Vreemde dame slaat aanbod bescherming af.

Het is al behoorlijk donker als wij een noodkreet horen. Het komt van buiten en dus gaan wij even poolshoogte nemen.
Het duurt even voor wij haar hebben ontdekt. Het is een vrij kleine, gevlekte dame die blijkbaar in nood was en dus ze is onder een auto gekropen. Zou zomaar familie van Cera kunnen zijn!



We kijken even goed van dichtbij. Immers, in ons achterhoofd zit nog steeds Snoepje, de dochter van Cera die vorig jaar verdwenen is. Even voelen wij een spoortje van hoop. Maar deze dame lijkt wel een beetje op Snoepje maar ze is het niet.
Wie is zij dan wel en waarom uitte ze een kreet van angst?



Oh, nu wordt het iets duidelijker. Bel de Franskat scharrelt rond in de Katbladstraat en hij is vast de vreemde dame aan het pesten geweest. Geen wonder dat ze onder een wielhuis is gekropen!




Zo Bel! Is het geen tijd om naar huis te gaan? In elk geval willen wij wel graag dat je deze vreemde dame met rust laat! Bel weet natuurlijk van de prins geen kwaad. Nee, hij liep gewoon een rondje en gaat daar nu ook weer mee verder. Dag Bel!
Bel verdwijnt en de vreemde dame komt onder het wielhuis (auto dus ja) vandaan.




Ze hobbelt de straat uit en gaat richting Kruidentuin. Daar scharrelt ze even rond tussen de struiken. Het lijkt alsof ze niet weet waar ze is en waar ze heen moet. Tot een interview is zij echter niet bereid. Kunnen wij haar helpen dan misschien?

Nou, misschien eventueel wel dus. Waarmee dan? Dat wil de vreemde dame liever niet hier buiten bespreken. Is er misschien een rustig plekje waar we even heen kunnen gaan?

Wij stellen de redactie voor en de vreemde dame loopt voor ons uit de Katbladstraat weer in. In het volle licht van de flits zien we opeens dat deze dame een soort van erg dik is en dat haar buikje bijna op de grond hangt. Ach, ze lijkt wel zwanger! En een behoorlijk eind op weg is ze ook, zo te zien! Wat nu te doen?

Bij de redactie gekomen zien we het brutale smoelwerk van de Boez voor het raam. De dame besluit daarop om toch maar niet met ons mee te gaan. Moeten wij haar nu op straat achterlaten in haar toestand?

De dame markeert even een paal van de pergola van de buurman, want je weet maar nooit waar dat goed voor is. We proberen haar nogmaals over te halen met ons mee te gaan. Misschien kunnen we dan uitzoeken waar ze thuis hoort en haar in veiligheid brengen. Maar de vreemde dame heeft anders besloten en zal daar wel haar redenen voor hebben.

Als wij haar proberen te aaien, slaat zij beleefd doch letterlijk af. Zonder nageltjes hoor, dus heel netjes. Maar wel duidelijk dus: "geen polonaise aan mijn lijf!"

Wij blijven nog even bij haar in de buurt.

Maar dat "even" wordt op een gegeven moment een half uur en wij waren al een tijdje buiten bij haar....

We geven het tenslotte maar op en wensen haar heel veel sterkte toe. En een soepele bevalling met een hoop mooie, gezonde kleintjes uiteraard. En een veilige plek natuurlijk!

Als wij naar binnen gaan, dribbelt ze weg. Haar buik slingerend vlak boven de grond. Ach meisjelief, we hadden graag voor je gezorgd maar je wilde dat niet heh?

Later, in bed, bedenken wij dat de kleintjes misschien wel een bekende vader hebben. Ja, wij denken aan Bolle-wangen. Zou hij dan toch.......?