Twee geliefden op verkenning, deel 2

Cera:
We gingen naar de Hoftuin. Ja joh, ik vond het hartstikke gezellig, zo met Japekoppie op stap. En met de fotograaf natuurlijk. Maar Japekop was wel erg serieus hoor. Hij moet en zal overal verkennen. Nee, ik hou er meer van om in het zonnetje te zitten. Dus toen we daar in die tuin kwamen, zocht ik gelijk een lekker plekje op om te genieten van de zon. Japekop? Die ging natuurlijk zijn ronde maken.


Ja, hij zei nog even gedag voor hij op pad ging. Hij heeft altijd een vaste route ja. Hij is best knap heh? Zoals hij daar staat....

Ik zat dus bij de fotograaf op het muurtje. Toen hoorden we opeens geritsel tussen de struiken. Het was die Franskat!

Ja, ook een mooie jongen heh? Hij zat naar mij te loeren, dat zagen we best. Ja, hij was inderdaad een eind van huis. Hij woont in de parallelstraat, geel gebied. Weet u dat hij op een schuurdak is geboren? In Frankrijk ja. En hij heet Bel. Maar daarover vertel ik u een volgend keer wel verder.

Japekop had Bel ook opgemerkt en kwam even langs om te zien of alles nog wel goed ging met mij. En om te zien of die grijze Franskat wel te vertrouwen was ja. Nee, Japekop vecht bijna nooit. Alleen als hij er niet onderuit kan. Als die ander blijft aandringen ja. Japekop is namelijk een verkenner en verkenners vechten nooit als het niet nodig is. Dat vind ik nou zo prettig aan Japekop. Dat-ie niet vecht ja....

Toen Japekop had gezien dat ik veilig was, ging hij weer weg. Nee, hij was nog lang niet klaar met verkennen van de tuin. En die grijze bleef daar tussen de struiken zitten. Bel ja. We weten niet wat hij daar deed, tussen die struiken. Misschien verstopte hij zich wel voor iets of iemand, dachten wij. Nou, dat bleek ook zo te zijn.

Want toen ik mij van die Franskat afkeerde, zag ik opeens iemand komen aansluipen. Ik dacht nog: het wordt alsmaar gezelliger hier! En hij zag er best wel vriendelijk uit hoor! In het begin dus. Later niet meer, nee.

Nee, het was niet Japekop maar Harremans. Ja, het broertje van Panda de tuinman inderdaad. Harremans is stoelentester maar dat wist u zeker al?

Ja, Harremans zag er helemaal niet boos uit ofzo, dus ik dacht: ik ga hem maar even begroeten.

Hij was verbaasd om mij te zien. Ik denk dat hij (Harremans ja) erg bezig was met de aanwezigheid van Bel. Ja, ik denk dat hij de Franskat de struiken in had gedreven en hem nu in de gaten hield. Maar hij kwam wel naar me toe.

Ik ging er maar even bij zitten en wachtte tot hij bij me was. Nee, erg hard liep hij niet. Hij was heel voorzichtig en behoedzaam, terwijl we elkaar toch best wel al een tijdje kennen.

Ik wou neusje-neusje doen, maar Harremans gaf me een harde kopstoot. Dat had ik niet verwacht en ik vond het ook helemaal niet zo leuk nee.

Daarna deed hij een stapje achteruit en begon heel hard te grommen. En ik had helemaal niks gedaan! Ik werd nu toch wel een beetje bang en riep om Japekoppie. Maar die hoorde mij niet en was nergens te bekennen.

(Ging Harremans tot de aanval over? Was Cera in gevaar? Kwam Japekop nog opdagen? U leest het morgen in het derde en laatste deel.)