We moeten er maar aan wennen....

cadeautje van peettante voor de redactie: de vier redactiekatten op een plantenbakje...





Ja, Cera's welkomstparty werd druk bezocht en het was erg gezellig. Mevrouw T. Troy nam vrijwillig de taak van receptioniste op zich, terwijl zij normaal gesproken op dit tijdstip en met deze temperatuur niet werkt. Maar misschien had het ook te maken met het feit dat er veel mensen binnen waren. Enfin, er werden heel wat kattensnoepjes, blikjes en bloemetjes gebracht voor Cera, maar het bezoek van Oma Olga was natuurlijk het allerbelangrijkst. Oma was wel gelijk de klos want Cera wilde uiteraard bij haar op schoot en langdurig geaaid worden. En dat was hen beide natuurlijk van harte gegund!

Maar toen kwam er een eind aan het gezellig samenzijn, mevrouw Katblad ging de redactiemedewerkers nog een lekker hapje geven voor het slapengaan. Doch bij de telling op de keukenvloer bleek dat Cera ontbrak. Wat kregen we nou? Op de avond van haar eigen party met de noorderzon vertrokken? We konden het bijna niet geloven maar het was wel zo. Mevrouw Katblad trok de jas aan en begon een speurtocht.



In de Parallelstraat zag zij een rooie voor een dichte deur zitten. Was dit Thassos? Maar als hij het was, wat deed hij daar dan? Mevrouw Katblad kon er niet veel aandacht aan schenken; Cera was zoek en diende gevonden te worden! Ze liep een rondje door de Kruidentuin, Hoftuin, de Katbladstraat door, langs Iwan's straat, door de Parallelstraat, langs het gevaarlijke water en riep alsmaar Cera's naam. Maar Cera meldde zich niet. Om wanhopig van te worden dus. Tenslotte besloot mevrouw om maar naar de redactie terug te gaan. De drie aanwezige haarfabrieken kregen hun feesthap, die opeens niet meer zo feestelijk was....
Na een uurtje wachten, ging mevrouw Katblad nogmaals op stap.




Buiten was Iwan bezig een fietstas te controleren, en mevrouw K. kwam toen op het idee om de buurt per fiets af te speuren. Voor de zekerheid werden ook enkele straten buiten de buurt meegenomen in de speurtocht, maar Cera bleef onvindbaar.
Het was drie uur in de nacht toen mevr. K. besloot om toch maar naar bed te gaan....
Het werden korte hazenslaapjes. Dat kwam niet alleen doordat mevr. K heel licht sliep, maar ook doordat de 3 andere haarfabrieken meenden over haar heen te moeten lopen; bovendien wilden ze allemaal in dat ene bed dat eigenlijk niet berekend is op zoveel personen.... Wel, en als je dan toch weer eens wakker bent, ga je nog even bij de voordeur kijken, heh? Maar geen Cera.
Toen opeens, het was al half zeven, hoorde mevr. K. gemiauw bij de voordeur. Eindelijk was onze nieuwe verslaggeefster thuisgekomen. En een honger dat ze had!



Wel, een portie Gourmet ging er grif in en de anderen kregen natuurlijk ook wat, want inmiddels was het toch bijna ontbijttijd, heh?



Nee, Cera wilde niet zeggen waar ze was geweest. En we moesten er maar aan wennen dat ze wel eens op stap gaat, zei ze, en dat ze toch bewezen had dat ze nu heus wel wist waar ze woonde.
Wel, mevr. K. ging nog even terug naar bed; de krant was er toch nog niet. En Cera ging, toen zij haar bakje leeg had, mee naar boven om ook nog even een dutje te doen.
Nu is alles weer goed gelukkig, alleen stelt mevr. K. voor vandaag een siësta verplicht.