Ongewenste intimiteiten.

T. Troy:
Ja, het was weer zover. APK-tijd dus. Met grote beurt deze keer omdat ik al vijftien hoop te worden deze zomer. Nee, ikzelf vond het allemaal nergens voor nodig. Ik heb geen gezondheidklachten dus het was allemaal onzin. Maar goed, soms heb je niks te vertellen en word je zomaar meegenomen in dat rotwielhuis. Ja, mijn zoon moest ook mee. En we hebben dus onderweg een dubbelconcert gegeven.
Het gepeur in mijn lijf begon al direct. Ja, ongewenste intimiteiten inderdaad.



Natuurlijk spartelde ik tegen! U denkt toch niet dat ik dergelijke handtastelijkheden over mijn kant kan laten gaan?



Beetje tandsteen ja. Heb ik helemaal geen last van maar toch werd er aan mijn kiezen en tanden gekrabt. Nee, het was geen pretje allemaal.
Omdat ik me verzette (wie zou dat niet doen heh?) moest Marielle (assistente - red.) me vast houden. Ja, anders had ik wel goed van me afgebeten, daar kunt u zeker van zijn.



Wat ook bij de grote beurt hoorde, was het jatten van een stukje van mijn kostbare vacht. Ja, ze maakten een hele kale plek. Ja, die Wiggen deed dat, met een mesje.

En daarna stalen ze, mind you, mijn bloed! Nee, erger kan het niet! En ik weet ook niet of ik hier ooit weer helemaal bovenop kom! In elk geval heb ik daarna wel gebeten. En gekrabt ook ja. Later hoorde ik dat mijn slachtoffer mijn eigen mens is geweest. Nee, dat was niet de bedoeling maar ik had het dus even niet meer allemaal op een rijtje. U kunt zich dat toch wel voorstellen, heh?

Ze hebben me ook nog gewogen. Ja, nog geen 4 kilo dus u kunt mij niet dik noemen. Nee, mijn conditie is goed. Daarna mocht ik eindelijk weer in mijn mand.

Japekoppie:

Toen was ik aan de beurt ja. Ook met een haak in mijn bek dus.

Ik dacht nog: ik kan misschien wel ontsnappen. Dus ik keek of er een raam openstond of een deur, maar net toen ik de sprong wou wagen, grepen ze me steviger beet.

Ja, ik had inderdaad behoorlijk de pest in, dat kun je wel zien op deze foto. Maar ze hielden me dus stevig vast. Nee, er was geen ontsnappen aan.

Ik kreeg net als mijn moeder even daarvoor ook een prik en een chip tussen mijn schouderbladen. Nu hou ik erg van chips en jat er ook wel eens eentje, maar die zijn dan om op te eten. Van dit soort chips hou ik dus niet. En het schijnt dat ik er voor eeuwig mee opgescheept zit, want ik kan er dus zelf niet bij.

Ook nog een wormenpil ja, het kon niet op. Ik wou niet slikken maar kon niet anders. Ja, ze wreven me over mijn keel.

Mijn gewicht was precies 5 en een half. Ja, en dan nog een drie erachter, maar dat zijn maar onsjes. Nee, de dierenarts vond dat niet te zwaar omdat ik een brede borst heb. Maar het moet niet veel meer worden inderdaad. Misschien doe ik er wel een extra dakinspectie bij. Per dag ja. Want af en toe een stukkie kaas laat ik echt niet schieten!

Toen werden we in de wachtkamer gedumpt. Ja, vanwege de uitslag van het bloedonderzoek van mijn moeder dus. Er zat daar een soort cipier. Ja, praktijkpoes dus. Heet Loura en moest ervoor zorgen dat wij er niet vandoor gingen. Dat zei mijn mens tenminste. Nou, die was ook niet bepaald mager. Loura dus heh? Ja, houdt zeker ook wel van een stukkie kaas, wie zal het zeggen heh?

Zag er gemeen uit, die Loura. Nee, voor geen goud was ik mijn mand uitgekomen, dat kan ik u wel verzekeren.

Mijn mens ging dus weer de spreekkamer in. Voor de uitslag dus, ja.

Ja, met die uitslag zat het wel goed. Tenminste, voor een bijna 15 jarige dus. Ja, want haar drankgebruik moeten we dus wel in de gaten houden. Nee, ik niet maar mijn mens dus. Mijn moeder is geen zatlap, maar ze moet niet meer gaan drinken. Ja, dat zou een slecht teken zijn.
Onderweg naar huis hebben we natuurlijk weer samen een concert gegeven. Uit protest ja.

Thuisgekomen kregen we wat gekookte kip. De Boez ook ja, en die was niet eens meegeweest. Maar we hadden niet zoveel trek en toen is Cera gekomen en die heeft de restjes weggewerkt. Ja, daar is ze erg goed in.

Ons mens ging met haar hand in een bak sop zitten. Nee, dat doet ze anders nooit. En nu loopt ze met pleisters. Ja, misschien heeft mijn moeder daar wel iets mee te maken, wie zal het zeggen heh?

(Met dank aan peettante Marian voor de prachtige fotoreportage!)