Troosteter

Pim:
Ik snap er niks van. Ik wil zo graag vriendjes worden met alle buurjongens en meisjes, maar ze moeten me gewoon niet. Ja, ik weet dat ik vroeger niet zo'n lieverdje was. Ik heb ze inderdaad wel allemaal stuk voor stuk gemept en geslagen. Maar dat was vroeger en ik ben nu een andere kat geworden. Nee, ik heb geen therapie gehad maar ben vanuit mezelf gewoon veranderd. Een omslag zou je het kunnen noemen. In mijn leven dus. Maar niemand gelooft dat ik vandaag de dag niet meer zo agressief ben. Dat ik vriendschappen wil aangaan en uit ben op een goed gesprek en contacten met een beetje meer diepte. Maar ik loop dus gewoon tegen een muur aan.
Neem nou die Charli. U ziet hem op de foto. Nee, niet die witte want dat ben ik, maar die andere die het luik doorgaat. Ik kwam dus met de beste bedoelingen en een allervriendelijkste bek naar hem toe. Zo van: hee makker! Zullen wij samen iets leuks gaan doen? Ik kom in vrede hoor! Maar Charli vertrouwde het dus niet. Stond even een beetje te twijfelen en ging toen toch maar zijn huis binnen. En dan zit ik daar weer in mijn eentje op straat. Helemaal verlaten en alleen. Nee, ik klaag niet maar stel alleen wat vast. Blijkbaar moet ik nog een hoop werk verzetten om mijn image te veranderen. Nou, zo eerst maar weer eens bij het poezenloket langs. Zo'n snoepie geeft vast wel wat meer zelfvertrouwen. En als dat niet het geval is, smaakt het gewoon toch lekker. Misschien ben ik wel een "troost-eter". Wie zal het zeggen......