Regen, regen en nog eens regen.

Nee, het weer is niet bepaald om vrolijk van te worden of te zijn. Onze redactiekatten waren dan weliswaar al vroeg in de natte ochtend op het dak, maar nadat ons nieuwe dekbedhoes en de slaapkamervloer plus trap vol kwam met natte, zwarte pootafdrukken, hebben wij tenslotte toch maar het raam dat toegang geeft tot de dakterrassen en hoger gelegen pannen, gesloten. Vervolgens had ons personeel (de redactieploeg dus) zo de pest in, dat het hele team weigerde de straat op te gaan om nieuws te verzamelen. Er zat dus niets anders op dan de fotograaf in zijn eentje er op uit te sturen. Zouden er wel katten op straat te vinden zijn in dit hondenweer?
Wel, Charli wilde best wel een frisse neus, maar dan op een droge plek. Hij zat in de vensterbank voor het open raam en was niet van plan om ook maar 1 poot buiten zijn huis te zetten. Tenminste niet zolang het regende. Groot gelijk, vonden wij. En in de Hoftuin? Hoe was het daar?



Niemand te bekennen tussen de planten of struiken. Ook Panda (op de foto) was binnen gebleven terwijl er best nog wel wat werk in de tuin te doen was. Maar niets is vervelender dan een natte vacht. Ja, want blafbeesten hebben dan nog een beschermende vetlaag waardoor, als zij zich uitschudden, het water direct wordt weggeworpen, de ruimte in om het maar zo te zeggen. Of regelrecht in uw gezicht, dat komt ook best wel vaak voor. (Jakkie!)
Maar haarfabrieken worden lekker nat en blijven dat ook, tenzij je ze met een handdoek van een zekere (betere) kwaliteit afdroogt. En er zijn er helaas maar weinig die dat prettig vinden, dat afdrogen dus. Nee, beter is het om maar gewoon binnen te blijven als het mottert of erger...



Wel, de slakken komen juist uit hun schuilplekken tevoorschijn bij nattigheid. Wij zagen in de Hoftuin de passieplant vol met van die glibberjongens. En behalve dat ze zich tegoed deden aan de smakelijke bladeren, hadden ze de bovendien de vruchten ontdekt en dus was het feest. Toch al bijzonder om te zien, deze oranje vruchten van de passiebloem, maar ook nog eens grappig om te ontdekken dat de slakken kennelijk die vruchten erg smakelijk vinden!

In de Kruidentuin zagen wij Kaija in staat van opwinding. Wat was er nu weer aan de hand?

O jee, Zwarte Gijs was op oorlogspad. Wij hebben al vaker opgemerkt dat Zwarte Gijs zich nooit zoveel aantrekt van het weer, en ook nu liep hij gewoon rond te klooien in de regen. Nu is het natuurlijk ook zo dat Gijs, eenmaal buiten, niet meer zo makkelijk zijn huis binnen kan, tenzij er een deur openstaat. Maar gezien de daling van de temperatuur, het (werk)uur van de dag en nog enkele andere factoren, was zijn huis afgesloten en zat er niets anders voor hem op dan maar op sjouw te gaan en er het beste van te maken. En omdat er niks te beleven was in de Katbladstraat, was Zwarte Gijs dus maar de Kruidentuin ingelopen. Op zoek naar vertier en een slachtoffer om te pesten. Je moet toch wat, heh?

Kaija wilde Gijs natuurlijk best in de gaten houden, maar dan wel op een droog plekje. Dus alleen maar logisch dat ze zo'n plekje ging opzoeken.

Zo. Onder een tafeltje dus. En wat ging Zwarte Gijs doen?

