Japekoppie:
Dit is mijn tafel en niet de jouwe, dus maak dat je wegkomt! Ja, dat zei ik tegen Pim. Maar hij trok zich er niks van aan en bleef gewoon zitten. Toen stond er nog niks op tafel hoor; geen mossel te zien. Nee, allemaal lege borden en schalen.
Nou ben ik niet zo'n liefhebber van mosselen, moet u weten. Eerlijk gezegd vind ik ze gewoon vies. Dus ik hoopte eigenlijk dat er nog andere dingen bij geserveerd werden, zoals uitgebakken spekjes, kaastaartjes of gewoon een stukje rundvlees.
Maar dat was ijdele hoop. Bovendien duurde het allemaal zo lang. Ja, en toen er uiteindelijk wat op tafel kwam, kon ik daar niet bepaald blij van worden.
Nu had ik natuurlijk al de pest in. Omdat Pim daar uitgebreid aan tafel het baasje zat te wezen ja. Hij woont hier niet eens! De laatste tijd zou je haast anders denken heh?
Afijn, ze gingen aan het eten, de mensen. De lege schelpen stapelden zich op.
Ik zag dat Pim een mossel opat, de mafkees. Stiekem hoopte ik dat hij er flink misselijk van zou worden. Maar dat viel ook al tegen. Nee, hij werd dus niet ziek.
Het ergste was eigenlijk dat de sfeer niet goed was. Ja, Pim had het naar zijn zin hoor! Oh, wat had die het gezellig. Maar ik zat me daar een flinke partij te balen!
Mijn moeder, Tokkie Troy, vond er ook geen donder aan. Nee, die bleef bij het poezenloket zitten. Zogenaamd nog openingstijd ja. In feite durfde ze gewoon niet bij ons aan tafel te komen zitten vanwege Pim.
Op het laatst ben ik maar op de tafel van de buren gaan zitten. Nee, dat is geen vergadertafel en hij was vrij. Ja, Charli zat daar ook want die had vanaf het begin al geen zin om naast Pim te gaan zitten. Of tegenover hem, net zo erg ja.
Dus ik vond het een rotavond. Ja, later bleek ook nog dat iemand mijn eten uit de keuken had gejat, inderdaad. Erger kon het gewoon niet. Voor mij geen mosselmaaltijden meer, nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten