Bijlage stagneert!

Helaas, er wordt ons nog maar heel weinig toegestuurd voor onze weekendbijlage! Daarom een oproep aan iedereen die het Katblad leest: Stuur uw kattenverhaal in!
Kom op mensen uit:
Amsterdam, Utrecht, Nijmegen, Lelystad, Veenendaal, Voorschoten, De Bilt, Zoetermeer, Amersfoort, Zeeland, Haarlemmermeer, Delft, Den Haag, California (USA), Best, België en Leiden (buiten katbladbuurt) en waar u nog meer vandaan mag komen! Zoek een paar foto's uit en stel uw haarfabrieken aan ons voor!
Vul onze bijlage!!!!!!

Geen snoepjes voor Boez en Oscar.

Het was weer eens tijd voor de fotograaf om een rondje door de buurt te maken en Oscar en de Boez besloten mee te gaan. Gewoon voor de gezelligheid want geen van beiden is in staat om nu eens een leuk verslag te maken of nieuws te verzamelen. Maar goed, ze zijn nog jong en wat niet is kan nog komen. De Boez (op de achtergrond) zag zijn eigen spiegelbeeld in een geblindeerd raam en probeerde daarmee een gesprekje aan te knopen. U begrijpt vast en zeker wel dat hem dat niet lukte.




Aan de overkant van de straat zat Storm. Hij was zich aan het voorbereiden op Halloween, want dan zijn zwarte katten nog gevaarlijker dan normaal en moet je dus helemaal voor ze oppassen. Tenminste, sommige mensen geloven dat. Wij weten natuurlijk dat dat onzin is.

In de Hoftuin zat Bohr op haar bankje. Toen wij naderbij kwamen, wilde Bohr haar huis in vluchten maar dat ging niet omdat het raam dicht was. Daarop probeerden wij Bohr te kalmeren met een kattensnoepje, maar moesten wel eerst Oscar en de Boez bij het bankje wegschoppen. (Verbaal dan, heh?)

Wij lieten Bohr weer alleen en liepen de Poort door naar Iwan's straat. Misschien was daar nog wat te beleven?

De straat was, op een aantal wielhuizen na, helemaal leeg. Dat kon de Boez ook constateren. Hij was nog niet eerder in Iwan's straat geweest en durfde derhalve ook niet verderop te gaan kijken. Nee, dit was vreemd gebied en daar moet je dus erg op je hoede zijn. Want je weet inderdaad maar nooit....

Spannend heh? Zo'n vreemde straat? O jee, horen wij daar geen bromwiel aankomen? Ja hoor, de Boez maakte snel rechtsomkeer.

Achterin de Poort ziet u Oscar staan wachten; hij durfde niet verder te komen dan tot daar.

En toen de Boez kwam aanstormen, wist Os niet hoe snel hij weer in de Hoftuin moest komen!

En in de tuin wilde Oscar graag nog even gaan zooien of klooien bij de graspollen onder de trap, maar de Boez had daar nou net geen zin in.

Oscar bleef dus nog wat dralen terwijl de Boez alweer bij de andere Poort, die naar de Katbladstraat, stond. Kom je nou nog Os, of hoe zit het?

De Boez ging er maar even bij liggen en Oscar had helemaal geen haast. De fotograaf besloot niet langer te wachten op de twee vriendjes en liep terug naar de redactie.

Daar, bij het buurhuis, ging net het raam open en kwam Charli naar buiten. Hai Charl, kom je even gedag zeggen? Nee dus. Charli bleef nog even in de vensterbank zitten. Hij had geen haast om op straat te springen want ons tweetal kwam net de Poort uitsprinten en deden een beetje wild. Dan kun je maar beter wat afstand bewaren en afwachten wat er verder gebeurt, heh Charles?

