Niet veilig in eigen huis...

Op onze ronde van vandaag zagen wij Zwarte Gijs tussen hek en muur lopen. Hij maakte een verslagen indruk, dus gingen wij naar hem toe voor een interview met hem.


Zwarte Gijs:
Mijn huis is mijn huis niet meer. Ja, ik woon er nog wel maar niet naar genoegen op dit moment. U heeft het lawaai niet gehoord en de rotzooi niet gezien? Wel, het is bijna niet om uit te houden en ik voel mij derhalve een soort van verloren.


Ja, er wordt dus verbouwd. Op de benedenverdieping inderdaad. Niet door zomaar een mannetje maar door een hele ploeg van die rauwdouwers. En dat brengt een hoop lawaai met zich mee.
Waar het allemaal goed voor is? Ik heb geen idee. Mijn mensen zullen wel een bepaalde bedoeling hebben met de verbouwing maar zoals gewoonlijk ben ik van te voren niet ingelicht en hebben zij mij nooit om mijn goedkeuring gevraagd. Nee, die zou ik ook nooit gegeven hebben natuurlijk. Die goedkeuring inderdaad.
Maar ondertussen voel ik mij dus onwelkom in mijn eigen huis. Nee, een veilig onderkomen is het niet meer en buiten is het al net zo onveilig. Juist, daarom kruip ik langs dit hek heen en weer en voel ik mij zo onrustig en verslagen. Ja, dit is een heel slecht begin van dit nieuwe jaar en ik hoop dan ook dat ze snel opschieten met wat ze aan het doen zijn en dat het daarna beter wordt voor mij. Nee, ik heb er nog niet over gedacht om mijn koffer te pakken maar u brengt me wel op een idee. Aan de andere kant ben ik erg aan mijn mensen verknocht, dus dat zou mij toch uiteindelijk weerhouden van een verhuizing, denk ik. Maar niets is natuurlijk zeker in dit leven.


Ik ga toch maar weer even kijken hoe de zaken staan, daarbinnen. Misschien zijn ze wel klaar, je weet maar nooit. En als ze nog niet klaar zijn, kom ik wellicht later nog bij u langs om onder uw tafel een paar minuutjes rust te vinden. Wilt u dan wel aan mevrouw Troy vragen mij niet zo gemeen aan te kijken? Ja, gisteren voelde ik me bij u echt niet welkom en dat kan toch niet de bedoeling zijn van uw kattenloket, heh?