Gegorgel.

Toen wij een klein rondje liepen en zodoende in de Hoftuin terecht kwamen, stond daar zomaar een blafbeest. En dan ook nog eentje van het soort dat graag op haarfabrieken jaagt. Toen het blafbeest Cera en de Boez in de gaten kreeg, begon het te trillen van opwinding. De aansteller.



De Boez zag het met zijn bekende grote ogen aan. Belachelijk vond hij het. Wist dit blafbeest dan niet dat deze Hoftuin verboden is voor blaffers?
Gelukkig zat het trillende beestje vast aan de lijn. Dat had de Boez natuurlijk allang gezien, anders zou hij daar niet zo rustig zijn blijven zitten.



Het blafbeest werd mee het huis ingetrokken maar verzette zich hevig. Daardoor stikte het bijna vanwege de knellende halsband. Gggghahgggg.

Cera keek vol afschuw toe. Wat haar betreft moest ons bezoek aan de Hoftuin onmiddellijk beëindigd worden. Immers, de vieze geluiden van het blafbeest en haar nerveuze gedrag was iets dat je liever niet meemaakt, heh? Jakkie bah! Nee, Cera had het helemaal gehad en wilde direct terug naar de Katbladstraat.

Ja, en omdat zijn vriendinnetje het meestal voor het zeggen heeft, moest Boez natuurlijk mee. Maar haast had hij niet. Dat kwam doordat hij stiekem toch wel genoot van het gegorgel van het blafbeest en het aanstellerig gedrag. Wijzelf snappen daar dus helemaal niets van en zagen de lol er dan ook niet van in....