Dikke staarten

Gisteren, toen wij thuiskwamen van een kleine wandelronde, zagen wij Harremans rondhangen bij een struikje bij onze redactie. Wij vertrouwden de zaak niet dus moesten we de situatie nader onderzoeken.


Harremans zette zijn meest onschuldige blik op en deed alsof hij toevallig zomaar wat aan het snuffelen was. Maar wij wisten natuurlijk wel beter.


Wij hadden al direct waargenomen dat Harremans een dikke staart had, en weten dat je die niet krijgt van het snuffelen aan plantjes. Tenzij er iets tussen die plantjes zit wat de moeite waard is om een dikke staart van te krijgen.


En ja hoor, daar zat ons topmodel. Zij probeerde zich te verstoppen. Waarschijnlijk had Harremans haar weer eens opgejaagd en zat hij haar nu te pesten. Maar wij komen op voor ons personeel, dus spraken Har maar eens ernstig toe.


Harremans ontkende in alle toonaarden dat hij Cera had aangevallen. Wij moesten dus concluderen dat Harremans een jokkebrok is.


Brutaal als hij is, sprong Harremans ook nog even op de vensterbank van het kattenloket. Ondertussen kwam Cera onder de struik vandaan om haar verhaal te doen.


Ze vertelde ons in rap tempo wat er gebeurd was, en zo hoorden we dat zij inderdaad weer eens flink gepest was door Har. Zij vroeg ons als werkneemster van het LKB om bescherming, en die wilden wij haar natuurlijk graag geven.


Dus hebben we Harremans gezegd dat hij moest opdonderen omdat wij hem deze keer niet zo aardig vonden. "Terug naar je eigen tuin!", hebben wij hem toegeroepen.


Maar Harremans was erg opstandig en dook tussen wat planten om ons vanaf die plek in de gaten te kunnen houden. Brutale jongen!


Samen met Cera (en Boezelmans binnen) hebben wij gewacht tot Harremans eindelijk weg was gegaan. Toen hadden wij nog vele aaien en een paar snoepjes nodig om Cera weer helemaal rustig en op haar gemak te krijgen. Nee, saai is het nooit in de katbladstraat!