Wel, verder gebeurde er niet zoveel. Oscar ging op de bank zitten om naar Charli te kijken die op zijn beurt Os weer in de gaten hield. De Boez zat een beetje te wroeten tussen de plantjes en omdat het zulk lekker weer was, besloten wij hetzelfde te gaan doen.

Er moest nodig wat verpot worden en bovendien waren er wat 1-jarigen die duidelijk nooit meer een groen blaadje zouden krijgen; die gingen de vuilniszak in. Bij ons werk werden we natuurlijk geholpen door de jongens.

Maar toen we hen wilden belonen met een kattensnoepje, waren zij opeens verdwenen. Nou, dan moesten ze het zelf maar weten!

En al is het Poezenloket nu meer gesloten dan open, deze plek voor de redactie moet wel gezellig blijven, heh? Al is het alleen maar om mevrouw Troy tevreden te houden!

De snoepjes hebben wij even later maar weer mee naar binnen genomen. Oscar komt vast binnenkort wel weer langs....

Gedonder in de keuken.

Opeens vonden wij, toen wij van boven naar beneden waren gekomen, Oscar in onze keuken. Natuurlijk vroegen wij hem wat hij daar deed en hoe hij binnen was gekomen. Hij wilde daarop niet antwoorden, maar wij begrepen eigenlijk zelf al dat hij het kattenluik had genomen en nu op zoek was naar wat te snoepen. Maar Os deed alsof hij gewoon met de Boez aan het spelen was (u ziet Boez nog net onder de keukenkastjes zitten).



Nee, als we zo naar Boez' oogjes kijken, was "spelen" echt niet aan de orde! Oscar kwam gewoon een beetje stennis schoppen en brutaal wezen!

Oh? Zogenaamd kruimels verwijderen? De vloer komen schoonmaken? Ja, ja, dat kennen wij wel van Cera. Die komt ook regelmatig binnen om de keuken kruimelvrij te maken, maar daar trappen wij dus niet in.

Zie je nou wel? Gewoon eten jatten dus. Rechtstreeks uit de bakjes en niet van de vloer. Nou, daar zal Japekop wel blij mee zijn want dat is toevallig wel zijn voerbakje. Zitten we straks weer opgescheept met een chagrijnige verslaggever die wil dat wij het kattenluik verwijderen omdat Jan en Alleman op deze manier binnen kan komen. En Japekop kan daar dus erg slecht tegen. Jawel, hij doet af en toe zelfs - sinds het kattenluik er is - een plasje op de deurmat. Duidelijker kan hij zijn protest niet uiten, heh?
Maar Japekop deed op dit moment een dutje op het dekbed. Als wij snel waren, Oscar het huis zouden uitzetten en dan snel Japekop's bakje weer zouden bijvullen, hoefde Japekop niet te weten te komen wat hier nu net was voorgevallen. Dus wij geboden Oscar de tent te verlaten.

Oscar raakte daar wat van in de war. Hij dacht door het Poezenloket naar buiten te kunnen maar dat was dicht. O jee! Paniek op de vensterbank! Maar gelukkig herinnerde hij zich direct daarna dat er nog een kattenluik was. Hoewel wij Oscar niet bedreigden of anderszins agressief tegen hem deden, beukte Os het luikje zowat uit zijn voegen op zijn vlucht naar buiten. Vlak daarna verdween de Boez ook weer de straat op. Gelukkig heeft Japekop niets gemerkt van het tumult.

Ik heb tenminste een vergunning!

Deze keer zat Luna op een wielhuis naast de Kruidentuin. Dat had te maken met de stand van de zon, want in de Parallelstraat scheen die niet en was het derhalve wat frisjes. Toen wij bij het wielhuis aankwamen, zat Luna zich net uitgebreid te wassen. En zij vond het maar niks dat wij haar daarbij kwamen storen.



Luna:
U hoeft mij niet te bekeuren want ik heb een vergunning. Om op wielhuizen te liggen, ja. Dus u kunt beter gelijk weer wegwezen, dan verpruts ik uw tijd en u de mijne niet.



