Vergeten vriendschap....

Tijdens ons rondje door de buurt, kwamen wij eindelijk weer eens Iwan tegen. Hij kwam luid klagend achter een auto vandaan en ging direct voor onze voeten op de grond liggen rollen.



Wel Iwan, vertel het maar. Gooi het er maar allemaal uit. Ach, vlooienpipet in je nek gehad? Ja, we zien het! Vieze plek heh? Maar door over de straat te rollen maak je het alleen nog maar smeriger!



Oh, nog steeds je verjaardagscadeau niet gekregen? Wel, je moet maar geduld hebben. Nee, je hoeft niet weer onze camera te beneuzen!



Weer zo'n natte plek op de lens! Is dat nou echt nodig?

We liepen met Iwan de Hoftuin in en kwamen daar de Boez tegen. Ha, dachten wij. Hoog tijd dat die twee elkaar weer eens ontmoeten. Eens kijken wat er gebeurt.

Wel, de Boez kende Iwan niet eens meer. En dat terwijl ze toch goede vrienden waren. Maar de laatste ontmoeting is blijkbaar te lang geleden geweest. Erg jammer.

De Boez was zelfs bang voor Iwan. Hij zorgde dat hij op grote afstand bleef van die grote rooie. Ja, want al is de Boez zelf al een flinke vent, zo groot als Iwan is hij nog lang niet!

Iwan dacht er het zijne van. Hij maakte zich niet druk en ging op zijn gemak een struik uitgebreid besnuffelen.

En de Boez dacht: als die grote gevaarlijke rooie daar toch bezig is, zie ik de kans schoon en sluip achter hem langs.

En Boez vluchtte door de Poort naar de Katbladstraat. Wat een held.....

Wij volgden de Boez en Iwan kwam op zijn beurt achter ons aan. Wel op zijn gemak, want haast had Iwan dus niet.

In de Katbladstraat lag de Boez om het hoekje te wachten. Iwan zag hem niet eens en dook gelijk op de zandplek om eens even lekker te gaan rollen. De viespeuk!

En omdat het er niet naar uitzag dat hij zijn kennismaking met de Boez kon hernieuwen (de Boez was daar echt niet voor in de stemming en deed ontzettend bang en kinderachtig), besloot Iwan na zijn rollingen maar weer door de Poort huiswaarts te gaan. Jammer Iwan, dat het zo gelopen is. Zien we je gauw weer?

Toen Iwan zich door de Poort had verwijderd, zat de Boez dus toch nog te mokken. Misschien had hij meer tijd nodig gehad voor de nieuwe kennismaking met Iwan? De laatste keer dat ze elkaar hadden gezien was toch al vele maanden (een half jaar?) geleden, en als je nog zo jong bent als de Boez, kan het zijn dat er gaten in je herinnering zijn gevallen.....

Wij zullen Iwan dus regelmatig moeten vragen wat vaker langs te komen zodat de vriendschap weer opgepakt en hernieuwd kan worden. Hoewel, wij vrezen dat Iwan het de komende tijd erg druk zal hebben met het opbouwen van een relatie met zijn verjaarscadeau dat Igor heet.

Nadere berichten hierover zullen zeker volgen.

Hofmakerij?

Het was nog vroeg in de ochtend. Oscar zat voor zijn huis op het bankje en tuurde wat voor zich uit. Wij waren met Cera op stap want de Boez was weer eens het dak op gegaan en Cera had derhalve ook niet veel anders om hand... eh, poten.



Zodra Oscar Cera in de gaten kreeg, sprong hij van zijn bankje af, voor de camera langs. En net nu we hem zo goed in beeld hadden en de foto van het jaar konden maken. Maar dat ging dus mooi niet door. Was Oscar op weg om Cera te gaan pesten? Dat zou erg vervelend zijn want Cera heeft regelmatig al genoeg pestkoppen achter zich aan. Wij bekeken de situatie nader.



