Vier poezen op de redactie?

Er werd toch wel heel erg druk in een van de kattenbakken gegraven. En erg lang ook. Dus we gingen maar eens kijken wat er aan de hand was.
Wie had er nu weer een puinhoop van gemaakt? Wie verdiende een strenge preek?



Japekop en mevr. Troy waren het niet. Deze twee zaten al een tijdje in de vensterbank te klooien. Of was het zooien? In elk geval was het voor hen tijd om het poezenloket te openen, dus deden we dat maar gelijk. Maar wie had er nu toch in die kattenbak zitten zooien? Wij gingen naar de achterkamer om de schuldige te traceren.

Een van deze twee moest het zijn. Maar eh....., er werken toch maar drie katten op de redactie? En wij hadden er toch net twee naar buiten gelaten? Die ene met die witte nek kwam ons wel bekend voor, dat moest Zoebel, pardon Boezel zijn. Wie was dat dan, daar onder de tafel?

Slanke pootjes als van een model, weggedoken, laat zich "pesten" door de Boez? Erg lang hoefden wij eigenlijk niet na te denken.

Onze deur was slechts enkele seconden open geweest, en wel bij het buiten zetten der vuilniszakken. Opeens herinneren wij ons ook dat er wel erg hard (qua geluid dus) van de brokjes was gegeten. Maar wij hadden daar niet veel aandacht aan geschonken. Je kunt immers niet altijd op je qui vive zijn want voordat je het weet ga je richting paranoide. Wij hebben daar toch al eens last van wanneer mevrouw Troy weer eens wat zit te niezen of proesten; vanwege haar hoge leeftijd denken wij dan gelijk dat zij misschien wel op haar eindje loopt en overwegen dan de aanschaf van een zuurstofapparaat. Sterk overdreven ja, we weten dat best. En als het buiten glad is, zien wij in gedachten onze verkenner Japekop van het dak afglijden en rusten niet voordat hij zich gezond en wel weer heeft gemeld voor de binnendienst.

Dus af en toe sluiten wij ons een beetje af voor alle geluiden om ons heen, en zo kon het gebeuren dat wij al minstens een uur lang onopgemerkt een extra poezenbeest in huis gehad hadden. Tot nu dus. Ja, tot het irritante gegraaf in het rond de kattenbak.

U had het vast ook al geraden: het was natuurlijk Cera. De Boez was wel in voor een spelletje met haar. Maar Cera voelt zich blijkbaar het lekkerst als zij ergens onder kan kruipen...

Boez deed erg zijn best om Cera onder de tafel uit te krijgen. Daarbij produceerde hij constant zijn zogenaamde PRRRR-geluidjes. Niet dat zijn inspanningen succes hadden. O nee.

Hier zien we voor het eerst duidelijk dat het toch echt om Cera gaat. En uit haar blik begrijpen wij dat zij niet van plan is het leuk te hebben. Waarschijnlijk heeft zij haar buikje rond gegeten en was zij liever een dutje gaan doen. De Boez begreep dat natuurlijk weer niet. Hij moet nog veel leren.

Boez bleef aandringen. Cera bleef afwijzen. Doch in deze positie was het voor haar niet mogelijk om Boez een mep te verkopen. Schaakmat?

De Boez gaf niet op. Hij probeerde van alle kanten Cera uit haar schuilplaats te krijgen. Hoe lang moesten wij dit laten voortduren?

Als wij niet ingrepen, zat Cera daar over een uur nog. En huppelde de Boez nog steeds om de tafel heen. Zo kunnen wij niet werken, jongen en meisje! Het werd voor ons dus tijd om tot actie over te gaan. Hoe kregen wij Cera naar buiten?

Eerst zetten wij onze buitendeur open omdat Cera graag bij voorkeur vlucht via een uitgang die gesloten is. Wat natuurlijk altijd een hoop verwarring en paniek geeft. Het raam hadden wij al open. Zo kon Cera kiezen tussen twee vluchtroutes.

Wij maakten vervolgens nog een laatste foto van Cera. Want, willen wij haar in beweging krijgen, moet er in de handen geklapt worden. En dat gaat beter zonder camera.

De vlucht naar buiten hebben wij derhalve niet op de kiek kunnen zetten. Maar gelooft u ons maar: ze ging wel!