Ach, u kwam hier niet om mij te bekeuren? Wel om foto's van mij te maken? Dan ga ik er even beter bijzitten. Nee, ik stel mijn wasbeurt verder wel uit; ik was trouwens toch al bijna klaar. Ja, ik ben zeer vereerd door uw belangstelling maar vraag me 1 ding af: was het nu echt nodig om dat jochie van u mee te nemen? Ik bedoel, kan hij niet een eindje verderop gaan spelen? Ik kan namelijk zo niet rustig voor u po(e)seren.

Ja, ik weet dat hij geen kwaad in de zin heeft, dat mormel van u, maar hij maakt me erg zenuwachtig met zijn gespring en gedartel op de motorkap. Bovendien is dit mijn wielhuis en hij heeft vast geen vergunning. En ik dus wel, ja.

Wist u dat hij laatst dreigde bij mij binnen te komen in mijn boudoir? Jazeker, hij liep in de dakgoot voorbij, zag dat het raam openstond en stak zo zijn snuit naar binnen. Erg impertinent inderdaad en nog onbeleefd ook. Nee, hij kwam niet helemaal naar binnen, daar heb ik persoonlijk zorg voor gedragen. Ja, toen ik mijn bek had opengetrokken was hij er snel vandoor, dat kunt u zich wel voorstellen. Nee, ik ben hem niet achterna gegaan van ikzelf kom liever niet meer op het dak. Een enkele keer nog maar dus. Omdat er op het dak inderdaad geen wielhuizen zijn te vinden en hier beneden dus wel. Fijn dat u mij begrijpt, ja.

Maar denkt u niet dat u nu genoeg foto's van mij heeft genomen? Ik zou het namelijk heel plezierig vinden als u en uw mormel nu weer eens wat verderop zouden gaan. Ja, dan kan ik ook weer verder met waarmee ik bezig was. Nee, ik weet opeens niet meer wat dat was, maar als u weg bent gegaan, kom ik er vast wel weer op. Ja, dan schiet het me echt wel weer te binnen. Dag mevrouw Katblad! Vergeet u niet dat griezeltje van u mee te nemen?

het griezeltje.....

Geen overbodige luxe.

Af en toe komt Vlinder even langs. Ze loopt dan haar rondje: door de Parallelstraat, via de Steeg van Storm naar de Katbladstraat, dan door de Kruidentuin weer de Parallelstraat in. Het is het rondje wat wij ook vaak lopen, maar dan wat minder snel dan Vlinder. Ze blijft ook nooit bij het Poezenloket dralen, zoals anderen wel vaak doen. Nee, bij Vlinder zit de vaart erin en wij denken dat het haar vooral om de beweging gaat, niet om de gezelligheid. En dat beetje beweging is naar onze bescheiden mening geen overbodige luxe!

Spanning.

Soms voelen wij de spanning hangen in de Katbladstraat. Ogenschijnlijk is het rustig en worden er geen activiteiten uitgevoerd, maar je voelt wel dat er wat gaande is.
Nee, Storm was niet agressief bezig, integendeel. Hij lag lekker in het zonnetje te luieren en het leek alsof hij aan het dutten was.



Maar wij laten ons niet bedotten door Storm en zagen heus wel dat hij bijzonder alert was. Hij had haarfijn in de gaten wie zich waar bevond. Hij had alleen geen zin om erop af te gaan maar die zin kon elk moment komen. Of hing er toch iets anders in de lucht? Had Storm iets anders aan zijn kop?



Lima had zich alvast maar verstopt. Eigenlijk houdt Lima zich aanhoudend verstopt en wij vinden dat toch een beetje sneu voor hem. U ziet hem niet?

Nu wel hopelijk? Ja, achter het bankje dus. Zijn vaste plekje.....

