Tokkie Troy:
Ik maak me soms wel eens zorgen over mijn jongste zoon. Het is alsof hij niet goed weet wat hij wil, maar luisteren: ho maar. Nu heeft hij weer in zijn hoofd dat we moeten verhuizen naar een boerderij omdat hij dan boerderijkat kan worden. Dat lijkt hem supergaaf, zegt hij. Maar hij bedenkt dan niet dat dat leven heel anders is dan hier in de stad, en dat hij snel last heeft van stress, wat niet goed is voor zijn maag. Vanochtend ook weer. Ons mens heeft het logeerbed opgeruimd, wat wil zeggen dat het nu weer een grote stoel is geworden. Daar kunnen we makkelijk met zijn tweeen op maar hij loopt nu dus te klagen en de miepen. En uit pure nijd is hij op het grote bed gaan liggen. Nee, niet op het voeteneinde maar op het hoofdkussen, terwijl hij weet dat dat niet mag. Vanwege zijn protestgedrag krijg ik dan ook last van stress en zet ik mijn nagels in het tapijt in de slaapkamer en daar krijgt ons mens dan weer stress van. En ook daar maak ik me zorgen om. Guttegut. Als het me allemaal teveel wordt, ga ik gewoon naar buiten om maar weer eens de straat in de gaten te houden want dan vergeet ik tenminste mijn zorgen een beetje. Ik persoonlijk moet trouwens niet denken aan verhuizen. Daar zou ik nou pijn in mijn buik van krijgen. Dus van mij mag die hele huizenmarkt in elkaar storten, als u begrijpt wat ik bedoel....
2 opmerkingen:
Jaja, Tokkie, kinderen blijven zorgen geven. Mijn moeder zei wel eens: "kinderen zijn hinderen", daar ben jij het vast wel mee eens.
Nou mevrouw Ina, wat u zegt! Maar het leven is sowieso niet makkelijk, vind ik....
Een reactie posten