Tokkie Troy Hiep Hiep Hoera!

Morgen, zondag 6 juli, is het 14 jaar geleden dat ik ben geboren. Ze zeggen dat dat in Aalsmeer was maar daar weet ik niks van. Wel dat we met zijn allen in een donkere garage zaten, mijn moeder en mijn broers en zussen en ik. En we moesten plassen op oude kranten. Soms, als er mensen kwamen kijken, mochten we even die donkere garage uit. Dan gingen we spelen in een lange gang en dat was super. Later begreep ik dat die mensen dan 1 van ons kwamen uitzoeken om later mee te nemen.... Ik werd dus op een middag uitgekozen door mijn mens uit Leiden.


En zo kwam ik op een dag in de Katbladstraat. Daar maakte ik kennis met oma Koenk die niets van mij wilde weten. Omdat ik nog erg jong was en mijn moeder miste, vond ik het eerst helemaal niet leuk daar. De Koenk ging 's avonds altijd met het mens mee naar boven, naar het grote bed, en dan bleef ik alleen achter op de bank beneden. Daar lag dan wel een warme kruik en een zacht dekentje, maar ik wilde liever bij oma Koenk zijn want zij deed mij aan mijn moeder denken. Na een week ofzo had ik geleerd om de trap op te klimmen en toen ben ik op het bed bij de Koenk en ons mens gaan liggen. En toen voelde ik me eindelijk thuis. Oma Koenk was opeens heel lief voor me geworden en daardoor miste ik mijn moeder niet meer zo.


Ik werd volwassen en het mens gaf me de pil. Ik mocht van haar jonkies krijgen maar dat moest dan wel op een voor haar gunstig moment, vond ze. Mij maakte het niet uit. En toen ik 3 jaar was en het mens te laat was met die pil, ben ik grolsch geworden en ontsnapt. Daarvoor was ik al een tijdje verliefd op Japie van de overkant. Het was een prachtige stoere kater, erg cool en kalm en hij had een brede borstkas. Ja, ik viel al op hem voordat ik grolsch was en hij viel ook op mij want hij kwam altijd bij ons in het raam zitten wachten tot ik kwam. En dan gaven we elkaar neusjes door het raam heen. Dat was een mooie tijd. Japie was veel jonger dan ik, maar ik hou wel van jonge katers. Dus toen ik grolsch werd en Japie weer eens langs kwam, wist ik wel wie de vader van mijn kinderen zou worden! Het raam zat niet goed dicht, ik duwde het open en toen ben ik met Japie een nachtje en dag op stap gegaan. Daarna werd ik alsmaar dikker en toen het mens met mij naar de dierenarts ging, zei deze dat er 3 kleintjes kwamen. En daar waren we allemaal blij om. Japie kwam nog steeds langs en we bleven elkaar neusjes geven door het raam. En toen kreeg ik pijn in mijn buik en alles veranderde.
Om 1 uur in de nacht voelde ik de drang om onder het dekbed te kruipen. Want daar was het veilig en daar voelde ik mij goed. Toen bracht het mens mij naar beneden en deed mij in een doos met een dekentje. En dat voelde niet veilig. Maar ik bleef daar zitten om haar een plezier te doen en toen gebeurden er vreemde dingen. Na heel veel pijn in mijn buik lag er opeens een soort vieze, natte muis in de doos op het dekentje. Ik schrok ervan en vluchtte in paniek weg.


Dat was dus Charli, naar later bleek. Ik vond het een raar wezen en wou niks met hem te maken hebben. En de buurvrouw kwam - want die was ook nog wakker - en die wreef hem (Charli) toen droog met een handdoek. Ondertussen rende ik als een gek door de kamer en probeerde overal achter of onder te kruipen. En terwijl ik dat deed kwam er weer zo'n vieze natte muis uit mijn lijf. Ze hebben me toen gevangen en die vieze muis van mij losgemaakt, want dat ging dus niet vanzelf.

Dat was dus Tom, mijn evenbeeld en zoon nummer 2. Maar ik begreep er niets van en wilde ook van deze natte hap helemaal niets weten. Toen heeft het mens de dierenarts maar gebeld, midden in de nacht. En die zei dat ik naar boven moest met de doos en de kleintjes, op of in het bed of waar ik ook wilde zijn. Want die plek had ik uitgekozen in eerste instantie en door me daar weg te halen was ik gek geworden. Dus mens en buurvrouw brachten mij met Charli en Tom en de doos naar het bed, en toen ik daar kwam werd ik gelukkig weer helemaal rustig en normaal.