Oscar raasde als een malloot heen en weer. Het was alsof hij zich erg aan het uitsloven was voor Cera, en Cera bleef gelukkig vrij kalm en zag de uitsloverij aan. Zij volgde Oscar dus wel met haar ogen, maar dat kunt u op de foto duidelijk zien (of juist niet). Nee, Oscar was dus niet aan het pesten; het leek er eerder op of hij met Cera aan het sjansen was!




Toen Oscar klaar was met zijn voorstelling, ging hij bij Cera aan de andere kant van de boom zitten. Naast de sierkolen, inderdaad. Doch Cera had geen zin in gedoe en ging naar het Zooiplein toe. Dat waren we overigens al eerder van plan.

Oscar keek Cera na. En wij liepen om de boom heen en volgden Cera naar het pleintje.

Toen wij de straat waren overgestoken, zagen wij een pestkop zitten. Zwarte Gijs, ja. Hij loerde naar Cera en wij zagen aan zijn hele houding en ogen dat hij vast van plan was onze ochtend te verpesten en achter Cera aan te gaan. Wij spraken hem toe en gaven hem een waarschuwing. Wij wilden namelijk niet dat onze fotoreportage op het Zooiplein door hem in de soep zou lopen.
Gelukkig bleef Zwarte Gijs toen zitten waar hij zat. Maar zou dat ook zo blijven? Wij konden op dat moment niet in de toekomst kijken.

Cera ging naar de glijbaan om te po(e)seren. Wij hebben al vele foto's van Cera op de glijbaan, maar er konden er best nog een paar bij, vond ze. Wel, ons model mag af en toe best haar eigen poeseerplek uitkiezen dus we lieten Cera haar gang gaan.

Ja Cera, erg mooie houding zo. Die hadden we nog niet dus we drukten driftig op de knop van de camera.

Ach ja, van de poeseren krijg je dorst, dat snapten we best. We lieten Cera even met rust om rustig te kunnen drinken. Ook een model heeft recht op af en toe een beetje ontspanning heh? We kondigden dus een korte poeseerpauze af.

En daar was dan opeens Oscar weer. Hij had wel erg veel belangstelling voor Cera, en wij gingen ons afvragen of hij haar misschien niet een beetje aan het versieren was!

Vooral toen Oscar ook nog eens aanstellerig op de grond ging liggen rollen, werd ons vermoeden steeds sterker. Hier was vast en zeker sprake van een versierpoging maar dat kwam ons helemaal niet uit. Bovendien is Cera de vriendin van de Boez en dus vinden wij die hofmakerij van Oscar maar helemaal niks. Wij besloten een einde te maken aan de poeseersessie (Cera werd sowieso te veel afgeleid door Ossie), en maakten aanstalten het Zooiplein te verlaten.

Oscar volgde ons en speelde kiekeboe met Cera. Gelukkig ging Cera daar niet op in. Oscar sloofde zich dus voor niks uit.

Inmiddels waren wij Zwarte Gijs helemaal vergeten. Dat was een foutje van ons. Toen wij het hek rond het Zooiplein bereikten, zagen wij hem weer zitten. Wij zagen aan zijn snuit dat een waarschuwing geen effect meer zou hebben, en wij kregen gelijk.

Gijs kwam plots achter het hek langs tevoorschijn, en sprintte achter Cera en Oscar aan. Deze namen de benen en staken in paniek de straat over, vlak voor een voorbijkomend wielhuis langs!

Het ging maar net goed. Gelukkig remde de bestuurder van het wielhuis af en gebeurden er geen ongelukken. En Cera en Oscar zaten veilig aan de overkant van de straat. Hoewel, veilig?

Het wielhuis was nauwelijks voorbij gereden of wij hoorden de flap van een kattenluik. Cera ging onmiddellijk op huis aan en Oscar holde de andere kant uit, naar zijn huis.
En ja hoor, daar kwam Storm zijn Steeg uit sjokken. Het plezier maken op straat was nu voorgoed voorbij, want twee van die pestkoppen? Nee, daar kun je echt niet tegen op.

Heidepoesjes ondergebracht.....

