Grote blauwe ogen

Japekoppie:
Op mijn verkenningsronde in de katbladbuurt ben ik een vreemde kat tegengekomen. Eerst dacht ik dat het Pim was, al had ik natuurlijk wel al gehoord dat hij er niet meer zou zijn. Maar mensen vertellen wel meer dingen die je niet altijd zomaar moet geloven, dus ging ik erop af. Tja, je bent verkenner of niet heh?


Hij was bang voor me dus wist ik al gelijk dat het inderdaad Pim niet was. Hij verstopte zich tussen de struiken en keek me met grote, bange ogen aan. Nee, ik viel hem niet aan want ik ben geen vechter. Ja, ik heb wel eens mot met een ander, maar dan moeten ze het wel heel bont maken en me dwars zitten of agressief zijn. Of me uitschelden inderdaad. Nee, zonder goede reden val ik niet aan. En nu had ik dus ook geen reden om deze witte op zijn kop te geven. Dat neemt niet weg dat ik wel wilde weten wie hij was en wat hij hier deed.


Het was een jong beest, dat zag ik zo. En hij had vreemde ogen. Ja, Pim had gewoon groene ogen die altijd nogal droevig stonden, maar deze had grote blauwe ogen en hij keek best wel brutaal. Ook wel een beetje bang ja, maar dat kwam natuurlijk door mij.

Hij had ook een bandje om met een kokertje eraan. Ik wilde hem interviewen maar er kwam helemaal niks uit. Toen heb ik hem maar gezegd dat hij op verboden terrein was.

Dat leek hij niet helemaal te snappen. Nee, hij bleef daar maar gewoon zitten, met zijn grote blauwe kijkers. Hij liet zich ook heel makkelijk fotograferen ja. Maar toen de fotograaf een eindje verderop ging, nam hij de benen.

Hij draaide zich om en sprong over de fietsenrekken de straat op. Ik wou hem achterna, maar dat mocht niet van mijn mens. Waarom niet?

Wel, hij stak zomaar de gevaarlijke verkeersweg over. Waar de grote wielhuizen rijden ja, en de snelle brommobielen. We denken dat hij daar ergens woont.

Mijn mens hield haar hart vast, zei ze. Er schijnen al veel katten daar te zijn doodgereden ja. Daarom mag ik daar ook niet komen.

Ja, ik ben die weg ook een keer overgestoken. Toen was ik nog wel een stukje jonger. Dat was toen mijn mens thuiskwam met haar wielhuis en niet bij ons in de straat kon parkeren. Omdat het vol was ja. Ik hoorde ons wielhuis komen en zag haar daar uitstappen. Ik wilde haar begroeten en stak dus toen de weg over. Tussen de hardrijdende wielhuizen door ja. Gelukkig liep het goed af. Ja, ze was erg boos op me maar ook weer niet. Omdat ik het had overleefd dus. Boos en blij tegelijk of zoiets. Maar sindsdien ben ik niet meer die gevaarlijke weg overgegaan. Nee, ik heb daar ook niets te zoeken want het hoort niet meer bij ons gebied. Dus toen die vreemde witte de weg overstak, heb ik hem laten gaan. Nee, ik denk dat we hem hier niet meer zien. Het is maar beter dat hij hier niet meer komt vanwege die gevaarlijke verkeersweg heh?