Kerstverhaal

Het was een mooie, vredige kerstmorgen. In de verte luidden de klokken van de kerken, en daar de wind gunstig stond, konden wij van deze prachtige, sfeervolle geluiden volop meegenieten. Toen werd de mooie sfeer opeens verstoord door boze kattenstemmen. Wij keken op en zagen, verderop in de, eerst zo vredige, katbladstraat twee twistende poezen zitten. En daarmee bedoelen wij dus niet de dans, maar wel: ordinaire ruzie. En dat op deze dag!


Toen wij inzoomden, herkenden wij de twee ruzieschoppers. Het waren Zwarte Gijs en onze eigen katbladmedewerker Japekoppie. De woorden die zij elkaar toeriepen kunnen wij hier niet herhalen. Wij waren diep geschokt, dat is een ding dat zeker is. De Boez kroop op de vensterbank ineen van angst, en Cera (ook nog steeds in het poezenloket gezeten) rekte zich uit om niets van dit schouwspel te hoeven missen. Zo reageert een ieder weer op zijn eigen manier, heh?


Het gescheld duurde voort. Wij hoorden allang het mooie geluid van de kerkklokken niet meer en overwogen in te grijpen. Immers: ruzie is okee, moet af en toe gebeuren, maar niet met de kerst, want dan moet er vrede zijn. Zelfs voor poezen ja!
Het toeval wilde dat op dat moment ook Charli, de oudste zoon van mevrouw T.Troy en daarmee ook een broer van Japekop, net zijn zooironde maakte. U ziet hem op de achtergrond naderen. Ja, het lijkt inderdaad alsof Charli het strijdtoneel gaat mijden en zich verwijdert, maar dat is schijn. U weet net zo goed als wij dat poezen nu eenmaal altijd met een grote boog hun doel naderen en zelden rechtstreeks ergens op afgaan, vooral als er sprake is van ingewikkelde situaties. En dit, zo'n ruzie, was natuurlijk een zeer ingewikkelde situatie, dat spreekt vanzelf.


Kijk maar. Charli nadert hier wel degelijk het kiftende stel.
Als grote broer van Japekop en bovendien als pacifist en conflictbegeleider, kon Charli niet anders dan ingrijpen. Vol spanning wachtten wij ondertussen af hoe Charli deze onverkwikkelijke situatie zou gaan oplossen. Wij hadden trouwens het volste vertrouwen in de oudste zoon van mevrouw T. Troy (zie zelf weer ergens lag te dutten natuurlijk, en dit dus allemaal moest missen).


Dat vertrouwen bleek terecht.
Charli kwam steeds dichterbij met kalme pas. Want zo doe je dat in moeilijke situaties. Hij vertelde het stel dat het Kerst was en dat ze zich moesten gedragen als volwassen katten en niet als jonge pubers. Dat ze de rust verstoorden op deze prachtige morgen en dat dat toch niet de bedoeling kon zijn, heh? Wat was er dan zo belangrijk om ruzie over te maken? Ging het om de verdeling van gebied? Over de markering van de nieuwe straatstenen? Kon dat niet worden uitgesteld tot het weekend bijvoorbeeld?


Ook gaf Charli Zwarte Gijs nog even een veeg uit de pan. Of het nu echt nodig was om een verkenner, die verder toch geen kwaad in de zin had, zo onheus te bejegenen. Hij (Gijs) wist toch ook wel dat Japekop een moeilijke periode doormaakte en zelfs pilletjes had moeten slikken tegen de stress? En dat je respect moet hebben voor de zwakkeren in de samenleving en vooral ook de ouderen van diezelfde samenleving? Had hij dan niet gezien dat Japekop niet eens een dikke staart had? Zwarte Gijs trok zich deze toespraak aan en deed alvast een stapje achteruit.

Tenslotte werd het hem allemaal teveel en hij draaide zich, met dikke staart en al, om om zich uit de voeten te maken. Niet te snel natuurlijk, want een beetje van je waardigheid moet je wel zien te behouden.

Vervolgens kreeg Japekop er ook nog een beetje van langs. Charli zei tegen hem dat hij zich niet moest aanstellen. Dat hij best gewoon had door kunnen lopen toen Zwarte Gijs op hem af was gekomen, en dat hij zo'n blaaskaak voortaan maar mooi moest negeren. Omdat er anders toch maar narigheid van komt. Kortom, Charli liet weer eens zien hoe goed hij is als conflictbegeleider, terwijl hij daar niet eens een cursus voor heeft gevolgd. Nee, het is puur natuur en het zijn helemaal zijn eigen talenten die hij op zo'n goede manier gebruikt. Petje af voor Charli dus.

Japekoppie voelde zich een tikje beschaamd. Natuurlijk had hij wel het fatsoen om zijn broer te bedanken voor zijn wijze lessen, voor hij afdroop en huiswaarts keerde. Charli keek nog even of Zwarte Gijs wel echt was verdwenen.

En toen dat zo bleek te zijn, keerde ook hij, de vredestichter van deze 1e kerstdag, huiswaarts.

De rust was wedergekeerd in de katbladstraat. De kerkklokken waren intussen klaar met luiden en de Boez en Cera gingen weer verder met hun geklooi in het poezenloket. En wij hadden een prachtig Kerstverhaal kunnen optekenen! Dank je wel, Zwarte Gijs, Japekoppie en vooral Charli!

Gloh hohohohoho, hohohohoho, hohohohohoria, in excelsis deo, Glo, hohohohoho (etc.)