Ik mag niet op het tafelkleed. Ik mag niet steeds bovenop oma Troy en oom Japekoppie springen. Ik mag niet de inhoud van de kattenbak verplaatsen. Ik mag niet op het aanrecht. Ik mag niet eten van de planten. Ik mag niet naar buiten als ik dat wil. Ik mag ook het dak niet op. Ik mag niet in mensenkleding hangen. Ik mag niet aan de stoelen krabben. Ook niet aan de vloerkleden nee. Ik mag niet 's nachts bovenop ons mens springen. Eigenlijk mag ik hier helemaal niks.
Ik wil niet meer met mijn speelgoed spelen. Ook niet met propjes ofzo. Ja, wel met pennen en potloden maar dat mag ook niet. Ik wil ook niet de hele nacht stil wezen. Ik wil niet meer in mijn mandje. En ik verveel me soms best wel.
Dan spring ik maar op de bank en ga ik kluiven aan de snorharen van het kussen. Of ik ga brokjes eten. Of ik ga uit het raam kijken. En soms heb ik helemaal nergens zin in. Want ik mag toch niks. Dan ga ik maar slapen ja.
2 opmerkingen:
Ik herken mij zo uw probleem. Zo'n handig springplankkastje naast het mensenbed, maar leuk gebruik ervan maken is niet aan de orde. Een beetje creativiteit wordt ook al niet op prijs gesteld. Op zo'n behangetje ben je na 2 maanden toch echt wel uitgekeken, dacht ik zo. En dan durft het vrouwtjesmens mij over mij te zeggen "Eten, slapen, knuffelen, eten, slapen, knuffelen", alsof ik geen andere uitdaging aan durf te gaan.
En mijn naam is trouwens NIET "Nee Charlie", het is gewoon "Charlie". Dat snapt ze ook al niet.
Kopjes,
Charlie
Arme Charlie. Maar ondanks alles heb je nog niet je koffer gepakt heh? Misschien valt het dan toch wel mee?
Een reactie posten