Gijs liep alleen maar een rondje. Er was helemaal niets te beleven in de Kruidentuin want er waren geen slachtoffers. Nou, dan heb je het dus gauw gezien. Dus Zwarte Gijs verliet alweer heel snel de tuin van Kaija. Nee, voor Kaija had Gijs geen belangstelling want zij laat zich beslist niet pesten en dat weet Gijs heel goed. Hij deed dan ook geen enkele poging. Kaija was ondertussen wel onder het tafeltje vandaan gekomen om de boel beter te kunnen overzien. Ja, die natte vacht moest dan maar; sommige dingen zijn gewoon belangrijker. Zoals het in de gaten houden van je territorium inderdaad. Maar Kaija, Gijs is al bijna de hoek om hoor! En als je ons niet gelooft moet je zelf maar kijken!

Nee, Kaija wacht nog even met kijken want anders ligt het er te dik bovenop. Gijs mag tenslotte niet de indruk krijgen dat hij belangrijk is, want dan is het hek van de dam. Kaija is dus de onverschilligheid zelve. Maar wij weten beter....

En ja hoor! Op het juiste moment kijkt Kaija om en ziet zo nog net het laatste stukje staart van Zwarte Gijs de hoek om verdwijnen. Nu weet ze genoeg. Kaija is een wijze poes en heeft haar waardigheid behouden. Het is allemaal een kwestie van timing. En daar kunnen wij mensen nog wat van leren, heh?

En dat Gijs vlak om de hoek achter een plantenpot is gaan zitten om af te wachten of Kaija hem wellicht nog zal volgen, is weer erg wijs van Gijs. Ja, hij was dan wel heel onverschillig Kaija gepasseerd en had haar zogenaamd helemaal niet opgemerkt, maar achterlijk is hij niet. Hij heeft echt wel gezien dat zij hem in de gaten hield. En nu zou het dus best kunnen dat zij de hoek om komt om te zien of hij daadwerkelijk haar gebied heeft verlaten. Jammer alleen voor Gijs dat Kaija geen interesse in hem toont. Want zou het niet leuk geweest zijn als zij hem had gevolgd en dat hij haar vervolgens had kunnen bespringen vanuit zijn schuilplaats? Nee, het feest gaat niet door.

Geen Kaija dus voor Gijs, geen verrassingsaanval ook, maar wel een vervelende fotograaf die vastlegt dat jij daar voor Jan Doedel achter de plantenpot zit en dus een beoordelingsfoutje hebt gemaakt. Ja Gijs, nu sta je te boek als de sukkel van de week!

Nou, Gijs heeft alweer iets anders gezien. Tenminste, hij doet alsof. Nee Gijs, wij trappen daar niet in. Er is helemaal niks te zien in de Katbladstraat. Het verhaal eindigt hier, al wil je ons wat anders wijsmaken.

Wij laten Zwarte Gijs achter in de regen, achter de plantenpot, en lopen terug naar de redactie. Even later zien we uit ons raam Gijs terugsjokken naar zijn huis. Ja, het is een sombere dag en het is nog nat ook. Wij hebben de kachel aangezet. Morgen is het misschien wel weer droog. Of niet. De lens van de camera is beslagen. De dranghekken staan alweer overal in de stad klaar voor de 3 oktober viering. Niet vergeten wat Bach-rescuedruppels te kopen. Anders is straks Leiden in last en zitten we opgescheept met 3 overspannen redactiekatten. En we vrezen ook voor de andere Katbladbuurtkatten. Of liever: alle katten in Leiden Centrum. We kunnen ze het niet uitleggen, dat feest van Leidens ontzet. En dat mensen af en toe erg raar doen en veel lawaai maken. En we hopen dat de wind tijdens het afsteken van het vuurwerk gunstig zal staan....

Het familiediner.

Ach ach. Wat was het toch donker en nat, gisteravond. We besloten om het maar eens gezellig te maken en lekker te gaan eten. Ja, de haarfabrieken hadden hun Gourmet al gehad, maar een hapje van iets anders lekkers kan er natuurlijk altijd wel achteraan, heh? Hoewel, de Boez lag lekker te pitten en had helemaal niet geroken dat er lekkere dingen op het vuur stonden. Of hij was gewoon moe, dat kan natuurlijk ook.



Japekop had het natuurlijk wel geroken. Hij was al een poosje present en vastbesloten te komen aanzitten. Ja, Japekop was helemaal klaar voor het familiediner.



