Geen meeldingetjes...

Japekoppie:
Eigenlijk is het geen stijl. Dat ze me zo lang laten wachten ja. Wel zitten kirren dat ik zo'n mooie knul ben, over me praten enzo - ja op wie ik nou lijk, mijn vader of mijn moeder -, maar ondertussen zitten ze wel lekkere hapjes te eten en er komt helemaal niks mijn kant uit. En dat alles terwijl ik in een dip zit vanwege m'n verbroken verloving. Ook dat nog ja. Moet ik dus als een hondje op de vloer zitten wachten tot het iemand belieft mij iets toe te schuiven. Jakkiebah!



Nee, het maakt niet uit wat. Stukje kaas, stukje vlees, het is mij om het even. Hoewel, ik heb natuurlijk het liefst een stukje vlees, want met kaas weet je het maar nooit. Ja, sommige soorten ruiken wat vreemd en die heb ik dan bij nader inzien toch liever niet.



En die meeldingetjes heb ik bij nader inzien toch ook liever niet. Of ze moeten besmeerd zijn met wat lekkers. Maar verder maakt het me dus helemaal niks uit want het gaat tenslotte om het gebaar en het medeleven.
Wel, uiteindelijk staat er iemand op en dan kan ik wat dichter naar de tafel toe. Ja, in die gevallen pik ik dus gelijk de stoel in, dat spreekt vanzelf. Ze mogen blij zijn dat ze op onze stoelen mogen zitten en als ze dan om de een of andere reden van die stoel afgaan, heb ik het recht om deze zitplaats onmiddellijk in te nemen. Ik zou ook gek zijn als ik dat niet zou doen.



Ja, eindelijk! Ik krijg een stukje weet-ik-veel. Het komt uit de soep. "Uit de mond gespaard" hoor ik zeggen, maar dat zal mij worst wezen. Goed, het ruikt prima maar ik moet het wel zelf pakken. Anders word ik lui, zeggen ze. Nee, het stelt niet veel voor. Het is maar een klein stukje inderdaad, en het smaakt vast naar meer. Of dat "meer" er komt, weet je maar nooit. Dat hangt van het gesprek af. Ja, of ze de concentratie en aandacht kunnen opbrengen om nog wat zorg aan mij te besteden. Ja, natuurlijk in de vorm van nog een kleine gift. Of hapje, zo u wilt. Want ik reken er wel op dat vooral mijn mens, in deze voor mij uitermate moeilijke tijden, mij een hart onder de riem steekt. En mij dus inderdaad niet te lang laat wachten op nog een klein stukje gehaktballetje. Ook omdat ik het waard ben, ja.