Cera voelde de spanning ook en had Storm natuurlijk allang gezien. Hij lag op de tafel van Zwarte Gijs aan de overkant van de straat. Zwarte Gijs zelf was trouwens niet te bekennen. Wellicht lag hij nog uit te slapen op een dekbed of iets dergelijks.

De Boez zat aan de kant van Cera (uiteraard!) en had Storm ook gezien. Hij keek af en toe de straat in maar hield de overkant zeer goed in de gaten.... Nee, op dit moment kon er niet gespeeld worden want er zaten teveel negatieve vibraties in de lucht.
Oscar was nergens te bekennen. Had hij de spanning ook gevoeld soms? Wat was er toch aan de hand?

Opeens werd alles duidelijk want ze kwamen dichterbij. Wie wij met "ze" bedoelen?

Wel, de bladerblazers natuurlijk! Ze waren al een tijdje bezig in de buurt. En al enkele keren vlakbij geweest. Het karretje van de gemeente was ook al geweest om alle gevallen bladeren op hopen te vegen en de mannen met bezems waren eveneens actief geweest. Maar nu kwamen de mannen met de blazers de straat in. En opeens waren alle katten verdwenen.

Gedurende een half uur was het kabaal. We zagen de blaadjes rondvliegen terwijl wij net ons best hadden gedaan alles tussen de fietsen weg te vegen en er mooie bergen van te maken zodat de wagen ze zo kon opvegen. Ook hadden wij onder onze tafel geveegd. En nu zagen wij de weggeveegde blaadjes terugvliegen naar de plekken die wij net zo mooi schoon hadden gemaakt.

Op dat moment zaten wij aardig te balen, maar achteraf was dat voor niets. Want afgelopen nacht zijn er weer zoveel bladeren gevallen dat de straat weer aardig vol ligt.

Maar de blazers moeten nu maar even een tijdje wegblijven. Anders loopt inderdaad de spanning weer op en wij gunnen onze haarfabrieken nu een beetje rust. Ze hebben al genoeg aan elkaar, heh? Zo is het maar net.

Gelukzaligheid...

Toen onze fotograaf met de camera naar buiten ging voor een rondje, stond Oscar al klaar om mee te gaan. Ja, hij zou namelijk ook graag verslaggever willen worden voor het Katblad en bereidt zich voor op zijn sollicitatie door regelmatig de fotograaf te vergezellen. Net als Cera dus, inderdaad.
De fotograaf liep naar de Kruidentuin en daar zat al gelijk een probleem (voor Oscar) om de hoek.



Het was Kaija die al direct wat gromgeluiden voortbracht toen zij Os in het oog had gekregen. Nou, dat schoot dus niet lekker op. Os rende namelijk gelijk terug de Katbladstraat in en daaruit leidden wij af dat hij bang is voor Kaija, of haar in elk geval niet graag mag. Kiest u maar.



De fotograaf liep een paar passen terug om te kijken waar Os was gebleven. Ja hoor, daar stond Os. Hij was best een eind teruggelopen. En hij keek nu de Boez na die hem voorbij was gegaan en achter de fotograaf aan wilde. Zou de Boez wel opgewassen zijn tegen Kaija?



Kaija keek erg boos en hield de Boez goed in de gaten. De fotograaf meende wederom wat gromgeluiden waar te nemen, en die werden zeker niet voortgebracht door Boez. Nou Boez, wat gaan we doen? Kaija voorbij of ga jij ook rechtsomkeer maken?

Als het aan Kaija lag dat laatste dus. Rechtsomkeer inderdaad. Tjonge, wat kan die poezenmadam link kijken! De fotograaf werd er bijna zelf bang van.

De Boez twijfelde en moest er even over nadenken. Daarom ging hij er waarschijnlijk bij zitten, want dat denkt makkelijker na, dachten wij op ons beurt weer. Maar er wordt al zoveel nagedacht en de fotograaf wilde eigenlijk en eindelijk nu eens iets gaan doen. Hup Boez, mee de Kruidentuin in! Je bent toch zeker geen mietje???

