Wij zaten even onze mail te lezen toen opeens Oscar voor ons raam verscheen. Nee, hij kwam niet voor het Poezenloket maar wilde gewoon even rond snuffelen. Wel, dat vonden wij wel goed. Oscar is een leuk ventje, goedaardig en lief. Hij heeft geen greintje kwaad in zijn lijf, denken wij. Ja, wij mogen Oscar wel!
Nee Os, die fles is helemaal leeg. Er heeft eens wijn ingezeten en omdat we het een leuke fles vonden hebben we hem bewaard. Maar je hebt gelijk, we moeten hem maar eens naar de glasbak brengen.
Oscar heeft blijkbaar genoeg gesnuffeld en gaat weer eens verderop. Wij zijn klaar met de laptop en gaan naar buiten om de geveltuin onderhanden te nemen. Het is prima weer voor wat tuinwerk! We nemen een hele rol vuilniszakken mee naar buiten want er is een hoop afval weg te werken....
Ja, er is een hoop te doen! Alles wat uitgebloeid is moet weg, er moet gesnoeid worden en flink opgeruimd. Alles bij elkaar is het wel een dagje werk, schatten wij zo in.
Maar ongestoord in onze "potterie" werken, dat kunnen wij wel vergeten. Want als wij net lekker op gang komen, horen wij verderop een vreselijk gekrijs. U raadt het al: wij pakten de camera en gingen erop af.
Wij zien Bel de Franskat op de vensterbank bij het huis van Oscar en Lima. Het lijkt alsof hij daar alleen zit, maar omdat hij net zo zat te gillen (en dat vast niet tegen de plantjes doet), vermoeden wij dat er een slachtoffer ergens verstopt zit tussen de potten. Wij komen naderbij.
En Bel gaat er vandoor. Nou, dat komt dan goed uit. Wij speuren tussen de pompoenen en planten.
Precies wat we dachten. Oscar laat zich niet zo ringeloren door Bel, maar Lima is als de dood voor de Franskat. En inderdaad, daar zit hij verstopt tussen de klimop, achter het bankje. Arme Lima! Wat zit hij daar zielig!
Wel jochie, Bel is weg hoor! Je kunt nu tevoorschijn komen!
Doch Lima blijft voor de zekerheid nog maar even zitten waar hij zit. Want je weet maar nooit, heh?
Dan is Oscar er gelukkig ook. Hij probeert Lima ervan te overtuigen dat de kust veilig is. In elk geval is Lima nu niet meer zo alleen; zijn grote broer is bij hem. Wij gaan dus maar weer eens terug naar de redactie om aldaar ons tuinwerk voort te zetten. Hopelijk worden wij daarbij niet meer gestoord!
Maar na een poosje zien wij opeens weer zo'n rood-wit gevlekte. Daar is Oscar weer, roept het mens van Charli die toevallig onze buurvrouw is. Nee buuf, dit is dus niet Oscar, dat zie je zo! (Cera ligt overigens lekker in de zon op haar bankje.)
Het is dus Max en hij gaat naar de Hoftuin zo te zien.
Ja, het is best moeilijk om Max en Oscar uitelkaar te houden, hoor! Maar als je de koppies ziet van beide rood-witte katers, zie je dat Os een snorretje heeft en verder een witte snuit. (Kijk maar naar de eerste foto's van dit bericht.) Max daarentegen heeft een rode neus en rode linkerwang (voor de kijkers rechts dus).
Zie de jongens van achteren, dan valt op dat Max grote witte strepen op zijn staart heeft. En Oscar?
Die heeft ook een gestreepte staart maar dan met rossige ringen en dus niet zo spierwit als die van Max. En nu weer verder met het verhaal.
Max ging de hoftuin in. Daar scharrelde hij wat rond. Wij namen niet de tijd om hem te volgen want wij moesten verder met onze tuinklus. Maar we merken nog wel even op dat Max betrekkelijk vreemd is in deze tuin en best een eindje van huis. Hij was dus best ietwat schichtig bezig in dit gebied.... Reden temeer voor ons om hem maar in alle rust zijn gang te laten gaan. De jongens van de hoftuin waren trouwens in geen velden of wegen te bekennen. Dat kwam dus goed uit voor Max.
Cera trok zich van niks en niemand wat aan. Ze lag lekker in de zon te genieten. Nee, ze wilde even rust en had geen zin op dit moment om met de Boez te spelen. Waar was de Boez dan?
Die had erg veel belangstelling voor onze werkzaamheden. De bijeen geveegde bladeren waren zeer spannend uiteraard, en ook verder zat hij vaak in de weg of dwars. Het is tenslotte zijn eerste herfstperiode buiten, en veel is nog nieuw voor hem. En er moet vooral veel gespeeld en geklooid worden, heh?
Deze week is onze jongste bediende trouwens precies een jaar bij ons op de redactie. Boez hoort er helemaal bij en we zouden hem niet meer kunnen missen. Alleen vertellen wij hem dat natuurlijk niet; hij is al verwaand en brutaal genoeg, heh?
Inmiddels is onze geveltuin weer helemaal top en netjes. Alleen heeft de hoofdredacteur het nu een beetje in de rug. En in de voeten, knieen etc. Ach en wee. Maar morgen of overmorgen is de spierpijn vast wel weer over! Bovendien: moet je maar niet met van die zware kuipen gaan lopen slepen! Eigen schuld is tenslotte goud waard! Of was het spreekwoord nu anders???
2 opmerkingen:
Gaat het al wat beter, Annemarie? Wij hebben een pilletje voor je.
Wij hier vinden het wel fijn dat u als redactie Oscar en Max zo duidelijk omschrijft. Zo voorkomen wij onderlinge verwarring en voor de heren zelf is dit uiteraard ook aangenamer om met hun eigen naam te worden aangesproken. En uw tuintje ziet er puik uit!
Een reactie posten