Mevr. Troy regelt het weer.

Ja, daar zit hij weer. Bel de Franskat. Met zijn brutale snuit pontificaal voor het raam, op het tafeltje van het Poezenloket.



De Boez ziet hem het eerst en is uit veiligheid maar voor het andere raam gaan zitten. Boez maakt vreemde geluiden. Wij verstaan hem niet. Ontwikkelt hij een nieuwe taal die wij niet begrijpen? Dat zou werk aan de winkel betekenen. Weer een taal erbij leren......



Als Bel de Franskat via het loket binnen dreigt te dringen, vindt mevrouw Troy dat ze moet ingrijpen. Want al zit ze niet meer zo vaak bij het loket en is haar baan als receptioniste teruggebracht tot slechts enkele uurtjes per dag, ze blijft het weren van de brutalere soortgenoten als haar taak zien. Bovendien is er niemand anders in huis die optreedt in dit soort gevallen.

Haar zoon Japekop kijkt toe hoe zijn oude moeder Bel uit het raam jaagt. Zo, die klus is weer geklaard. Is Bel wel echt verdwenen?

Mevrouw Troy controleert het tafeltje en de potplanten. De "jongens" wachten rustig af tot ze daarmee klaar is. Moeder de vrouw regelt het wel weer. En waarom zou je je dan, als flinke vent, ermee bemoeien, heh? Nee, gemak dient de eh.. kat! Het zogenaamde zwakke geslacht blijkt alweer de sterkste in dit geval.

Japekoppie komt nog even controleren. Of die Bel nu echt wel weg is, zodat hij zonder problemen in- en uit kan springen. Mevrouw Troy ziet dit als een motie van wantrouwen en geeft haar zoon een snauw. Terecht vinden wij. Eerst een ander het vuile werk laten opknappen en dan nog commentaar leveren ook? Het moest niet mogen.

Maar Bel is niet helemaal weg. Hij zit wat in elkaar gedoken op de buitentafel. Het is ook niet niks als je door een oud wijffie op je nummer wordt gezet. Je voelt je dan opeens zo klein en nietig, heh?

Er verstrijkt enige tijd. De jongens gaan naar buiten. De Boez om allerhande troep (hijzelf noemt dat "prooi") te verzamelen en naar binnen te brengen, Japekoppie om een verkenningsronde te maken. Niet te lang natuurlijk want het is koud en hij heeft ook al het dak moeten inspecteren. En je kunt het ook overdrijven.

Het raam blijft nog even open want misschien zijn er poezen die hun klachten willen komen bespreken, iets aan willen vragen of zich op komen geven voor een cursus (er is nog plaats bij de opleiding Verkenner A). Er komt echter niemand langs. Te koud natuurlijk. Eigenlijk is het ook gekkigheid dat het poezenluik geopend is bij deze temperatuur.

Dit overdenkende, klinkt er opeens gekrijs van buiten. We gaan natuurlijk direct kijken.....

Ach, de kleine Boez (die best al groot wordt) heeft ernstige last van de Franskat. Bel is zo gaan zitten dat Boez niet meer naar binnen druft, en zit vervaarlijk te grommen. Wij vrezen dat wij de kleine moeten gaan redden, anders loopt hij misschien een trauma op en dat kunnen wij ons niet veroorloven. Maar mevrouw Troy is zich dat ook bewust.

Zij zit net even met haar zoon te smoezen als de hel buiten losbreekt. Ze weet dat zij niet op haar zoon hoeft te rekenen. Pavlov, weet u nog? Ja, dat geldt ook voor dit soort situaties!

En als Bel dan ook nog zijn grijnzende tronie door het poezenloket steekt, is voor mevrouw Troy het startsein gegeven. Tijdens haar vorige wegjaagactie was zij waarschijnlijk te lief gebleven, dus moeten de zaken nu beter worden aangepakt!

Met superdikke staart gaat zij achter Bel aan. En gillen kan zij ook! Wij kunnen met zekerheid vaststellen dat onze deeltijdreceptioniste heel erg boos is.

De Boez weet veilig te redactie te bereiken. Bel laat het nu wel uit zijn hoofd om op de tafel te gaan zitten. Dat enge wijf is nota bene de straat op gekomen en komt hem achterna! Nee, Bel heeft het nog nooit zo zout gegeten en schrikt echt van de resolute, oude, vervaarlijk krijsende dame. Zal hij zich achter de tafel gaan verschuilen?

Japekop houdt de situatie goed in de gaten. Niet dat hij zijn moeder wil gaan helpen, maar waarschijnlijk voor de sensatie. Of schatten we hem nu helemaal verkeerd in?

We komen daar, op dit moment althans, niet achter.

Want Bel gaat er helemaal vandoor! Jazeker, hij vreest de oude dame dusdanig dat hij besloten heeft zich uit de voeten te maken. Niet alleen van de tafel vandaan maar helemaal de katbladstraat uit. Naar veiliger oorden waarschijnlijk. Wij zijn wederom erg trots op mevrouw Troy.

T. Troy wacht rustig tot zij met eigen ogen heeft gezien dat de Franskat de hoek om is gegaan. Daarna neemt zij plaats op het tafeltje naast het loket en wacht nog een kwartiertje tot zij zeker weet dat de brutale Bel niet is teruggekomen.

Dan besluiten wij het raam te sluiten en roepen mevrouw Troy naar binnen. Dankbaar stapt zij door het loket, doet een plasje op de bak (ja, toch een beetje de zenuwen heh?) en vervolgens, na een paar seniorenbrokjes genuttigd te hebben, gaat zij voor haar dutje naar boven. De jongens hebben andere plannen. Zij besluiten elkaar maar even dwars te gaan zitten. Maar dat moeten ze natuurlijk helemaal zelf weten.