De heidepoesjes zijn tenslotte allemaal ondergebracht. Voordat zij naar hun nieuwe mandjes konden gaan, moesten zij uiteraard ingeënt en gechipt worden. Dat gebeurde in het asiel te Hilversum. Wilma had alle poesjes (behalve de zieke Igor) naar het asiel gebracht en moest daar ook afscheid van ze nemen. Op bovenstaande foto ziet u de drie meisjes: Kees (jawel), Heidi en Gizmo.



En hier de twee jongens Bram en Bommel.
Als alles volgens plan gaat, zal Igor komende week ook naar zijn nieuwe mandje mogen, mits zijn verkoudheid over is.... Hij is dus nog bij Wilma thuis.



Daar wij naar de overkant van de tafel werden verwezen, was de afstand tussen de mandjes met poesjes wat groter dan wij eigenlijk wensten. En het was een beetje moeilijk om plaatjes te schieten tussen allerlei flessen en andere voorwerpen door. Wij hebben echter ons best gedaan...

Bram is duidelijk de grootste. Toch een ander nest geweest? We zullen het nooit helemaal zeker weten......

Heidi en Gizmo dus. Gizmo is erg stoer en nieuwsgierig. Maar daarover heeft u al in onze bijlage kunnen lezen. Giz wil erg graag uit het mandje klimmen. Ze weet op dat moment nog niet wat haar te wachten staat, en dat is maar goed ook.

De poesjes gingen niet, zoals gewoonlijk, op een behandeltafel maar werden in de armen van verzorgsters door de dierenarts nagekeken, geent en gechipt. Wij hebben dus vooral veel armen en handen op de foto's staan. Onze excuses daarvoor!

Heidi heeft er duidelijk geen zin in. Wij geven haar groot gelijk. Maar ja, wat doe je als je nog zo klein bent? Niks dus. Hup: naalden in je lijfje!

En zo kregen de Heidepoesjes allemaal de nodige aandacht (waarop ze vast niet op hadden zitten wachten!).

Wij wensen de Heidepoesje en hun nieuwe mensen allemaal veel geluk, gespin en kopjes toe!

En we hopen nog wat van hen te horen, want dit was wel een heel bijzonder nest!

En Wilma: rust even lekker uit voordat er weer een beroep op je wordt gedaan! We horen het dan wel weer, heh?

De lamsbout.

Wij hadden een lamsbout. Prachtig rosé gebakken in de oven, met rozemarijn en knoflookteentjes. Dus precies zoals Japekop het graag eet. Wij hadden de bout keurig ontdaan van het vlees en een groot aantal fliebertjes aan de poezen geserveerd. Tot op het bot hadden wij met een scherp mes de bout praktisch schoon gemaakt, maar Japekop vond dat het bot niet weggegooid mocht worden. Er zat nog genoeg aan, vond hij. En omdat wij geen rotzooi op de keukenvloer wilden hebben, brachten we het bot naar buiten zodat Japekop zijn gang kon gaan. Alsjeblieft, ouwe zeur!



Mevrouw Troy kwam er ook nog even bij kijken, maar zij moest al snel concluderen dat er niks meer van af te halen was (van het bot dus, heh?). Bovendien zijn haar kaakjes door artrose aangedaan (je hoort geklapper wanneer zij haar brokjes eet), dus zij liet het bot al snel voor wat het was.



Japekop echter (al beschikt hij niet meer over al zijn kiezen), wilde nog wel een poging wagen. Doch het bleef bij wat gelik: het karwei was ook voor hem te zwaar en bovendien zat zijn buik toch al aardig vol met de eerder genoemde fliebertjes.
Wat moesten wij nu verder met die bout? Ja, er zat best nog wel vlees aan, maar zoals gezegd, het was niet meer te verwijderen met een mes en ook niet met kattentanden.
Wel, de oplossing was gauw gevonden. Er kwam een blafbeest voorbij.