Maar het voorgerecht was een tegenvaller. Pompoensoep met pinda en kokos. Nee, als kat zou je dat natuurlijk nooit op het menu zetten. Jekkiedekkie, wat vies. Gauw opeten dan maar en vervolgens snel door naar de volgende gang!



Ja, dat rook een stuk beter en daar moet je natuurlijk met je neus bovenop blijven zitten. En flink je best doen om veel fliebertjes los te peuteren.

Dat zeuren heeft altijd succes dus. En de Boez, wakker geworden van Japekop's gedrein, kwam toch ook maar eens kijken wat er nu zo de moeite waard was. De stukjes zalm smaakten erg goed inderdaad. Ja, zo goed dat het naar meer smaakte. Veel meer alstublieft.

We (de mensen aan tafel) kwamen nauwelijks zelf aan eten toe.

Japekop stelde het gezelschap van de Boez trouwens niet op prijs. Hij kon het niet hebben dat Boez ook zalm kreeg en het zo vlak naast hem zat op te smikkelen. Er klonk gegrom en geblaas, en dat terwijl het toch gezellig zou moeten zijn en blijven!

De Boez, vertrouwend op onze slogan "Altijd Eerlijk Delen", verplaatste zich van de grond naar het telefoonkastje. Heel verstandig van de Boez.

En zijn vertrouwen werd beloond. Nog een stukje zalm Boez? Ja, helemaal voor jou alleen. Japekop eet wel van de vloer.

En als het stukje zalm niet snel genoeg naar de vloer toekomt, gaat hij het wel halen, heh?

Ach ja, sommige mensen zullen wel griezelen van deze gang van zaken aan onze dinertafel. Maar wij kunnen u verzekeren dat het gezeur over is als wij roepen dat het "OP!" is. En bovendien is het echt heel erg gezellig om zo samen te eten! En nee, er wordt niet van de borden gejat; zover laten wij het niet komen.

Japekop zit gewoonlijk de hele maaltijd uit. Of dat nu op de grond is naast de tafel of op een beschikbare stoel, hij houdt erg van de gezelligheid tijdens onze etentjes en bovendien weet je maar nooit wat je nog aangeboden krijgt, heh?

De slagroom van het toetje wellicht? Nou vooruit, een heel klein likje dan. Voor het lekker, ja. Want slagroom komt hier echt niet elke dag op tafel.

En waar mevrouw Troy nu toch was? Wel die kwam wat later. Ze had liggen slapen op het dekbed en vond het sowieso te druk. Maar toen de boel was opgeruimd, kwam zij haar portie ophalen. Ja, natuurlijk hadden wij een stukje zalm voor haar bewaard! Wat dacht u dan?

Maar het was weer een gezellig familiediner en het tafelkleed is redelijk schoon gebleven. Dat is dan weer mooi meegenomen dus. De afwas moet trouwens nog wel gebeuren....

Gratis maaltijd.

Boven: de Boez, onder: Cera.

Cera:
Het was dus een sombere dag vandaag. Ja, een hoop nattigheid buiten en verder weinig te beleven dus. Vandaar dat ik dacht: ik maak maar weer eens gebruik van het poezenloket en zoek mijn vriendje de Boez op. Maar ja, daar binnen was ook niet veel te beleven...



Mijn vriendje de Boez lag dus op een stoel te hangen. Nee, hij had nergens zin in, dat was wel duidelijk dus. En toen kwam Japekop vlakbij mij zitten. Hij moest zich erg nodig wassen want hij had net een vlooienpipet in zijn nek gehad en probeerde het spul van zijn vacht te krijgen. Nee, dat lukte natuurlijk niet; hij kon er niet bij heh?



