Knikkerleed.

Japekop:
Ik had nog zo tegen die Zoebel gezegd: geen gedonder met die knikker. Ja, want peettante had een paar knikkers meegenomen en daar loopt die Zoeb dus nu steeds mee te zooien. Hij smijt ze keihard op de stenen tegels en dat maakt een herrie van jewelste. En ik kan helemaal niet tegen herrie, dus had ik hem gevraagd daarmee te stoppen.


Maar die kleine opdonder luistert nooit, nee. Hij ging gewoon door. Knikker door de kamer heen, onder de kast, onder de klok, en kling klang de hele kamer door. Stapelgek werd ik daarvan.




Dus toen die ene knikker uiteindelijk onder een kastje terecht kwam, zei ik: Mooi. Laat hem daar maar liggen en zoek maar wat anders om mee te spelen. Maar hij ging maar door en door, die Zoebel.

Ja, toen moest ik hem wel een lesje leren. Dus ik greep hem. Wie niet luistert moet maar voelen, heh?

Maar denkt u dat hij toen ophield? Niks ervan. Ik liet hem los en gelijk gaat hij weer zitten rommelen om die knikker op te duiken. Steeds maar graaien met die poten achter de vaas en achter dat kastje, ja.

En maar op en af die vensterbank. Uitdagen heh? Ja, het is een echte lastpost, die Zoebel.

Gewoon voor mijn neus gaan liggen rollen en dollen. Alleen maar om mij te pesten, inderdaad.
Wel, ik werd steeds kwaaier. Op die Zoebel inderdaad, ja.

Toen dook ik nog een keer bovenop hem. Om te zeggen dat het nu echt afgelopen moest zijn. Dat dit de laatste waarschuwing was. Maar denkt u dat hij luisterde naar mij? Bloed onder mijn nagels vandaan halen. Dat kan hij. En hij weet het best hoor! Dat hij mij daarmee treitert. Met die knikker dus, ja.

Tenslotte ben ik maar op de bank gesprongen om een dutje te gaan doen. En toen was de lol er voor hem ook af. Ik had dus al veel eerder op de bank moeten springen, dan was dat gedonder met die knikker ook eerder afgelopen geweest. Nee, denk maar niet dat ik goed heb geslapen. Daarvoor was ik veel te veel van streek ja. Allemaal door die Zoebel, inderdaad. Tjonge, jonge.