Geen manieren.

Japekoppie (Verkenner A, verslaggever en redactielid):
Die met die witte poten ben ik dus heh? Ja, ik was mij goed want niets is zo erg om met gruizige poten op de foto te staan, en omdat hier zoveel gekiekt wordt, poets ik dus vaak en grondig. Naast mij ligt mijn moeder. Mevrouw Tokkie Troy inderdaad. Zij slaapt want ze is moe. Ja, ze heeft heel veel diensten gedraaid. Als receptioniste ja.
Wel, ondanks het slechte weer heb ik toch nog een dakcontrole gedaan. Ik was de enige op het dak. Nee, de anderen zaten allemaal binnen, denk ik. Vanwege de regen dus ja. Maar goed, waarom het nu eigenlijk gaat, is dat ik zo lekker rustig naast mijn moeder lag. Nee, ik sliep nog niet maar het scheelde niet veel. Toen kwam die Zoebel. Ja, u mag hem de Boez noemen maar voor mij heet hij vaak Zoebel. Ja, vooral als ik de pest in heb. En geloof me, ik had alle redenen om de pest in te hebben. Want weet u wat hij deed, die Zoebel?




Hij perste zich tussen ons in. Tussen mij en mijn moeder ja. We moesten allebei een beetje opschuiven want hij nam nog flink de ruimte ook. Ja, ongegeneerd. Niks vragen, gewoon doen. Nee brutaler kan het niet.
Dus u kunt zich wel voorstellen hoe ik mij voelde, heh?



Mijn moeder ging gewoon door met slapen, maar ik was te wakker geworden. Door die Zoebel ja. En even later ben ik naar boven gegaan. Om ongestoord te kunnen slapen dus ja. Nee, denk maar niet dat wij ooit dikke vrienden zullen worden. Die Zoebel en ik dus heh? Ja, ik tolereer hem omdat hij bij ons in dienst is en zo zijn eigen bijdrage levert voor de krant. Maar er moet nog heel wat water door de gracht stromen voordat wij echte maatjes worden. Nee, dan zal hij toch eerst manieren moeten leren. En zover is het dus nog lang niet. Nee.