Mevrouw Troy was er ook dus. Ja, zij zat op de salontafel. Nee, zij heeft niet graag dat ik daar binnen zit op de redactie, dus ze zat constant naar me te loeren en zond me bepaalde blikken toe.
Watvoor blikken ik bedoel? Wel, het kwam erop neer dat ze me liever zag gaan dan komen. Ja, dat had ook te maken met het feit dat het al aardig richting etenstijd was, en dat er dan altijd maar 1 blikje Gourmet wordt opengemaakt. En natuurlijk zijn de porties voor drie uit zo'n blikje altijd groter dan porties voor vier, heh? Als er dus maar 1 blikje wordt opengemaakt inderdaad.



Maar dat maakt mij niet uit. Nee, 1 kwart portie Gourmet is altijd nog beter dan helemaal geen Gourmet, dus ging ik mijn best doen. Ja, ik ging daarom op schoot liggen bij dat mens van de redactie. Om inderdaad duidelijk te maken dat ik mee wilde delen. Ik vind ook eigenlijk dat ik wel recht heb op een portie. Ja, omdat ik eigenlijk enigszins bij de familie hoor vanwege mijn heldendaden. U heeft dat toch zeker wel gelezen? Ja, ik heb dus Thassos weggelokt zodat de Boez zich in veiligheid kon brengen. Met gevaar voor mijn eigen leven dus.
En daarom vind ik dat ik best recht heb op een gratis maaltijd op de redactie. En daarom ben ik ook op haar schoot gaan liggen om nog eens extra de aandacht te vestigen op mijn persoon, mijn rol in het geheel en dus mijn rechten, ja.
En nu is het alleen nog maar een kwestie van wachten. Ja, totdat het moment is aangebroken. Van het openen van het blikje Goumet inderdaad. En ik durf te wedden dat ze me, na alle moeite die ik heb gedaan, mij mijn portie niet meer kan weigeren. Ja, het is bijna zover. Dat voel ik dus gewoon aan mijn water, heh? Nee, ik zit hier goed en volgens mij kan er niets meer mis gaan. Dus als dat mens van de redactie zo gaat opstaan, vult ze natuurlijk 4 voerbakjes in plaats van 3. Ja, dat is een ding dat zeker is. Nee, de Gourmet kan me vanavond niet meer ontgaan. Wedden?

De rotzooischopper, Deel II

De Boez was, met Thassos zo ongeveer op zijn rug, naar de Katbladstraat gevlucht. Want je wilt, als je in de problemen zit, natuurlijk altijd zo snel mogelijk naar huis, heh? En Cera moest uiteraard zo snel mogelijk achter het stel aan. Je laat niet zomaar je vriendje in de steek, moet ze gedacht hebben. En wij wilden ook weten wat er verder gebeurde, dus gingen in draf achter Cera aan...






Wel, wij zagen de Boez achter de lantaarnpaal liggen. Als u goed kijkt, ziet u hem ook. Thassos stond een paar meter verderop en Cera daar weer een paar meter vandaan. Langzaam sloop Thas toen naar de Boez toe. Het gedonder was dus nog lang niet afgelopen en Boez was nog steeds in gevaar. Cera zag dat ook.




Even wist ze het allemaal niet meer. Ze twijfelde. Moest ze nu zichzelf in veiligheid brengen en onder een wielhuis duiken? Of moest ze de Boez te hulp schieten? Cera maakte een moedige keuze...

Ze ging op Thassos af om hem af te leiden. En Thassos keerde zich van de Boez af en kwam nu naar Cera toe. Ach meisje, wat ben je toch een flinke meid. Dat je dat allemaal over hebt voor je kleine vriend! Wij hielden ons hart vast. En waarvoor wij vreesden, gebeurde. Thas vloog Cera aan. Wij moesten wel ingrijpen op dat moment en konden dus even geen foto's maken. Wij deden wat wij moesten doen en begonnen zo hard als we konden te blazen naar Thassos. Die schrok daar zo van (een blazend mens; gekker moet het toch niet worden!) dat hij Cera even vergat zodat zij onder een wielhuis kon vluchten. Er was weer even rust voor dat moment. Maar we wisten dat de rotzooischopper nog lang niet klaar was met zijn streken. Zoiets voel je namelijk aan. Bovendien was de Boez nog ergens, heh? En met hem moest Thas natuurlijk ook nog afrekenen...

