Cera:
Ja, ik heb heel lang onder een wielhuis gezeten omdat ik bang was. Nou, al die grote jongens heh? Ik heb wel gezien dat Iwan contact zocht met Charli, maar van wat er verder gebeurde weet ik dus helemaal niets.
Tenslotte ben ik tevoorschijn gekomen omdat de zon de straat in kwam. Ja, ik hou erg van de zon en die schijnt dus niet onder wielhuizen. En verder dacht ik dat de Franskat, Bel ja, uit de straat was verdwenen, dus dat maakt het al een stukje veiliger.
Nee, voor de Boez ben ik niet bang. Die is nog erg jong en weet niet eens wat vechten is. Hoewel, nu hij zo vaak buiten is, zal hij het allemaal snel genoeg leren van de anderen. Nou, ik bedoel natuurlijk grommen en pesten enzo!
Ik liep voorbij de tafel en daar zat Iwan. Er bovenop ja. Nee, hij keek niet boos naar me. Anders was ik er niet langsgelopen, heh?
Iwan zat naar de Boez te kijken. Ja, die liep rond te huppelen. Dat zag er leuk uit, ja.
Ik wou best wel even met hem spelen, maar hij zei dat hij net zo leuk met zijn "oom" Iwan bezig was. Dus ik voelde me een beetje weggestuurd.....
Ik dacht: dit stukje straat is toevallig ook van mij, dus ik zal mijn sporen achterlaten! En omdat ik ook wat stijf was geworden van het zitten onder dat wielhuis, heb ik gelijk maar wat rek- en strekoefeningen gedaan. Ja, wat ik deed was eigenlijk 3 in 1. Hoe ik dat bedoel? Wel, eerst heb je de rek- en strekoefening, dan het markeren - je geur achterlaten inderdaad -, en daarnaast werk je tegelijkertijd je nagels bij. Alles tegelijk ja, dat zeg ik toch?
Alleen had ik dus even niet in de gaten dat die Franskat was opgedoken. Ja, hij stond opeens achter de boom waar ik mijn 3 in 1 deed.
Ziet u hem naar mij kijken? Nee, dat beloofde niet veel goeds. Ik moest mijn 3 in 1 dus ook afbreken. Ja, erg jammer.
Ik ben toen op de bank gaan zitten waar Iwan ook zat. Ik dacht dat die Bel daar wel niet zou durven komen. En dat was ook zo. Brutaal als hij is, ging hij op het tafeltje bij het poezenloket zitten. Nee, het zou me niets verbazen als hij weer wat blauwe druifjes heeft geplet met zijn brutale achterste.
Ik zat daar dus en voelde me best een beetje zielig. Niemand had aandacht voor mij, behalve dan die pestkop. Maar op dat soort aandacht zat ik dus niet te wachten.
Toen kwam mevrouw Katblad. Ze zei dat ik niet zo zielig moest kijken. En dat ze me erg lief vond en jammer dat ik zo lang onder het wielhuis was blijven zitten. En terwijl ze zo tegen me praatte, heeft ze me geaaid.
Ja, heel lang geaaid. Natuurlijk vond ik dat overheerlijk. Ik wilde dat ze er uren mee was doorgegaan, maar op een gegeven moment zei ze dat ze verder moest met het werken voor het katblad en dat ze koude handen had gekregen van al dat fotograferen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten