Slagveld

Japekoppie:
Wij zitten te wachten ja, mijn moeder T.Troy en ik. Ons mens is namelijk weer bezig in de keuken. Dat gebeurt inderdaad wel vaker, dat gekook in het groot, maar de ene keer ruikt het beter dan de andere. Nu ruikt het wel aardig dus. Ja, er heeft eerst vlees opgestaan. In twee grote pannen. Met spek erbij ja. En heel veel groene, ronde dingetjes. Die had ze eerst in de week gezet, dat klopt. Die groene dingen zitten nu in de pan. Nee, het ging allemaal niet volgens plan. Maar dat was onze schuld ja.


We probeerden namelijk op het aanrecht te komen, mijn moeder en ik. Dan mocht natuurlijk niet en zij werd er zenuwachtig van, ons mens. En toen liep ik haar daarna ook nog voor de voeten. Net toen ze die groene dingen in de pan ging doen. En toen glipte die bak met groene dingen uit haar handen. Door mij dus ja. Nou, u snapt het al? Een groot deel van die groene dingen gingen dus naast de pan. Daar werd ze niet blij van, nee. Ook nog het een en ander op de grond ja.


Ja, ze werd behoorlijk boos. Nog een geluk dat de Boez er niet bij was, want dan was het helemaal een zooi geworden. Ja, die zou zijn gaan knikkeren, met die groene dingen. Nee, Boez ligt boven, op bed. Lekker rustig ja. Maar goed, de stemming hier is dus niet zo best. We moesten de keuken uit, en wel onmiddellijk. Ja, dat riep ze tegen ons, mijn moeder en mij. En omdat ze dat echt wel meende, zijn we maar weggegaan van dat slagveld.

Nee, ik denk niet dat we nog wat van dat vlees krijgen. We hebben het deze keer niet goed aangepakt. We hadden niet zo lastig moeten zijn en gewoon lief moeten wachten ja. Misschien hadden we dan wel een fliebertje vlees gekregen. Maar we wachten nog maar even af. Heel rustig ja, om haar niet nog zenuwachtiger te maken. Nee, die groene soep hoeven we niet. Het kan zijn dat er een klein stukje worst overschiet. Die gaat er later in ja, die worst. Misschien is ze tegen die tijd wat gekalmeerd en heeft ze het ons vergeven. Ja, daar hopen we maar op, dus.