Japekoppie:
Hij ligt daar weer, die Pim. Het begint me behoorlijk de keel uit te hangen. Als-ie niet in de vensterbank zit of ligt, zit-ie wel op onze buitentafel. En als wij ons eten krijgen, mijn moeder en ik, zit-ie een huilconcert te geven op de vensterbank. Tegenwoordig krijgt hij dan dus ook een hap maar moet dat wel buiten opeten gelukkig. Kortom, er is een vreemde mijn territorium binnengedrongen en dat staat me niet aan. Mijn moeder is er ook van in de war. Wij, mijn moeder en ik, zitten voornamelijk boven deze dagen. Omdat Pim altijd in of voor het raam zit ja. Wij kunnen met goed fatsoen niet meer vrij in- en uitlopen. Dat betekent dat wij ons werk ook niet meer kunnen doen. Nee, ik vertik het om op reportage te gaan met de fotograaf als Pim met ons meeloopt. Dat doe hij inderdaad ook nog eens een keer, achter mijn mens aanhobbelen.
Er gebeuren trouwens wel meer rare dingen die ons, mijn moeder en mij, van streek maken. Er staat opeens een krabpaal en de kamer en er is een nieuw mandje in huis gekomen. Het bevalt me niks. Nee, mijn moeder weigert om in deze omstandigheden receptioniste te zijn en is niet meer bij het poezenloket te vinden. Ze wil eerst dat er maatregelen worden genomen. En dat wil ik ook. Anders moet ik maar weer eens dreigen met ontslag. Nee, er zit uiteindelijk niks anders op. Baas in eigen huis en op eigen vensterbank. Dat is wat wij, mijn moeder en ik, eisen. En dan heb ik het nog niet eens over de buitentafel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten