Niet meer te volgen.

Wij zagen Cera zo rap de Hoftuin uit komen rennen, dat we niet anders konden denken dan dat daar iets was gebeurd. Dus de camera gepakt en de Poort doorgelopen. Ja hoor, daar zat pestkop Zwarte Gijs. Hij zette zijn alleronschuldigste ogen op en verklaarde met zijn poot op zijn hart dat hij niet degene was die Cera het Hof had uitgejaagd.... Ahum, dachten wij.



Cera was ondertussen bij het poezenloket gaan zitten. Ze wilde vast en zeker weer een klacht indienen maar wij hebben ondertussen al zoveel schriftjes vol met klachten en verzoeken om poezenadvocaten, dat we niets meer noteren. We zeggen gewoon dat al onze pennen leeggeschreven zijn en al onze schriftjes zijn volgeschreven. We weten echter niet hoelang ze (de poezen) daar nog intrappen...



Achter het glas zagen wij mevrouw Troy zitten. Zij had loketdienst maar wilde het raam dichthouden. Zeker bang om kou te vatten.




Toen wij mevrouw Troy wat beter voor de lens probeerden te krijgen, zagen we dat zij langs ons heen keek, en dat met grote ogen. Wat was er nu weer gaande?

Ach, Zwarte Gijs was teruggekomen uit het Hof en klom nu tegen zijn eigen gevel aan. Langs het stammetje van de blauwe regen inderdaad. Wij staken de straat over om betere foto's te kunnen nemen van Gijs zijn actie.

Voordat we het wisten, zat Zwarte Gijs al op het balkonnetje voor het raam. Hij wilde vast en zeker door de deuren naar binnen, maar daar de deuren niet werden geopend, namen we aan dat er niemand thuis was. Pech voor Gijs dus.

Wij hoopten dat Zwarte Gijs weer naar beneden zou komen, want dat zou weer eens wat andere foto's opleveren. Maar Gijs bleef zitten waar hij zat. Wij volgden zijn blikken.

Ha! Cera was ons gevolgd. Ze bleef op eerbiedige afstand van Gijs z'n huis, en wij konden dat best begrijpen van haar. We vonden het al erg flink dat ze met ons mee was gekomen naar de overkant van de straat. Misschien was het gesprek met mevrouw Troy haar niet bevallen?

Gijs keek alweer een andere kant uit. Wij zagen in die richting echter niets dat het melden waard was.

Zo ging het nog een tijdje door. Elke keer als Zwarte Gijs zijn kop omdraaide, probeerden wij te zien wat zijn aandacht trok, maar we moesten vaststellen dat Gijs ons in het ootje nam.

We namen nog een laatste foto van Gijs. En toen zagen we eindelijk wat Gijs al een tijdje had gezien.

Het was Storm die aan de overkant van de straat liep te schooieren. Nu wisten we zeker dat Gijs niet zou afdalen naar de straat. Hij zou wel gek zijn! Nee, dat was vragen om moeilijkheden.

En toen we omkeken, zagen we dat Cera zich uit de voeten had gemaakt. Vanwege Storm's aanwezigheid dus, ja.

Het was te koud om onder het balkon te gaan posten, dus zochten wij maar weer de warmte van de redactie op. Twee minuten later meldde Cera zich bij het poezenloket en zagen wij Zwarte Gijs weer het Hof uitkomen. Af en toe gaat het allemaal zo snel dat het voor een normaal mens niet meer is te volgen....