Op onze ronde door de Parallelstraat (zonder kattenbegeleiding deze keer), zagen wij de kleine Mini in een raam zitten. Opgesloten inderdaad, en ze keek verlangend naar buiten. Of wij geen sleutel hadden of misschien het raam voor haar konden openen?
Nee, dat hadden wij niet en konden wij niet. Bovendien is het voor de kattenjournalisten niet toegestaan zonder toestemming deuren of ramen te openen, of op een andere manier in te grijpen in de dagelijkse gang van kattenzaken, alleen maar om een leuk nieuwsitem te creëereen.... De kleine Mini zat dus opgesloten en bleef opgesloten, al was zij het daar niet mee eens.
Wij spraken haar bemoedigend toe en verklaarden dat ze best spoedig weer buiten zou mogen spelen maar dat zij geduld moest hebben. Mini vond dat allemaal maar flauwekulpraat en wij moesten haar gelijk geven want wij zeiden inderdaad zo maar wat om haar te sussen. Nee, Mini is geen dommertje en dat kun je ook wel aan haar slimme oogjes zien!
Omdat wij verder geen leuke gespreksonderwerpen konden verzinnen, namen wij afscheid van Mini en maakten nog een laatste fotootje. Wij meenden, toen wij van het huis wegliepen, Mini nog te horen roepen: "Aan u heb ik verdorie ook helemaal niks!" En tot onze grote spijt moesten wij haar wederom gelijk geven....
2 opmerkingen:
Ze wordt al een hele dame! Denk inderdaad dat ze weet wat ze wil.
Wat een lekker eigenwijs koppie heeft die Mini zeg !
Een reactie posten