Allemaal fliebertjes

Japekoppie:
Die maaltijden van ons, het houdt niet bepaald over. Seniorenvoer, dat is wat de klok slaat. Nee, Zoebel krijgt apart zijn eten. En wat hij niet opeet, wordt direct weggehaald. Zodat wij er niet bij kunnen, mijn moeder en ik. Dat doet pijn ja. Je kunt wel stellen dat hij dus wordt voorgetrokken. Die Zoebel dus, ja.



Wat ook pijn doet is die hapjes op tafel. Waar ik dus niks van krijg. Schapenkaas ligt er nu. Heb ik nog niets van gekregen, zelfs geen klein fliebertje. Maar mij krijgt ze er niet onder. Ik blijf gewoon zitten tot zij er gek van wordt. Van mijn gestaar en smekende blikken ja. Totdat ze er niet meer onderuit kan. En voor de bijl gaat ja.



Het is namelijk zo dat ons eten niet veel voorstelt. O ja, dat had ik al gezegd. Er staan dan wel de hele dag brokken, maar daar raak je op den duur op uitgekeken. En dat geldt ook voor ons ontbijt en avondmaal. Altijd hetzelfde prakkie. Nooit een voorgerecht of dessert. Knap saai inderdaad, en niet erg motiverend. Er wordt tenslotte van ons verwacht dat we elke dag weer opgewekt aan het werk gaan. Voor het katblad ja. En geloof me, het is hard werken hier. Maar er staat weinig tegenover. Af en toe een stukje haring, gehakt, rundvlees, zalm, kaas, ei, leverworst, kip enzovoort. Ja, dat klinkt best veel maar vergis u niet: het zijn allemaal fliebertjes. Het vult dus niet echt, nee. Daarom zit ik hier. Om te wachten tot er uiteindelijk toch een stukje kaas naar mij toekomt. Nee, ik weet niet eens of ik deze schapenkaas wel lust, maar dat weet zij ook niet. Voor hetzelfde geld lust ik het erg graag en heb ik er niets van kunnen proeven. En dan heb ik weer geen toetje gehad vandaag... Nee.