dus niet goed genoeg voor Cera! Andermaal bravo, Cera! Maar wat nu? Moeten wij deze oefening nu al onderbreken? We zijn nog niet eens op de helft! Of maken we de tocht af en proberen we Bel te negeren? Wat gaan we doen, Cera?

(wordt vervolgd)

Geen geloei

Gelukkig hebben wij Bolle-wangen vanochtend weer voorbij zien komen. Dat was geheel en al bij toeval, omdat hij zijn komst niet aankondigde met zijn zo karakteristieke geloei.
Wij zagen hem zonder enig geluid te maken de straat oversteken en waren blij verrast dat hij er nog is, levend en wel dus. Het kan zijn dat hij last van zijn stembanden heeft, maar misschien is hij gewoon even niet achter de wijven aan en heeft hij een jachtpauze ingelast. Wij vonden dit bericht te belangrijk om u te onthouden.

Controle bij de Poort

Harremans:
Hee daar! Even wachten! U moet gecontroleerd, want u kan niet maar zomaar door mijn tuin heenlopen! Heeft u wel een pasje bij u?



Even kijken. Ik moet via dat dak daar, even over de steeg springen en dan via het balkon naar beneden. U gaat niet weg heh? Ik kom er zo aan.


Blijven staan hoor! Verroer u niet. Ik ben er bijna.

Zo. Laat eens kijken, wat heeft u daar bij u? Camera dus. Heeft u daar een vergunning voor? Wel, van mijn broer Panda, of van Mio of Rooie Gijs? U zegt dat u geen vergunning nodig heeft?

Ach, nu zie ik het pas. U bent van het katblad. Ik had u zo gauw niet herkend. Nee, dan is alles in orde. U heeft inderdaad geen pasje nodig. Nee, u heeft recht van overpad inderdaad. Maar u begrijpt zeker wel dat hier strenge controle moet plaatsvinden?

Ja, in verband met al die vreemdelingen. Ze komen soms zomaar de tuin inwandelen en je weet maar nooit wat ze allemaal uitvreten. Ja, katten, honden, mensen. Van alles dus ja. En nu wil het geval dat er net nieuwe plantjes in de tuin zijn neergezet, en ik moet die dus bewaken. Opdat ze niet gestolen worden ja. Nee, het zijn er niet veel maar ze zijn nogal kostbaar. Omdat ze al bloeien dus. En bloeiende planten zijn altijd kostbaarder dan niet bloeiende. Dus toen ik had gezien dat ze waren geplant, deze planten dus, heb ik de taak op me genomen om ze te bewaken.

Ja, het is inderdaad erg koud op dat dak. Maar ik kan vandaar wel goed de Poort in de gaten houden. Ja, ik zie precies wie daar in en uit gaan. Nee, ik kan maar 1 Poort tegelijk in de gaten houden, dus als u via de andere kant was binnengekomen had u inderdaad uw gang kunnen gaan. Oh, u kwam via de andere kant?

Nou, in elk geval heb ik u even gecontroleerd en vastgesteld dat u geen vreemdeling bent. Ja, nu mag u doorlopen. U mag zelfs kiezen door welke Poort u weer naar buiten wil gaan. Nee, daar doe ik niet moeilijk over, als u maar gaat. U had toevallig geen lekkers bij u?

Even smoezen bij het poezenloket.

Iwan:
Ha mevrouw Katblad! Ja, daar ben ik weer. Ik kwam eens informeren hoe de zaken staan hier. Heeft u even voor me? Nee, het hoeft niet lang te duren. Gewoon een aai en een praatje.



Ik had de Boez namelijk beloofd om nog even langs te komen, weet u nog? Ja, dat was een paar dagen geleden. Dus hier ben ik dan. Is er nog nieuws? Weet Japekoppie het al? En hoe is hij er onder? Oh, hij heeft dus goed gegeten. En nu is hij bezig aan zijn dakinspectie? Het is goed dat hij bezig blijft. Ja, het leven gaat door heh? Ook na het verbreken van je verloving inderdaad.
Is de Boez thuis? Dan zeg ik hem even gedag.



De Boez:
Ha oom Iwan? Komt u om met mij te spelen? Ah, u heeft daar dus geen zin in. Dat is jammer want ik heb wel zin om te spelen! Ja, ik kan ook gaan snuffelen of een beetje verkennen, ja. U wilt even met Cera praten?



Ze komt er net aan, dus dat treft.

Iwan en Cera smoezen wat. Dan kijken ze naar de Boez, hoe hij stoer op pad gaat nadat hij de nieuwe fietsenrekken heeft besnuffeld. Bel de Franskat is gelukkig in geen velden of wegen te bekennen en Storm ook niet. Dat is erg prettig voor Cera want nu hoeft ze niet onder een wielhuis te kruipen.

De Boez heeft het erg druk met om zich heen kijken. Elke dag ziet de straat er weer anders uit! Nu liggen die rekken er weer en staan er vuilniszakken. Heel spannend voor een jonge kat! Wij laten de poezen maar met rust. Iwan blijft niet lang deze keer. Het is ook erg koud vanochtend! Cera gaat, als Iwan weg is, ook maar naar huis. En de Boez? Die vindt er niks meer aan als hij geen toeschouwers heeft. Dus hij kwam door het poezenloket naar binnen en ging lekker in huis zooien.....

Winterpondjes...

Toen wij een hoog gegil hoorden dat door merg en been ging, pakten wij onze camera maar weer eens en gingen poolshoogte nemen. Wij hadden het kunnen weten: niemand kan zo'n geluid voortbrengen als Storm. Zijn slachtoffer had zich verstopt onder een wielhuis. Drie keer raden wie dat was.......


Cera, die zich altijd veilig waant als zij onder een wielhuis is gevlucht, moest nu toch de benen nemen. Storm is namelijk erg goed in het vechten onder wielhuizen; wij hebben dat al eens eerder kunnen constateren.


Zij vluchtte dus de Poort door naar de Hoftuin. Erg verstandig van Cera, want Storm heeft de afgelopen maanden nogal stil gezeten, en een paar pondjes aangekomen en derhalve niet zo rap meer. Dat krijg je als je dunne pootjes hebt met een, naar verhouding, wat dik lijfje. Storm nam dus ook niet de moeite de veel snellere Cera achterna te gaan.


Nee, Storm-zonder-staart (het blijft een raar gezicht, dat kale achterwerk) taaide af en ging op zoek naar ander vermaak. Wij waren erg blij voor Cera.....