Wij hadden ondertussen de voordeur geopend om de Boez binnen te kunnen laten. Maar Boez was onvindbaar. Thas dacht misschien wel dat Boez al binnen zou zijn, maar wou dat wel even zeker weten.

En voordat we het wisten, rende de schooier langs ons heen de redactie binnen. Dit konden wij natuurlijk niet over onze kant laten gaan. We draaiden ons om en begonnen allerlei dingen te roepen naar Thassos. Wat weten wij niet meer. Maar het was vast niet fraai, wat wij eruit gooiden...

In elk geval begreep Thas uitstekend wat wij bedoelden en vloog de redactie weer uit. Ja, was hij nou helemaal betoeterd? En was het trouwens niet hoog tijd om naar het terras te gaan, Thassos? Anders ben je nog te laat op je werk!

Wel, dat kon Thas niks schelen. Hij had een karwei af te maken...

En toen kwam er eindelijk hulp uit onverwachte hoek. Japekop had waarschijnlijk, terwijl hij boven lag te dutten, het tumult gehoord en was naar beneden gekomen. Hij snuffelde eerst wat bij de paal om de situatie te kunnen opsnuiven. Toen kreeg hij Thassos in het oog. Nou, dat beloofde dus niet veel goeds...

Wij keken nog even snel om ons heen om te zien waar de Boez was gebleven, en ontdekten hem tussen de struiken voor het buurhuis. Bijna onzichtbaar en volkomen bewegingloos. Die zat daar wel goed, stelden wij vast. Vervolgens keken we naar waar Japekop en Thassos waren gebleven.

Ja hoor, Japekop had de achtervolging ingezet. Want als het om het verdedigen van huis en familie gaat, staat Japekoppie heus wel zijn mannetje. En Japekop had helemaal gelijk: Thas moest nou maar een keer opdonderen! En daar zou hij persoonlijk zorg voor dragen. Tenminste, dat hoopten wij.

Maar Thassos gaf niet zomaar op. Hij was hier gekomen om rotzooi te schoppen, dat was dan gedeeltelijk al wel gelukt maar hij had nog geen overwinning behaald. Dus hij kwam brutaal en met spottende blik op Japekop af. Deze ging in de gevechthouding. Voor ons was het moment aangebroken om de camera weer op de filmstand te zetten....

Nou, u zag het. Thassos gaat het gevecht niet aan; hij moet in Japekop zijn meerdere erkennen. Aan het eind van het (zeer) korte filmpje zag u ook dat hij wel nog het lef heeft om op de volgende tafel te gaan zitten. En wat gebeurde er toen? Dat moeten wij u vertellen in het berichtje hieronder omdat wij de volgende foto's niet meer in dit bericht kwijt konden. Vandaar dus nog een (klein) deeltje, een soort epiloog zullen we maar zeggen.

De rotzooischopper, Epiloog.

Japekop was weer naar Thassos toegelopen om hem duidelijk te maken dat hij de Katbladstraat diende te verlaten. Of anders....! En Thassos begreep het. Daar ging hij dan. Niet te hard lopen hoor Thas! Stel je voor dat je gezichtsverlies lijdt!

Nou, die was tenminste opgezooid. Eindelijk rust bij en voor de redactie. De Boez kon nu wel weer tevoorschijn komen.





Dat had hij dan ook gedaan. En we zien op bovenstaande foto ook nog net de achterpootjes van mevrouw Troy die het laatste deel van de voorstelling nog net had kunnen "meepikken".






Ja, nu nog even wachten op de terugkomst van Japekop. Hij was, samen met Cera natuurlijk, de held van de dag. Maar die terugkomst duurde nog een tijdje, want Japekoppie wilde er echt helemaal zeker van zijn dat Thassos niet zou terugkeren en bleef dus rondhangen op de plek waar Thas het laatst had gezeten. En Cera? Zij wilde nog niet tevoorschijn komen vanonder het wielhuis. Ach, wij zouden haar later wel belonen voor haar heldhaftigheid. Wij gingen in elk geval naar binnen toe en trokken het doosje kattensnoepjes uit de kast. Ja, en voordeur dicht natuurlijk, want je weet maar nooit! En nu maar eerst even bijkomen, heh, jongens? Tjonge jonge, wat een avonturen weer....

