Twee geliefden op verkenning

Japekoppie:
Ik ga het liefst helemaal alleen op stap. Dat is omdat je tijdens het verkennen niet afgeleid wilt worden dus. Nee, als je een echte verkenner bent zoals ik, neem je alles erg serieus en wil je aan elk detail dat je onderweg tegenkomt voldoende aandacht schenken. Maar dat gaat dus niet als je gezelschap hebt, en vooral niet als dat gezelschap een wijffie is. Maar goed, ze wou erg graag een keer met me mee. Cera ja. Ja, dat is mijn verloofde. Dus ik stemde maar toe en dus gingen we samen een rondje maken. Op de foto hierboven ziet u hoe we samen vertrekken. Ja, ik ben die met die witte poten inderdaad, maar ik dacht dat u dat zo langzamerhand nou wel wist.


Eerst weer naar de Kruidentuin. Ja, daar begin ik altijd mee als ik een rondje maak. En dan gelijk langs de rozemarijn naar de paal toe.


Ja, dat markeren moet echt gebeuren, anders ben je niet serieus bezig. Nee, Cera doet dat niet en dat vind ik een beetje dom van haar. Ze was niet zo goed bezig nee. Ik denk dat zij een ander idee had over een rondje verkennen dan ik. Nee, het ging haar alleen om de gezelligheid, dat werd me al gauw duidelijk.

Terwijl ik dus druk bezig was, ging zij in het zonnetje zitten. Op het muurtje inderdaad. Oh, dat ziet u natuurlijk op de foto. Nee, ik voelde er niets voor om naast haar te gaan zitten. Ik vind haar erg leuk en daarom is ze ook mijn verloofde, maar ik hou helemaal niet van geflikvlooi - of hoe dat heet. Zitten en slapen doe ik alleen thuis, als ik buiten ben dan moet ik bezig zijn. Ja, dat komt omdat ik een echte verkenner ben. In hart en nieren ja.

Dus die Kruidentuin moest en zou ik even helemaal verkennen. Om haar niet te lang te laten wachten (Cera dus), heb ik het best wel snel gedaan, dat verkennen. Ja, ik hou heus wel rekening met haar, dat moet u van mij geloven. Nee, zij heeft helemaal niets verkend in de kruidentuin. Dat viel me wel wat van haar tegen ja. Maar ja, je kunt niet alles hebben heh? Nee, geen enkel wijffie is perfect. Nou is het ook wel zo dat ik al 11 jaar ben en al die tijd bij mijn moeder ben blijven wonen. Misschien komt het wel door mijn strenge opvoeding dat ik zo kritisch ben ja. Ja, mijn moeder kan er wat van; die is niet gauw tevreden.

Terwijl ik dus met de hoogstnoodzakelijke basisverkenningsdingetjes bezig was, moest Cera dus op mij wachten. Ja, ze was een beetje ongeduldig geworden en liep alsmaar rondjes om de fotograaf heen. Ook om paaltjes heen inderdaad, dat kunt u weer op de foto zien.

Ja, ze moest ook vaak krabben. Waarschijnlijk wat vlooitjes ja. Op deze foto ziet u hoe ik nog even over de paaltjes loop terwijl mijn verloofde Cera zit te schurken. Jeuk op haar kop dus.

In de parallelstraat moest en zou ik even het kattenluik van Vlinder controleren. Ook dat hoort bij de basis van het verkennen. Nee, Cera had geen belangstelling voor het kattenluik. Zij liep als een ongeleid projectiel heen en weer door de straat. Stak alsmaar over, ging dus van links naar rechts en van achter naar voren. En om de fotograaf heen. Nee, op een verkenningstocht moet je je dus helemaal niets aantrekken van de fotograaf, maar helemaal je eigen gang gaan. En Cera is alsmaar bezig met de fotograaf. Ja, veel ouwehoeren en kopjes geven. Nee, dat doe ik dus never nooit.

Ging ze me ook nog voor de voeten lopen. Nee, vond ik niet zo erg maar wel een beetje lastig. Het leidde me dus wel af, maar dat wist ik van tevoren. Dat dat zou gebeuren ja. Nee, is voor een keertje niet erg, maar de volgende keer wil ik liever weer alleen gaan verkennen.

Dit was wel leuk ja. We hebben dus samen dat gekke bromwiel bekeken. Ik vond dat wel gaaf maar Cera had er al gauw genoeg van. Het leek wel of ze erge haast had. Nee, ik heb nooit haast als ik mijn rondje loop. Maar zij is nog zo jong heh? Ja, we schelen toch zeker 8 jaar. Dat is inderdaad een hoop.....

Toen kwamen we in de Steeg. Daar is het altijd gevaarlijk want daar zit het kattenluik van Storm. Nee, we wisten niet of Storm thuis was en het was dus best wel eng, maar samen durfden we wel door te steeg. Ieder aan een kant inderdaad, om zo het risico te spreiden. Gelukkig was Storm er niet, dus we kwamen veilig door de steeg heen.

Ik vond het eigenlijk wel genoeg zo en wou naar huis. Maar Cera wou nog niet naar huis en de fotograaf ook niet. Nee, ik wou niet kinderachtig doen en ben toen dus maar met ze meegegaan. We gingen naar de Hoftuin inderdaad. Normaal is het daar wel stil en vredig, maar deze keer was dat niet zo. Ja, we kregen daar nog een paar benauwde momenten. Maar dat leest u de volgende keer.