Gratis maaltijd.

Boven: de Boez, onder: Cera.

Cera:
Het was dus een sombere dag vandaag. Ja, een hoop nattigheid buiten en verder weinig te beleven dus. Vandaar dat ik dacht: ik maak maar weer eens gebruik van het poezenloket en zoek mijn vriendje de Boez op. Maar ja, daar binnen was ook niet veel te beleven...



Mijn vriendje de Boez lag dus op een stoel te hangen. Nee, hij had nergens zin in, dat was wel duidelijk dus. En toen kwam Japekop vlakbij mij zitten. Hij moest zich erg nodig wassen want hij had net een vlooienpipet in zijn nek gehad en probeerde het spul van zijn vacht te krijgen. Nee, dat lukte natuurlijk niet; hij kon er niet bij heh?



Mevrouw Troy was er ook dus. Ja, zij zat op de salontafel. Nee, zij heeft niet graag dat ik daar binnen zit op de redactie, dus ze zat constant naar me te loeren en zond me bepaalde blikken toe.
Watvoor blikken ik bedoel? Wel, het kwam erop neer dat ze me liever zag gaan dan komen. Ja, dat had ook te maken met het feit dat het al aardig richting etenstijd was, en dat er dan altijd maar 1 blikje Gourmet wordt opengemaakt. En natuurlijk zijn de porties voor drie uit zo'n blikje altijd groter dan porties voor vier, heh? Als er dus maar 1 blikje wordt opengemaakt inderdaad.



Maar dat maakt mij niet uit. Nee, 1 kwart portie Gourmet is altijd nog beter dan helemaal geen Gourmet, dus ging ik mijn best doen. Ja, ik ging daarom op schoot liggen bij dat mens van de redactie. Om inderdaad duidelijk te maken dat ik mee wilde delen. Ik vind ook eigenlijk dat ik wel recht heb op een portie. Ja, omdat ik eigenlijk enigszins bij de familie hoor vanwege mijn heldendaden. U heeft dat toch zeker wel gelezen? Ja, ik heb dus Thassos weggelokt zodat de Boez zich in veiligheid kon brengen. Met gevaar voor mijn eigen leven dus.
En daarom vind ik dat ik best recht heb op een gratis maaltijd op de redactie. En daarom ben ik ook op haar schoot gaan liggen om nog eens extra de aandacht te vestigen op mijn persoon, mijn rol in het geheel en dus mijn rechten, ja.
En nu is het alleen nog maar een kwestie van wachten. Ja, totdat het moment is aangebroken. Van het openen van het blikje Goumet inderdaad. En ik durf te wedden dat ze me, na alle moeite die ik heb gedaan, mij mijn portie niet meer kan weigeren. Ja, het is bijna zover. Dat voel ik dus gewoon aan mijn water, heh? Nee, ik zit hier goed en volgens mij kan er niets meer mis gaan. Dus als dat mens van de redactie zo gaat opstaan, vult ze natuurlijk 4 voerbakjes in plaats van 3. Ja, dat is een ding dat zeker is. Nee, de Gourmet kan me vanavond niet meer ontgaan. Wedden?