De lamsbout.

Wij hadden een lamsbout. Prachtig rosé gebakken in de oven, met rozemarijn en knoflookteentjes. Dus precies zoals Japekop het graag eet. Wij hadden de bout keurig ontdaan van het vlees en een groot aantal fliebertjes aan de poezen geserveerd. Tot op het bot hadden wij met een scherp mes de bout praktisch schoon gemaakt, maar Japekop vond dat het bot niet weggegooid mocht worden. Er zat nog genoeg aan, vond hij. En omdat wij geen rotzooi op de keukenvloer wilden hebben, brachten we het bot naar buiten zodat Japekop zijn gang kon gaan. Alsjeblieft, ouwe zeur!



Mevrouw Troy kwam er ook nog even bij kijken, maar zij moest al snel concluderen dat er niks meer van af te halen was (van het bot dus, heh?). Bovendien zijn haar kaakjes door artrose aangedaan (je hoort geklapper wanneer zij haar brokjes eet), dus zij liet het bot al snel voor wat het was.



Japekop echter (al beschikt hij niet meer over al zijn kiezen), wilde nog wel een poging wagen. Doch het bleef bij wat gelik: het karwei was ook voor hem te zwaar en bovendien zat zijn buik toch al aardig vol met de eerder genoemde fliebertjes.
Wat moesten wij nu verder met die bout? Ja, er zat best nog wel vlees aan, maar zoals gezegd, het was niet meer te verwijderen met een mes en ook niet met kattentanden.
Wel, de oplossing was gauw gevonden. Er kwam een blafbeest voorbij.



Natuurlijk vroegen wij eerst toestemming aan de baas van het blafbeest, want je weet maar nooit. De baas vond het dus goed dat wij ons bot aan zijn beest gaven (ja, anders had u deze foto's niet kunnen zien, heh?).

Het blafbeest maakte korte metten met het bot. In een mum van tijd had hij al het vlees met pezen en al van het bot gescheurd en hoorden wij hoe hij het kraakbeen tussen zijn kiezen vermaalde.

Onze haarfabrieken konden dit niet aanzien en -horen en verdwenen vol afschuw door het Poezenloket naar binnen. En wij snapten dit helemaal......