Verplichtingen en niet teveel gezeur.

Charli:
Nee, ik trek niet zo vaak met mijn broer op. We zijn eigenlijk beiden van het solitaire type, dus gaan we het liefst in ons eentje zooien. Maar tijdens dat zooien komen we elkaar wel eens tegen, en dan wisselen kort wat informatie uit. En meestal blijft het daarbij, ja.



Bovendien is mijn route iets anders dan de zijne.
Ja, dat is lang geleden een keer afgesproken en we houden ons daar ook aan. Ik kom bijvoorbeeld niet meer op het dak. Ja, dat is het terrein van Japekop en daar mag hij van mij helemaal in zijn eentje ruzie maken met de hemel weet wie allemaal. Ik hoor hem wel eens tekeer gaan daarboven en dan zie ik hem, want wij hebben thuis ook zo'n lichtkoepel. Ja, dan zie ik hem lopen over onze koepel terwijl ik op de bank lig. Nee, ik besteed daar verder geen aandacht aan, hij gaat zijn gang maar.



Ik zit op mijn beurt weer wat vaker op de tafel van de buurman. Nee, daar komt Apekop dus niet zo vaak. Onze moeder wel eens ja, maar dan alleen als het rustig is op straat.
Ja, als er geen anderen zijn die hier rondlopen dus.




Kijk, daar zit ze toevallig. Ze houdt me nog steeds regelmatig in de gaten, ook al ben ik al 11 en een half jaar. Alsof ik in zeven sloten tegelijk zou lopen. Nee, ik ga nooit op bezoek bij mijn moeder, behalve als het nodig is. Als ik de slaapkamers daar moet controleren inderdaad. Soms komt dat verlangen zomaar opeens bij me op en dan spring ik daar het huis binnen. Ja, door het open raam natuurlijk. Omdat ik daar geboren ben ja.

Dat zooien van mij bestaat voornamelijk uit veel snuffelen en leuke plekjes ontdekken. Zoals dit plekje ja. Dit is voor het huis van Kaija dus. Ja, ze hebben een soort tentje gemaakt en dat bevalt me wel. Een beetje muffig is het inderdaad wel, vooral als je in dat tentje zit, maar het is een leuke schuilplaats en je kunt er prachtig gluren naar de tuin. Ja, zooien lijkt wel een beetje op verkennen, maar het is zo dat je van te voren geen vaste route hebt en ook helemaal geen haast. Nee, je kijkt wat er op je pad komt en het is ook niet zo serieus bedoeld, dat zooien. Verkennen is een ernstige zaak ja, en daar houdt ik me liever niet zo mee bezig.

Ja, deze foto toont iets anders. Dit was een ernstige situatie inderdaad. Het was zo dat die kleine, de Boez ja, naar de Hoftuin was. Mijn moeder, mevrouw Troy dus, maakte zich erg ongerust en zat te wachten op de terugkomst van die kleine, en toen heb ik haar gezelschap gehouden. Zij zit dus op het tafeltje bij het poezenloket en ik zit dus op de grote tafel. Mijn broer Japekop was vast en zeker weer op het dak. Hij was in elk geval niet in de buurt op dit moment. Ja, hij had er wel moeten zijn om zijn moeder te steunen, maar omdat hij er niet was, heb ik die taak van hem overgenomen. Ik ben tenslotte ma Troy's oudste zoon en dat brengt verplichtingen met zich mee. Gelukkig kwam de Boez ongeschonden terug ja.

Maar in zijn kielzog kwam die grote rooie ook naar het poezenloket. Iwan inderdaad. Nee, geen kwaaie vent hoor, maar hij ging dus wel gelijk zijn nagels in onze tafel zetten en dat kan ik niet zo waarderen. Hij duikt hier de laatste tijd wel vaker op ja. Nee, dat vind ik niet erg, behalve dan die nagels in onze tafel. Maar goed, toen hij kwam, Iwan dus ja, ben ik weer verderop gegaan. Ja, het werd me veel te druk daar. Dat heb je als je een solitair type bent ja, dan wil je niet teveel gezeur aan je kop.