Ze moeten het maar voelen.....

Pim:
De familie is weer terug inderdaad. Gisteravond ja. Ik zag ze komen, met de auto. Maar ik deed net of ik niks zag. Ik zal ze leren! Ik kan niet zo goed tellen, maar ik schat dat ze anderhalve maand weg zijn geweest. Ja, af en toe, een keer of twee per dag, kwam er iemand effe eten in mijn bakkie dumpen. Ja, sorry hoor, maar zo zie ik dat. En dan was ik verder helegaar alleen en in mijn eentje. Vandaar dat ik aansluiting zocht met de redactie van het katblad. En dat lukte me vrij aardig inderdaad. Gewoon blijven aandringen tot ze medelijden met je krijgen, en dan gaan ze je op den duur wel aaien en lekkere hapjes geven. Nou moet ik ook zeggen dat mijn eten vaak vlak achter mijn kattenluik werd geserveerd, en dat daar best veel soortgenoten van op de hoogte waren. Dus als ik effe een ommetje ging maken, was mijn eten op als ik terugkwam. En daar mijn maag dan ging rommelen, moest ik wel bij de redactie van het lkb langs voor een voedselpakketje, anders had ik vast en zeker een eetstoornis gekregen. Anyways, ze zijn dus thuisgekomen, maar ik heb heel lang gewacht voordat ik eens bij ze ging kijken. Ze hebben een hoop goed te maken wat mij betreft, en dat zullen ze voelen ook. Ja, ik ben nu wel weer vaker in en voor mijn eigen huis te vinden. Maar ik heb natuurlijk een bepaalde gewoonte ontwikkeld de afgelopen weken, en kan dat niet zo gauw afleren. Dat betekent inderdaad dat ik het poezenloket van mevr. Troy nog heel goed weet te vinden. Daar komt bij dat ik de diners daar erg sjiek en smakelijk vind. Gelukkig ben ik nog steeds het topmodel van het lkb, en wordt dat beloond met aaien en af en toe een lekker hapje. Dus die bezoeken aan dat loket, die hou ik er maar in. En poseren blijf ik ook wel doen, want dat is erg goed voor mijn gevoel van eigenwaarde. En verder zie ik wel hoe de dingen gaan lopen.