tuinwacht, kale buik, goed overzicht en aaibehoefte

Soms moet je best wel wat moeite doen om aan kattennieuws te komen; de haarfabrieken komen het namelijk niet bij je langsbrengen. Dus moeten we regelmatig de straat op en dan maar hopen dat we iemand tegengekomen. De ene keer ontmoeten we veel katten, de andere keer lijkt het wel alsof iedereen ergens op een bed of in een stoel ligt te dutten.
In de Kruidentuin is het tegenwoordig altijd wel rustig. Dat is vooral sinds Jaya en Tummy zijn verhuisd. Kaija zien wij de laatste tijd ook niet veel; wij vernamen dat zij nogal vaak 's nachts op pad gaat en overdag haar slaapjes doet.
Wie wij deze keer wel tegenkwamen was Siep. Zij heeft zich opgewerkt tot Tuinwachter en bewaakt derhalve de boel energiek en vrij agressief. Ja, er moet toch iemand zijn die het tuinterrein verdedigt tegen indringers, heh? Dus toen wij met onze camera voorbij liepen, moest zij ons duidelijk maken dat wij niet welkom waren in de Kruidentuin en dat er geen foto's gemaakt mochten worden. Daar hadden wij natuurlijk lak aan....



En Siep verwachtte eigenlijk dat wij onze katverslaggevers hadden meegenomen, dus stond ze deze al op te wachten. Zij, Siep dus, was vast van plan om zo nodig enige meppen uit te delen, maar moest vervolgens concluderen dat de fotograaf van het lkb dit keer helemaal alleen was gekomen. Er kwam helemaal niemand de hoek om en er viel dus niks te meppen, helaas.
Wij liepen een rondje door de tuin.



En daar kwam nog iemand aan. Het was de kleine Mini die alweer een stuk gegroeid is! Ze kwam parmantig aanstappen en was niet van zins om zich door wie dan ook tegen te laten houden. Wij vinden haar trouwens wel vaker bij het bankje, dat zij altijd uitgebreid moet inspecteren en besnuffelen.

Zo ook deze keer. Mini leek zich niks aan te trekken van onze aanwezigheid, dus konden wij er vrolijk op los knippen (met de camera dus).

Hoewel, de blik van Mini was niet zo vriendelijk en meegaand. Er zat haar duidelijk iets dwars en daar zouden wij dan ook snel achterkomen.

Ja hoor! Knal! Wij schrokken best van de plotselinge pets tegen de camera! Wij hadden een dergelijke actie van Mini kunnen zien aankomen, maar de mep kwam toch nog onverwacht.

Wij vroegen haar waar we deze knal aan verdiend hadden, maar Mini weigerde onze vraag te beantwoorden; het antwoord lag toch voor de hand, heh? Hoe dom kan een mens zijn!

Ja, een felle tante is het, deze Mini! Vervolgens werden wij weer genegeerd door haar en daarom dachten wij door de kunnen gaan met onze fotoreportage.

En inderdaad, wij konden nog wat aardige plaatjes schieten van het kleine mormeltje; zij deed zelfs haar uiterste best om wat leuke poses aan te nemen. Maar net toen wij haar het voorstel wilden doen een opleiding te gaan volgen bij ons voor "model", kregen we weer de volle laag.

Deze keer waren we er op bedacht en zij raakte ons net niet. Al scheelde het niet veel trouwens.
Wij waren echter niet van plan het op te geven. Wij laten ons niet wegjagen door een paar poezenklauwtjes, anders zouden wij ons werk niet kunnen doen en in dat geval konden we het lkb wel gelijk opheffen... We gingen dus door met het schieten van plaatjes.

Mini was ondertussen druk bezig onder het bankje. Er werd wat gerommeld met blaadjes en andere troep dat zich daar verzameld had, en ook dat wilden we in beeld brengen.
Maar Mini was het zat. Opeens wandelde ze kordaat weg en vond Siep op haar pad. Deze laatste kon als Tuinwachter natuurlijk niet Mini zomaar de ruimte te gunnen, en liet dat luid en duidelijk blijken. Mini op haar beurt was niet van plan om voor Siep te vluchten en dus ging ze er bij zitten, maar dan wel achter een beschermend fietswiel...

Tja, en toen gebeurde er een hele tijd niets. Dat kun je zo wel eens hebben, dat er niets gebeurt, en dat zal wel zo zijn redenen hebben en moet je als kattenjournalist accepteren. Wij overwogen zelfs al om onze ronde maar voort te zetten, toen er toch beweging in de zaak kwam.

Mini was achter het wiel vandaan gekomen en lag nu iets verderop over de stoep te rollen. Dat kon zij goed, dat rollen, maar natuurlijk niet zo goed als ons topmodel Cera. Maar dat komt doordat Mini nog erg jong is en een beetje wild. Echt poseren doet ze dus niet en wil ze ook niet.

Toen opeens zagen wij HET! Ziet u het ook? Jazeker, een kaal plekje op de buik! Zou het? Ja, dat moest haast wel! Vandaar dat wij Mini even een poosje niet meer buiten hadden gezien! Wel, wij vermoeden dus dat er geen kleine Mini'tjes zullen komen in de toekomst. Maar eerlijk gezegd is dat maar goed ook; aan 1 Mini hebben we als buurt al de handen vol!

Wel Mini, erg veel rustiger geworden ben je nog niet. Ligt maar te draaien en te doen en wij maar proberen om nog een mooie foto te kunnen maken van dat kale buikje.... Thassos liet ons laatst tenminste zijn litteken nog zien, Mini wenst dat dus niet te doen.
Nee, wij konden geen scherpe close-up maken en vonden het trouwens ook hoog tijd om maar eens verderop te gaan kijken. We hadden nu wel genoeg plaatjes geschoten van Mini-poes.

Erg veel verderop hoefden we niet, want toen wij ons omdraaiden zagen wij Luna op de bosjes liggen. Ja, bovenop dus. Een merkwaardige ligplaats voor een kat en een wonder dat zij niet door de takken heenzakt, maar je hebt zo natuurlijk wel goed overzicht als kat zijnde.

Ten eerste ben je zo hoog gelegen minder goed zichtbaar voor je soortgenoten (die kijken meer om zich heen en minder vaak omhoog), en ten tweede kijk je zo mooi neer op alles wat voorbij komt. En Luna had al die tijd dus al alles liggen volgen, dat was duidelijk. En ook was duidelijk dat zij voorlopig niet van de struiken af zou komen omdat deze plek haar erg goed beviel. Wij zeiden haar vriendelijk gedag en maakten onze ronde af.

In de Katbladstraat zagen wij Storm. Hij lag wat te soezen op een bankje en toen hij ons in het oog kreeg, begon hij te krijsen als een mager speenvarken. Hij had namelijk een dringende aaibehoefte en riep direct dat wij als door de hemel gezonden waren en gelijk aan de slag konden. Wel, een dergelijk - zo vriendelijk - verzoek konden wij natuurlijk niet weigeren, al was onze koffiebehoefte ook erg groot en dringend. Maar een kattenjournalist kan niet altijd toegeven aan zijn eigen verlangens als er een beroep op hem wordt gedaan, heh? Toen de Boez echter een tafel verderop begon te roepen dat Japekop voor onze deur stond te braken, namen wij afscheid van Storm. En voor die deur van ons lagen dus twee grote haarballen. Nou, dat ruimt weer lekker op, dachten wij.