Amuses

Japekoppie:
Ze noemen het amuses. Dat is dus gewoon een sjiek woord voor borrelhapje, iets anders kan ik er niet van maken. En bij een sjiek woord horen blijkbaar ook deftige lepels, anders zouden het weer gewoon borrelhappen worden. Nou, het rook in elk geval goed.
Ze gingen uit eten. Mijn mens, peettante en het mens van mijn broer dus. En omdat ze eerst nog thuis een glaasje dronken, moest daar een hapje bij, anders zouden ze van te voren al over de straat lopen te slingeren. Ik zou zeggen: laat die hapjes maar staan, drink nog even niet en gun mij ook een feestje.


Maar ik mocht er alleen maar even aan ruiken. Later op de avond had ze misschien nog wel iets voor me, zei mijn mens. Maar ze zouden wel enkele uren wegblijven. En je weet natuurlijk nooit of zo'n belofte niet vergeten wordt.


Dus ik vroeg of ik niet alvast een heel klein beetje mocht voorproeven. Nee, geen geitenkaas met honing maar een heel klein fliebertje eendenborst bijvoorbeeld, of een flinstertje van zo'n rivierkreeftenstaartje. Ja, die roken erg lekker. Wel, ik kreeg tenslotte een heel klein fliebertje eendenborst. Dat was in de keuken achtergebleven op het snijplankje. Daar kon ik het dus mee doen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat, toen ze terug was gekomen van haar etentje, mijn mens het niet vergeten was. Ja, toen heb ik nog een paar kleine stukjes gekregen. Omdat we voorlopig gewoon weer normaal gaan eten. Stamppotjes enzo ja. En erwtensoep. Maar dan zie ik heus wel weer kans om haar over te halen mij een stukje worst te geven. En eigenlijk vind ik een stukje worst veel lekkerder dan al die liflafjes die met Kerst op tafel verschenen. Die met die dure namen ja. Nee, laten we maar weer lekker gewoon gaan doen. Want dat heb ik toch het liefst, ja. Samen op de bank naar het schaatsen kijken met een stamppotje en worst. Mens, dat wordt pas feest!