Cera ging op de vlucht voor Bel de Franskat. Jazeker, naar haar favoriete schuilplek: een wielhuis! En Bel natuurlijk achter haar aan. Heel naar dat wij onze leerlingverslaggeefster niet konden beschermen. Een hond kun je nog oppakken en in veiligheid brengen, een haarfabriekje vertrouwt niemand en zorgt het liefst voor zichzelf. Een tikje schuldig voelden wij ons wel. Wij hadden immers Cera mee op sleeptouw genomen! Of was het nu andersom?
Bel dook ook onder het wielhuis, dus Cera was daar niet veilig, dachten wij. We konden niets anders doen dan afwachten. Dus deden we dat maar.
Eerst was er totale stilte. Geen gepiep, geen gemauw, geen gebrom of gekrijs. Wat gebeurde daar onder dat wielhuis? Ons wachten leek een eeuwigheid te duren. Toen kwam Bel opeens onder het wielhuis vandaan. En ging zitten plassen op een hoop gebladerte! Had hij niks kunnen uitrichten? Was hij nu gefrustreerd?
Een moment daarna kwam een bromwiel de parallelstraat door. Daar Bel blijkbaar niet van bromwielen houdt, verdween hij in looppas. En toen het geluid van het bromwiel was weggestorven, kwam Cera eindelijk onder het wielhuis vandaan. Onbeschadigd maar wel nog steeds erg geschrokken en schichtig.
Eerst keek zij zorgvuldig om zich heen om te zien of Bel misschien nog in de buurt was.
Maar toen duidelijk was dat dat niet het geval was, was zij bereid de wandeling te voltooien.
Er werd niet meer gesnuffeld onderweg; Cera had haast om thuis te komen. Wij begrepen dat natuurlijk heel goed en zetten ook de pas erin. In sneltempo "namen" wij de Kruidentuin en sloegen snel de Katbladstraat in. Op weg naar de redactie dus.
Daar werden wij opgewacht door Japekoppie. Hij voelde zich zwaar beledigd omdat de fotograaf met Cera op stap was geweest, en niet met hem. Ja Japekop, je was ergens op het dak, weet je nog? We hebben je nog geroepen maar je kwam niet! Dus ga nu niet de vermoorde onschuld uithangen, heh?
Cera was erg blij om weer op vertrouwde grond te zijn. Voor Japekop hoefde zij niet bang te zijn; hij is immers haar ex-verloofde en heeft geen rancunegevoelens ten opzichte van haar. Ze gunnen elkaar weer alle ruimte, neem dat maar van ons aan.
En na zo'n angstig avontuur heb je even alle aandacht nodig en moet je getroost worden. En dat hadden wij goed begrepen.
We aaiden tot we een lamme arm hadden gekregen. Dat duurde niet zo lang vanwege de tetanusprik die bepaald niet onopgemerkt was gebleven de afgelopen dagen! Toen namen we afscheid van Cera. Ja, eigenlijk was het ook tijd geworden voor een warm kopje thee. Dus die hebben wij toen maar gezet.
2 opmerkingen:
Wat is Cera toch mooi.
Een echt supermodel.
Gaat het een beetje met je verwondingen, Annemarie?
Mijn moeder neemt me de woorden uit de mond!
Een reactie posten