Kruimeltjes.

Mio:
Wat ik hier doe? Eten zoeken natuurlijk. Nee, veel anders heb ik niet te doen.
Het klopt dat ik ruzie had met Panda, ja. Ik liep hem zogenaamd voor de voeten. Nee, daar geloof ik ook niks van. Het zit namelijk heel anders. Ja, er was hier een klein mensenfeestje, dat klopt ook ja. Vanwege de veilige terugkeer van vakantiegangers inderdaad. Ze hadden een tafeltje buiten neergezet en daar stonden hapjes op. Ja, allemaal dingen die ik dus ook wel lust. En Panda dus ook, heh? Nou, daar ging het dus om. Om die hapjes ja. Ik kwam te dicht bij die tafel. Tenminste, dat vond Panda. Hij was bang dat, als er iets op de grond zou vallen, ik er als eerste bij zou zijn. Wel, hij gromde zo gemeen dat ik er toen maar vandoor ben gegaan.



Maar nu ben ik dus teruggekomen om te kijken of er nog iets ligt. Kruimeltjes ja, kaaskorstjes en dat soort dingen. En ja hoor, ik heb nog succes ook. Nee, het is niet veel maar goed, het houdt me wel even bezig. En elk kruimeltje is meegenomen als je op dieet staat, heh? Ja, zo is het maar net...

Kort nieuws.

Bohr's mensen zijn eindelijk, na bijna 3 weken vakantie, weer thuis. Bohr is helemaal gelukkig en ziet haar tijdelijke thuiszorgmedewerkster (mevrouw Katblad) al gelijk niet meer staan. Gelukkig wisten Bohr's mensen mevrouw Katblad te troosten; zij hadden uit Frankrijk een mooie fles Armagnac meegenomen. Wij zitten nu op de redactie ons verdriet te verdinken dus... Maar we zijn wel heel erg blij voor Bohr. Daar gaat het tenslotte om. We schenken nog maar eens in om daarop te toosten... Hik!

Wij vernamen van de medewerkers van eet- en drinklokaal Dok2 dat Thassos dagelijks om 8 uur op de stoep van het restaurant staat om een ontbijtje op te eisen. Dat krijgt hij dan ook. Wat sneu alleen voor Thas dat over een paar dagen het terras wordt gesloten en het restaurant dan vervolgens een aantal dagen dicht zal zijn (in verband met 3 oktober-festiviteiten - en vernielingen - dus). Wij verzoeken vrijwilligers voor het serveren van het ontbijt van Thassos zich te melden. Thas lust graag rauwe tonijn, zalm en luxe ham, of gebraden kip en eendenborst. De recepten zijn bij het restaurant te verkrijgen, niet de ingrediënten. En graag op tijd (dus om 8 uur 's ochtends) aanwezig zijn. Het is maar dat u het weet.

Panda en Mio hebben ruzie. Waarover die ruzie gaat weten wij helaas niet, maar wij hebben met eigen ogen gezien dat Panda Mio afsnauwde en dat Mio vervolgens het hazenpad koos. Als de ruzie te maken had met de zieltogende partij "Hof is Vol", dan is het einde (voor de partij) vermoedelijk nabij. Wij houden u uiteraard op de hoogte van verdere ontwikkelingen.

De rotzooischopper, deeltje I A.

Wel, het was me een zondagochtend! Wij gingen gewoon met Cera een rondje lopen, maar al in de Kruidentuin lag het nieuws voor het oprapen want er was groot tumult uitgebroken. Wij zagen er een Rooie en een donkere, gemarmerde Cyper, en beide horen dus eigenlijk niet in de Katbladbuurt thuis. De twee zitten op het filmpje tegenover elkaar en maken geluid. De Rooie is de aanvaller, maar neemt tussendoor wel rustig de tijd om een poot te wassen. Afijn, kijkt u maar eerst naar bovenstaand flimpje; daarna gaan we door met die hieronder.

