Raamscene...

Cera:
Zijt gij daar nog mijn Japekop?
Mijn lief, bent u misschien nog op?


Japekop:
Jazeker wel, mijn schone dame.
Wacht gij op mij, achter de rame?
Ik kom zo gaarne naar buiten toe,
maar wil eerst 't fiat van mijne moe.


Tokkie Troy:
Ach zoonlief, mijn jongen, ziet gij het dan niet?
Dit schepsel bezorgt u vast niets dan verdriet.
Gij scheelt met haar bovendien te vele jaren,
ze zal nimmer nooit enig kind van u baren.


Japekop:
Maar moedertjelief, da's toch al te laat!
U weet dat dat na mijn castratie niet gaat!
Ik wil met mijn dame slechts enkel verpozen,
een neusje, wat zooien, wat minnekozen....
(Verdorie, het kattenluik, 't is daar niet meer.
Nu gaat zij vast weg, ik zie haar nooit weer.)


Cera:
Maar Aapje, ik blijf op u wachten mijn hart!
Al is het al donker en wordt de nacht zwart.
Wij blijven hier samen tot 't ochtendgloren,
en laten 't geluk niet door moeders verstoren.
Want straks, als het raam weer is opengezet,
ontbijten wij saam van uw bordje Gourmet!