Wel, de Boez wist weliswaar niet wat wij daarmee bedoelden, maar liet zich toch niet door Kaija wegjagen. Met een grote sprong ging hij langs de fotograaf en dook pardoes het centrum van de tuin in, waar dus de prachtige rozemarijn staat. En in bloei ook nog, maar dat kunt u niet op de foto zien; het waren meer de grotere takken die vol zaten met kleine, blauwe bloemetjes. Maar dat terzijde want daar kwamen we niet voor en misschien interesseert u zich geen moer voor plantjes enzo....

En de Boez trouwens ook niet. Nee, na een rondje om de rozemarijn was de Nepeta weer snel gevonden. Ja, dat werd weer genieten, heh Boez?

Van verder wandelen zou voorlopig wel niks meer komen. Boez was helemaal in de ban van het kattenkruid en de fotograaf kon de boom in. Dat deed de fotograaf natuurlijk niet want er moesten foto's worden gemaakt. Beter een Nepeta kauwende Boez dan niks.

Na een poosje snuffelen en vooral kauwen, maakte zich een gevoel van gelukzaligheid meester van de Boez. Dat kunt u op bovenstaande foto heel goed zien. Kaija was even helemaal vergeten en de fotograaf ook. Oh, wat is de wereld toch prachtig en wat zijn de wolkjes toch wonderschoon, heh Boez? Zucht....

Maar de roes gaat op een gegeven moment toch weer over. En dan sta je weer met allevier je poten op de grond. In de Kruidentuin wel te verstaan.

De Boez wilde niet verder op pad. Nee, hij wilde terug naar de redactie en had geen zin om de fotograaf te vertellen waarom. Misschien wilde hij wel weer met Oscar gaan zooien?

Os zat op de tafel van de buurman op de Boez te wachten. Wij weten niet of hij daar al die tijd had gezeten maar in elk geval zat hij er nu. Nou jongens, lekker samen spelen dan maar weer?

Nee, de Boez had andere plannen. Inmiddels was Cera namelijk uit haar huis gekomen. Ze kwam via een slaapkamerraam op het dak van de garage en liet zich met een plof op de blauwe container vallen. Van die plof schrikken wij altijd, want het is nogal een luide. Cera was in elk geval weer goed beneden gekomen en liep direct in de richting van de Boez. En ze was zo blij hem te zien dat ze heel nodig alles wat ze tegenkwam kopjes moest geven. Dus de Boez vergat Oscar helemaal en zag alleen Cera nog maar. Arme Oscar werd in de steek gelaten.

Want Boez en Cera gingen samen op pad. Niet zover van huis hoor, want dat is helemaal niet nodig; als je maar in elkaars gezelschap bent. Dus gewoon zij aan zij een beetje langs de tafels struinen, even gaan zitten, stukje lopen en snuffelen etc. Niets bijzonders dus maar gewoon gezellig. En Oscar wilde daar niet tussen komen. Hij bleef voor de redactie rondhangen en besloot ons kattenluik te testen. Voorlopig is hij daar nog wel even mee bezig.

Geen vrolijke boel daarbuiten!

Wij gingen een kleine ronde maken en Oscar wilde graag met ons mee. Dat vonden we prima, maar we waarschuwden hem wel: waarschijnlijk waren Panda en Harremans in de Hoftuin, en daar gingen we juist naar toe. En de twee broers hebben al eerder een aantal malen duidelijk gemaakt dat zij Oscar's aanwezigheid in hun tuin niet op prijs stellen. Dat laatste betekent dat ze Oscar dus gewoon door de Poort meppen als ze zijn snuit in hun vizier krijgen. Wel, Oscar was gewaarschuwd maar wilde ondanks deze risicofactor toch mee. En wie zijn wij dan om hem tegen te houden, heh?
De situatie in de Hoftuin bleek inderdaad voor Os heel ongunstig.



