Charli gaat liever zijn eigen gang

Charli:

Mijn broertje Japekoppie - voor mij heet hij trouwens gewoon Apie, anders is het zo'n bek vol - is dus ook nog eens een keer mijn buurjongen. We zien elkaar bijna elke dag en dan zit hij steeds maar op te scheppen. Dat hij zijn diploma Verkenner A heeft gehaald, ja. Dus ik zei tegen hem dat dat voor mij een eitje zou zijn, en toen moest ik gelijk met hem mee op verkenning. Dan zou hij me wel even vertellen wat dat allemaal inhield, dat Verkenner A diploma. Omdat ik niks anders had te doen heb ik erin toegestemd. Om mee te gaan ja. Ik dacht: ik zie wel. En als ik hem daar nou een plezier mee doe heh? Dus we gingen op pad, eerst naar de Kruidentuin.

Ik was hem al gelijk kwijt. Apie kan zich goed verstoppen, dat wel, want ik zag hem al gauw nergens meer.

Zat-ie ergens tussen de struiken. Om te verkennen, zei-ie. Dus toen vroeg ik hem waarom hij dat nou deed als er van die mooie, aangelegde paden waren! Ik bedoel, je ziet - als je op het pad blijft - toch beter van alles aankomen? Dat is toch veel veiliger? En waarom zou ik me vies maken als dat niet hoeft? Maar dat hoorde dus bij het diploma, dat gezooi in de bush.

Het struikgewas controleren en verkennen, heet dat. We kregen daar natuurlijk gelijk ruzie over want ik kan het niet uitstaan als iemand anders doet alsof ie alles beter weet. En zeker niet als het mijn jongste broertje Apie is. Hij kan dan wel slim en ondernemend zijn, maar ik ben groter en sterker dan hij, en waarschijnlijk ook verstandiger. Dus ik zei dat tegen hem (van groter enz.) en dat viel niet in goede aarde. Hij verdween weer in de struiken en toen ik al in de parallelstraat was, zat hij nog steeds tussen die struiken in de Kruidentuin. Kon ik een beetje op hem gaan zitten wachten!

Ondertussen ben ik de boel daar maar flink gaan markeren want daar ben ik dan toevallig weer erg goed in. Volgens mij is dat ook veel belangrijker dan dat gescharrel tussen de planten. Ze moeten allemaal weten dat jij bent langsgeweest en dat ze rekening met je moeten houden. Dat is het enige wat telt, volgens mij dus.

Wel, toen ik zo ongeveer wel klaar was met markeren, ben ik er maar bij gaan zitten. En na een tijdje kwam Apie eindelijk de straat in. Daar moest-ie ook weer van alles bekijken en besnuffelen. Dus toen ik al in de steeg was, was Apie nog bezig in de parallelstraat en moest ik weer op hem wachten. Hij was boos dat ik mijn eigen gang was gegaan want zo leerde ik helemaal niks, zei hij.

Toen we weer in onze eigen straat waren, liep Apie boos naar zijn huis toe. Ik wou het goed maken dus vroeg ik of we er even over konden praten. Dat wou hij wel.

Hij - Apie dus - zei dat hij erg teleurgesteld was in mij. Ik had veel te snel gelopen en was alleen maar aan het markeren geweest. Ik zou dus op die manier nooit een verkenner worden. Dat vond ik wel teleurstellend om te horen, want ik wil ook best een diploma halen. Maar ik kreeg nog een kans om wat van Apie te leren, en daarvoor moesten we naar de Hoftuin, zei hij. Zo gezegd, zo gedaan dus.

We gingen door de Poort de Hoftuin in. Daar ging Apie gelijk rechtsaf om te beginnen met controle van vuilnisbak en andere zaken. Daar zag ik echt het nut niet van in. Ik dacht: ik ga wel midden in de tuin zitten en dan kijk ik wel wat Apie nog allemaal meer doet. Want van kijken kun je ook leren, niet?

Dus ik ging middenin zitten maar zag Apie toen nergens meer. Ik zat er wel goed hoor, lekker in het zonnetje en lekker lui. Maar echt leren doe je dan natuurlijk niet. Ik kon wel even rustig nadenken over of ik nu echt wel zonodig een verkenner wil worden, maar ik denk eigenlijk van niet. Het is voor mij veel te veel nerveus gedoe. Bovendien heb ik niet zo de behoefte om overal met mijn neus in en tussen te zitten. En ik heb nu ook begrepen dat het niet zo eenvoudig is om Verkenner A te worden.

Toen Apie klaar was met zijn verkenning in de Hoftuin zijn we samen weer naar huis gewandeld. Ik heb hem toen maar verteld dat ik toch wel trots was op hem en dat het Verkennen niet zo makkelijk is als ik altijd had gedacht. Dat vond hij fijn om te horen natuurlijk. Al met al was het best leuk om een keer met mijn jongste broer Apie op pad te gaan. En ik wil dat ook best nog een keer doen. Maar dan hoef ik geen lessen meer. Nee, ik ga wel gewoon mijn eigen gang, lekker rustig kuieren op gebaande paden, hier en daar markeren en ook hier en daar even rustig en lui in de zon zitten. Dat past toch beter bij mij!