Laten we maar direct verklappen dat de Rooie, die de strijd gewonnen lijkt te hebben, de Terraskat Thassos is. Daar kwamen wij later pas achter, toen wij vele foto's uit ons archief hadden vergeleken met elkaar. De grote gemarmerde kennen wij echt niet. Maar goed, Thas is een flink end van huis en lekker op dreef. Het werd nog een lange geschiedenis die wij van het begin tot het eind voor u hebben vastgelegd.

De rotzooischopper, deeltje I B

De grote gemarmerde ging er maar weer eens vandoor. Hij vond blijkbaar Thassos te dominant of hij had geen zin in gedoe. Kaija zit op de achtergrond en doet net of ze helemaal niks met de zaak te maken heeft.





Maar uiteraard houdt Kaija de jongens toch maar in de gaten. Tja, het is wat als er zo maar een stel van ver in jouw tuin komt ruzie schoppen! En dat terwijl de mensen net je favoriete boom hebben kaalgesnoeid! Ja Kaija, het kan soms allemaal vreselijk tegen zitten in het leven... Maar laten we verder gaan met het verhaal.






Thassos heeft iets anders ontdekt. Wij vrezen het ergste...

Wij hadden namelijk Cera niet naar huis gestuurd toen wij het tumult waarnamen, en ze is trouw bij ons in de buurt gebleven. Thassos heeft haar ontdekt. O jee.





Ach meisje, wat ben je toch een moedige verslaggever! Ook als er gevaar dreigt blijf je op je post! Nu maar hopen dat het goed met je zal aflopen!

Cera ziet Thassos aankomen. Wij willen niet dat Thas ons topmodel te grazen neemt. Wij geven hem daarom alvast maar een waarschuwing.





En Thassos lijkt zowaar naar ons te luisteren. Met name deze foto was belangrijk om Thas te kunnen identificeren. Het witte befje dus... Wel, omdat Thas zo braaf bleef zitten, konden wij hem uitgebreid aaien. Als we van te voren hadden geweten wat hij nog allemaal meer zou gaan uitvreten, hadden wij dat waarschijnlijk niet zo enthousiast gedaan, dat aaien dus.

Toen kroop Thas de struiken in. Wij waren erg blij dat hij Cera met rust liet. En dachten dat alle gevaar was geweken. We liepen wat heen en weer om nog wat meer leuke plaatjes te maken.

Zoals deze dus.

Cera was ook blij dat Thassos was opgeduveld. Maar omdat hij niet echt ver weg was, hield zij hem toch maar goed in de gaten. In elk geval zat ze daar lekker in het zonnetje...

Thas kwam uit de struiken en we mochten hem nog een keer aaien. Daarna ging hij blij de rest van de tuin verkennen.

Hoewel, was het wel verkennen wat hij deed? Of was hij iets van plan?

Ja, hij was iets van plan. Thas wist dat de Grote Gemarmerde de tuin nog niet had verlaten en ging naar hem op zoek. En hij hoefde niet lang te zoeken.

Inderdaad, de GG had zich verschanst tussen de varens. En Thas ging hem opzoeken. Wij wisten dat daar gedonder van zou komen en liepen snel een stukje om. Want we wilden namelijk niets missen van de volgende ruzie!

Ja, GG zag Thassos natuurlijk aankomen. En hij was er klaar voor; dat konden wij aan zijn hele houding en blik zien. Nu maar samen met GG wachten. Thas kwam sluipend naderbij. De spanning was bijna niet te houden. Wij zetten de camera op de filmstand.

Wel, wij hadden meer van Thassos verwacht. Maar blijkbaar zat GG deze keer in een betere positie en had Thas ingeschat dat hij het op dit moment niet kon winnen. Kwam er dan nog een volgend moment?

Lees hieronder deeltje c...