Een rare dag, deel 2

Wij kwamen dus de Hoftuin uit, hadden Japekop op het balkon achtergelaten en gingen nu op zoek naar Cera. Waar was zij gebleven? Wij zagen haar niet. Wie we wel zagen was Storm. Hij zat naar iets achter ons te loeren, maar wij keken niet naar wat want Storm zag er erg interessant uit: hij had namelijk iets groens om zijn nek! Een goede reden om op Storm af te stappen.



Terwijl Storm zijn prooi in de gaten hield (waarschijnlijk zat Cera daar ergens), hielden wij Storm in de gaten en probeerden hem te naderen. Wat, in vredesnaam had hij nu om zijn nek zitten? We probeerden nog wat dichterbij te komen.



Toen wij een goede kijk hadden gekregen op de hele Storm met zijn groene "halsband", vond Storm het tijd om er vandoor te gaan.
Storm:
Ik vertrouw u niet. En bovendien komt u me storen bij een belangrijke bezigheid. Die moet ik nu onderbreken ja. En waarom? Omdat u me zo nodig belachelijk wil maken. Stiekem foto's nemen van mij terwijl ik voor gek loop.
Nee, ik ga u niet vertellen hoe ik aan deze eh.... "versiering" kom. Ja, het zou zomaar kunnen dat kinderen dit mij hebben aangedaan. Ja, het zou ook kunnen dat ik me zelf in de nesten heb gewerkt. In het groene breigaren, ja. Doei!
Storm liep vervolgens van ons weg. Maar wij volgden hem natuurlijk en riepen lieve woordjes naar hem. Daar blijkt Storm toch wel gevoelig voor, want hij hield stil en draaide zich om.



Storm:
U wilt mij helpen? En dat moet ik geloven? U denkt dat het best gevaarlijk kan zijn, zo'n draad om je nek? Nou, vooruit dan maar. Ja, komt u maar. Ik zal niet weglopen en dan kunt u uw gang gaan. De draad verwijderen ja.



Dank u wel. Ja, toch wel een opluchting. De kleur stond me wel, vindt u? Maar te link dus. Ik snap het. Wel, nogmaals mijn dank en dan ga ik nu weer verder met mijn programma....

En dat programma was natuurlijk "kijken wie er te pesten is". Nee, het is niet Cera die in de Poort staat, maar onze eigen Japekop. Blijkbaar had hij snel zijn inspectie op het balkon afgerond en was hij ons achterna gekomen. Maar waar was dan toch Cera gebleven?

Wij ontdekten haar op de tafel. Nee, niet de onze maar die van de buren. Cera zat te wachten tot we ons wandeltochtje zouden gaan vervolgen. Ja, want na de Hoftuin komt altijd de Kruidentuin en zij was al halverwege. Nou Cera, gaan we dan maar? Ja, Japekop redt zich wel. En als hij met ons mee wil, komt hij heus wel.

Cera en de fotograaf en verslaggever gingen op pad.

In de Kruidentuin hoorden wij gebler van een krolse kater. We dachten natuurlijk direct aan Bolle-wangen maar zagen hem niet. Wij volgden de blik van Cera en Kaija, maar nee, niks te zien. Tenminste, niet voor mensenogen. Nou, dan de parallelstraat maar in?

In de parallelstraat (geel gebied) ontdekten wij, Cera en de fotograaf, een mooie, donkere schildpadpoes. Helaas was zij een beetje schichtig. Ja, altijd op het platteland gewoond en bang voor al dat stadslawaai! We konden nog net een foto maken en toen verdween ze, dieper het huis in. Toen dook er een andere kat op. Ja, uit hetzelfde huis. Maar deze was wat brutaler!

Zo, een flink exemplaar!

Vond het helemaal niet erg om op de foto te gaan.

Het leek ons niet een pestkop, deze nieuw gespotte kat, maar Cera had het helemaal gehad voor vandaag. Ze weigerde verder mee te lopen en daarom keerden wij ook maar om (fotograaf en verslaggever dus). In de katbladstraat scheidden onze wegen.

Thuisgekomen wilden we thee gaan zetten en ontdekten we dat het wel erg donker was in de keuken. Donderwolken in de lucht? Nee hoor. Oorzaak was Japekop; die zat met zijn dikke achterste bovenop onze lichtkoepel. Er zat niks anders op dan hem maar weer eens door het slaapkamerraam binnen te laten. En toen was er eindelijk een kopje thee.....