De Boez was, met Thassos zo ongeveer op zijn rug, naar de Katbladstraat gevlucht. Want je wilt, als je in de problemen zit, natuurlijk altijd zo snel mogelijk naar huis, heh? En Cera moest uiteraard zo snel mogelijk achter het stel aan. Je laat niet zomaar je vriendje in de steek, moet ze gedacht hebben. En wij wilden ook weten wat er verder gebeurde, dus gingen in draf achter Cera aan...
Wel, wij zagen de Boez achter de lantaarnpaal liggen. Als u goed kijkt, ziet u hem ook. Thassos stond een paar meter verderop en Cera daar weer een paar meter vandaan. Langzaam sloop Thas toen naar de Boez toe. Het gedonder was dus nog lang niet afgelopen en Boez was nog steeds in gevaar. Cera zag dat ook.
Even wist ze het allemaal niet meer. Ze twijfelde. Moest ze nu zichzelf in veiligheid brengen en onder een wielhuis duiken? Of moest ze de Boez te hulp schieten? Cera maakte een moedige keuze...
Ze ging op Thassos af om hem af te leiden. En Thassos keerde zich van de Boez af en kwam nu naar Cera toe. Ach meisje, wat ben je toch een flinke meid. Dat je dat allemaal over hebt voor je kleine vriend! Wij hielden ons hart vast. En waarvoor wij vreesden, gebeurde. Thas vloog Cera aan. Wij moesten wel ingrijpen op dat moment en konden dus even geen foto's maken. Wij deden wat wij moesten doen en begonnen zo hard als we konden te blazen naar Thassos. Die schrok daar zo van (een blazend mens; gekker moet het toch niet worden!) dat hij Cera even vergat zodat zij onder een wielhuis kon vluchten. Er was weer even rust voor dat moment. Maar we wisten dat de rotzooischopper nog lang niet klaar was met zijn streken. Zoiets voel je namelijk aan. Bovendien was de Boez nog ergens, heh? En met hem moest Thas natuurlijk ook nog afrekenen...
Wij hadden ondertussen de voordeur geopend om de Boez binnen te kunnen laten. Maar Boez was onvindbaar. Thas dacht misschien wel dat Boez al binnen zou zijn, maar wou dat wel even zeker weten.
En voordat we het wisten, rende de schooier langs ons heen de redactie binnen. Dit konden wij natuurlijk niet over onze kant laten gaan. We draaiden ons om en begonnen allerlei dingen te roepen naar Thassos. Wat weten wij niet meer. Maar het was vast niet fraai, wat wij eruit gooiden...
In elk geval begreep Thas uitstekend wat wij bedoelden en vloog de redactie weer uit. Ja, was hij nou helemaal betoeterd? En was het trouwens niet hoog tijd om naar het terras te gaan, Thassos? Anders ben je nog te laat op je werk!
Wel, dat kon Thas niks schelen. Hij had een karwei af te maken...
En toen kwam er eindelijk hulp uit onverwachte hoek. Japekop had waarschijnlijk, terwijl hij boven lag te dutten, het tumult gehoord en was naar beneden gekomen. Hij snuffelde eerst wat bij de paal om de situatie te kunnen opsnuiven. Toen kreeg hij Thassos in het oog. Nou, dat beloofde dus niet veel goeds...
Wij keken nog even snel om ons heen om te zien waar de Boez was gebleven, en ontdekten hem tussen de struiken voor het buurhuis. Bijna onzichtbaar en volkomen bewegingloos. Die zat daar wel goed, stelden wij vast. Vervolgens keken we naar waar Japekop en Thassos waren gebleven.
Ja hoor, Japekop had de achtervolging ingezet. Want als het om het verdedigen van huis en familie gaat, staat Japekoppie heus wel zijn mannetje. En Japekop had helemaal gelijk: Thas moest nou maar een keer opdonderen! En daar zou hij persoonlijk zorg voor dragen. Tenminste, dat hoopten wij.
Maar Thassos gaf niet zomaar op. Hij was hier gekomen om rotzooi te schoppen, dat was dan gedeeltelijk al wel gelukt maar hij had nog geen overwinning behaald. Dus hij kwam brutaal en met spottende blik op Japekop af. Deze ging in de gevechthouding. Voor ons was het moment aangebroken om de camera weer op de filmstand te zetten....
Nou, u zag het. Thassos gaat het gevecht niet aan; hij moet in Japekop zijn meerdere erkennen. Aan het eind van het (zeer) korte filmpje zag u ook dat hij wel nog het lef heeft om op de volgende tafel te gaan zitten. En wat gebeurde er toen? Dat moeten wij u vertellen in het berichtje hieronder omdat wij de volgende foto's niet meer in dit bericht kwijt konden. Vandaar dus nog een (klein) deeltje, een soort epiloog zullen we maar zeggen.
2 opmerkingen:
De tweestrijd waarin Cera verkeerde is mooi te zien op de foto: haar ene voorpoot gaat de ene kant op, de andere de andere.
Ja, en ze maakte er ook nog allemaal geluiden bij! Op de foto kun je zien dat ze haar bek open deed. Wat ze nu precies riep, weten wij niet. Zeker was dat ze even helemaal in de war was en niet wist wat te doen. Nog even voor de goede orde: niets uit dit verhaal is verzonnen. De verslaggever heeft alleen maar vertelt wat er echt gebeurde. Wij hebben na een dik jaar het bestuderen van de katten en hun reacties op elkaar ontdekt dat er meer gebeurt dan je in eerste instantie zou denken. Dat er dus ook wel degelijk banden onstaan tussen sommige haarfabrieken en dat ze voor elkaar opkomen in noodsituaties. Soms raken wij daardoor zeer ontroerd. Bovendien is het erg interessant om hun gedrag te bestuderen. We raden dit een ieder aan...
Een reactie posten