Daar kwam Harremans al aangeslopen. U kunt aan zijn hele houding zien dat hij van plan was Oscar een pak op zijn donder te gaan geven. Kop naar voren, staart horizontaal. Nee, dat beloofde niet veel goeds!



Wij hielden Har goed in de gaten en zagen dat hij even aarzelde bij het muurtje. Natuurlijk wilden wij graag weten waarom.

Daarom dus. Oscar zag de bui helemaal hangen en nam een verstandig besluit: hij ging de Poort door voordat hij er met geweld door gemept zou worden. Jammer dat wij nu ons gezelschap kwijt waren, maar we kwamen hier tenslotte om de Hoftuinkatten te bezoeken, dus aan de andere kant maar goed dat Oscar terug was naar de Katbladstraat, dan konden we ook niet meer door hem worden afgeleid.

Ja Harremans, nou is-ie weg. Ben je nu tevreden?

Erg tevreden. En Harremans had wel zin in een onderonsje met ons. Wat heb je toch een trieste oogjes, Har! En je kijkt ook niet echt blij. Moeten we je dan maar even lekker aaien? Ja, daar had Har wel oren naar. Na onze aaisessie gingen wij op zoek naar de andere Hofkatten. Waren zij ook buiten? Vast wel. Het zonnetje deed enorm zijn best om de dag wat meer kleur te geven en de temperatuur was ook best aangenaam. Redenen genoeg om een frisse neus te halen, dachten wij.

En ja hoor, daar liep Panda. Maar hij wilde niet op de foto. Zag er ook niet al te jofel uit. Wat was hier aan de hand in het Hof? Misschien een epidemie van najaarsdepressie? Wij gingen het Panda vragen.

Die was weggekropen onder een struik. En ja, ook al van die zielige ogen! Maar dat zit waarschijnlijk gewoon in de familie en hoeft niets te zeggen over eventuele treurige gevoelens, meenden wij.

Hoewel, je kan toch niet heen om het feit dat de triestigheid van zijn snuitje afdruipt. Maar Panda wilde er niet over praten en vooral met rust gelaten worden.

Nee, van sommige stukken tuin kon je ook niet vrolijk worden. Maar ja, het is nou eenmaal flink herfst aan het worden en dan krijg je dat soort "inzakken" en verlies van al die vrolijke zomerkleuren.

Nou, we moesten maar weer verder op zoek naar haarfabrieken. Zou Rooie Gijs ook ergens te vinden zijn?

We hoefden niet lang te zoeken want hij lag gewoon voor zijn huis op zijn bankje. Ook in Gijs zat niet zoveel fut. Jongens, geniet toch een beetje van dit lekkere weer! Voor je het weet groeit de hemel weer dicht met grijze ellende en moet je weer schuilen voor de regen! Nee, Rooie Gijs wilde geen gezeur aan zijn kop en vroeg ons op te zooien. Dat deden we dan maar, want een hele serie foto's maken van Gijs op z'n bankie heeft weinig nut. Vooral als ie zo chagrijnig blijft kijken, heh?

Terug in de Katbladstraat liep Storm ons (niet) voorbij. Of wij hem even wilden aaien? Nou, vooruit dan maar. Al heb je je gisteren schandalig gedragen tegen Thassos. Oh, ben je alweer vergeten? Ook dat je toen zo nat was?

Wel geniet maar van het lekkere weer, Storm! Maar niet te dicht bij de redactie alsjeblieft, want daar is de Boez leuk aan het spelen en we willen niet dat ook hij straks chagrijnig is. Ja, je begrijpt best wat wij daarmee bedoelen.

We namen afscheid van Storm en liepen naar huis alwaar we koffie met een koekje aan onszelf presenteerden. Zo werd het toch nog een fijne ochtend. Tot de bladerblazermannen kwamen.