Natuurlijk vroegen wij eerst toestemming aan de baas van het blafbeest, want je weet maar nooit. De baas vond het dus goed dat wij ons bot aan zijn beest gaven (ja, anders had u deze foto's niet kunnen zien, heh?).

Het blafbeest maakte korte metten met het bot. In een mum van tijd had hij al het vlees met pezen en al van het bot gescheurd en hoorden wij hoe hij het kraakbeen tussen zijn kiezen vermaalde.

Onze haarfabrieken konden dit niet aanzien en -horen en verdwenen vol afschuw door het Poezenloket naar binnen. En wij snapten dit helemaal......

Allemaal het dak op.

Mevrouw Troy (15+), onze receptioniste, heeft af en toe van die opvliegingen... Dan moet ze plotseling het dak op en gaat ze gevaarlijke dingen doen. En dat terwijl ze aan artrose lijdt! Maar gelukkig is ze licht van gewicht en doen haar spieren het nog goed. Wij proberen ons dus maar niet al te ongerust te maken als zij weer eens zo'n opvlieging heeft, en maken er plaatjes van.
U ziet mevr. Troy op bovenstaande foto voor ons po(e)seren op het dak van de achterburen.



En hier draait zij zich om. Even later zien wij slechts nog haar staart, want dan heeft zij zich in de spleet tussen de daken begeven. Wat daar te vinden is of nu zo leuk aan is, weten wij niet.



Onze jongste bediende, Boezelmans dus, doet zijn eigen kunstjes. Hij loopt het liefst op de dunste hekwerkjes die ook nog eens niet al te stevig zijn. Wij hebben ondertussen geleerd ons daar niet al te druk om te maken.




Schuine dakjes vindt de Boez ook machtig interessant. Ja, je kunt je in een hoop rare bochten wringen op 1 vierkante meter!

En als je klaar bent met je kunstjes, jaag je een huisgenoot de stuipen op het lijf. Japekop, die rustig door het raam naar buiten was geklommen om ons bij te staan met het fotograferen (voor de gezelligheid), wordt door de Boez van ons dakterrasje afgejaagd. Boez sprong boven op hem en vandaar dat Japekop de benen heeft genomen. Hij houdt er namelijk helemaal niet van om besprongen te worden. Japekop zou dan ook niet bij ons in de buurt blijven; even later was hij verdwenen naar de voorkant van de redactie.

Mevrouw Troy ondertussen, inspecteert de dakpannen van de achterbuurman. Nee, die liggen inderdaad niet zo stevig; er is er zelfs 1 naar beneden gegleden. Wij prijzen overigens de hemel dat de dakpannen op dit moment droog zijn en dat mevrouw Troy dus niet kan uitglijden.

Wij hebben mevrouw Troy geroepen. En zij heeft te kennen gegeven best wel weer naar huis te willen komen. Daarvoor moet zij een stukje door de dakgoot en neemt daar de tijd voor. Op de foto ziet u haar vlakbij het open raam van Luna. Luna is gelukkig niet aanwezig. Zij is namelijk kampioen dakmeppen en daar is onze Japekop al meerdere keren het slachtoffer van geworden.

De Boez zit hier mevrouw Troy te pesten. Hij gaat zo zitten dat zij er niet langs durft. Mevrouw Troy heeft zich verscholen onder de boomtakken en zal net zolang wachten tot de Boez is opgedonderd. Omdat wij weten dat dat best lang kan duren, roepen wij de Boez bij ons. En hij komt zowaar naar ons toe. Nu kan mevrouw Troy haar terugtocht vervolgen. Zij moet daarvoor nog 1 moeilijke sprong maken (het overbruggen van een opening tussen twee platte daken) maar dat zal haar lukken. Als wij ons tuig eindelijk weer binnen hebben, sluiten wij de deur en het slaapkamerraam. Er wordt regen verwacht en wij willen niet dat ons personeel zich vermaakt op de gladde pannen. Vandaar dus. En tot het werkelijk gaat regenen kunnen ze best nog even de straat op om nieuws te vergaren. Er moet tenslotte ook nog gewerkt worden.