En daar boven, op die veilige plek, kwam de kleine Ukkie. Ik wist nu precies wat ik moest doen, beet de navelstreng door, at de nageboorte op en zorgde ervoor dat hij goed gewassen werd en een plek kreeg naast de andere twee om te drinken. Nu voelde ik mij pas echt moeder en nu ging verder alles zoals het hoorde. Ik was helemaal op mijn gemak, waste mij kinderen om de beurt en zorgde dat die kleine Uk niet werd weggedrukt door zijn grotere broers. Het mens was nu ook gerustgesteld en liet mij eindelijk met mijn kleintjes alleen en ging met de buurvrouw naar beneden. Mijn nest stond aan het voeteneinde van het bed en dat was goed. Wel, ik had mijn 3 kinderen en nu zou het dus klaar moeten zijn. Tot ik weer krampen kreeg en daar opeens een 4e kwam! Het was Japekoppie, een kopie van zijn vader Japie en vandaar dus zijn naam. Toen het mens later weer bij mij kwam kijken en hem ontdekte, zei ze dat deze kleine een cadeautje was en dat hij nooit weggegeven zou mogen worden, want cadeautjes moet je houden, zei ze.

Zo kwam het dus dat, toen het stel 12 weken was, Charli, Tommy en Ukkie de deur uitgingen maar dat Japekop bleef. Daar had ik dus niks over te zeggen blijkbaar. Ik had liever gehad dat ook hij zou weggaan, want een zoon die bij zijn moeder blijft, dat is bij ons katten dus niet gezond.

Ja, ik ben toen gesteriliseerd en hij is gecastreerd maar dan nog. Het is mooi om je zoon te zien opgroeien als een gezonde, sterke kerel, maar op een gegeven moment gaat hij proberen de macht over te nemen en dat wil je als geemancipeerde poes natuurlijk niet. Dus ja, er zijn nog steeds regelmatig wrijvingen en daar heb ik dan, meer dan hij, problemen mee.

Charli woont naast ons (bij de buurvrouw die hem heeft verzorgd toen hij net geboren was) en daar heb ik geen moeite mee, zolang hij hier maar niet meer binnenkomt. Tom en Uk zijn al jaren geleden verhuisd nadat zij ook eerst bij buren van ons woonden. Ik weet niet hoe het nu met ze gaat en of ze nog wel leven. Japie van de overkant, de vader van mijn jongens dus, is ook verhuisd. Dat vind ik best wel jammer want we hebben nooit echt ruzie gehad. Het was wel zo dat ik hem niet kon velen toen de jongens nog aan de borst waren. Hij kwam vaak nog trouw langs, zat dan in het raam op mij te wachten maar ik hoefde hem toen niet. Het zal wel iets postnataals geweest zijn.

Het leven is mij verder goed gezind geweest. Ik heb tot nu toe geen enge ziektes gehad en voel mij meestal gezond en energiek. Ik heb even een nare periode gehad toen oma Koenk ziek werd en overleed. Dat was toen Japekoppie ongeveer een jaar was. Oma Koenk was een hele lieve oma en in de tijd dat ik erover inzat dat Japekop hier bleef en ik hem dus wilde afstoten, nam zij de zorg voor haar stiefkleinzoon over en waste zijn kop elke dag en stond toe dat hij bij haar sliep in haar mand. Oma Koenk zal ik nooit vergeten en het mens en Japekoppie ook niet. Wij hebben het nog vaak over haar. Maar ikzelf heb dus geen nare kwalen gehad en ik hoop dat het nog een tijdje zo blijft. Ik krijg wel sinds kort seniorenvoer omdat ik de neiging heb om veel te drinken en dat schijnt ergens op te wijzen.

Misschien komt het door mijn kindertijd in de donkere garage of het feit dat ik eigenlijk te jong van mijn moeder werd weggehaald, maar ik blijf overal en altijd behoorlijk op mijn hoede, ben vaak wat nerveus en neem altijd het zekere voor het onzekere. Zo ga ik liever niet te ver van huis en hou constant en altijd alles en iedereen in de gaten zodat ik bij het minste onraad naar binnen kan vluchten.

Ik zit dan ook het liefst in het openstaande raam, of op mijn buitentafel vanaf waar ik de straat ook heel goed in de gaten kan houden. Ik hou niet zo van vreemde mensen over de vloer en zal gauw uithalen als iemand mij zonder oprechte aandacht wil aaien. Mijn mens zegt dat ik gedachten kan lezen, maar als u daar meer over wilt weten moet u dat maar aan haar vragen.

Verder ben ik gewoon een poes, een cypertje, en heb een eigen karakter zoals alle poezen dat hebben. En morgen word ik dus 14!