Wij hadden al zo het idee dat Cera (rechts op de foto) inmiddels al aardig was gewend op de redactie, want zij heeft de etenstijden reeds uit haar kopje geleerd, durft regelmatig 's nachts op het bed plaats te nemen, heeft haar eigen stoel enz. Maar had zij wel haar eigen territorium buiten? Dat was nog de vraag.
Wel, vanochtend kregen wij daar antwoord op.
Mevrouw Troy deed haar ochtenddutje en Cera nam vrijwillig haar positie als Poezenloketbewaakster (oftewel receptioniste) waar, toen Harremans verscheen. Hij kwam Cera pesten, dat was wel duidelijk (kijk maar naar zijn blik).
Maar wat gebeurde er?
Cera keek eerst even om. Ja meid, wij steunen je, al is het maar achter het raam. Maar je kan het! Bedenk wel: jij woont hier nu ook en dus heb jij meer rechten dan die pestkop!
Verdedig je huis, Cera! Laat je deze keer niet op je kop zitten! Jaag het etterbakje bij JOUW STOEL weg! Je kan het! Je kan het!
En?
Jawel. Cera had ons gehoord en begrepen. Harremans had hier niks te maken en zij wel, dus moest zij ingrijpen. Ze deed dat ook. We waren te laat met onze camera, maar zagen het gebeuren. CERA DOOK BOVENOP HARREMANS!!!
En Har wist niet wat hem overkwam. Dit poezenmeisje was toch altijd slachtoffer? Een gewillig pestobject? Wat gebeurde hier?! De wereld stond voor Har even op zijn kop en hij wist niet hoe snel hij terug moest rennen naar zijn eigen tuin.
Ach, wat jammer dat de andere redactieleden niet hadden gezien watvoor heldendaad Cera had uitgehaald! Maar wij riepen DRIEWERF HOERA!
Wij hebben nog lang lopen gniffelen! Maar dat spreekt voor zich.
9 opmerkingen:
Dapper hoor Cera! Goed zo lief meisje, laat maar zien dat je niet voor de poes bent......
Goed zo, Cera! Mevrouw Troy kan trots op je zijn. Nu kan zij misschien vaker een dutje doen; ze wordt ook een dagje ouder, al ziet ze er nog prima uit.
Gefeliciteerd Cera met deze heldinnendaad!
Goed gedaan Cera! Ik ben trots en onder de indruk. En had Harremans zijn snoet wel willen zien...
Ik zag zijn snoet ook niet hoor! Alleen nog maar zijn achterste en neergelaten staart, en dat ook nog maar even. Zo snel maakte hij dat hij weg kwam! Haha!
Goed zo Cera!
Tussen de regels door lees ik een verlangen bij mevrouw Katblad. . . . .
Bravo Cera! Ze voelt zich duidelijk gesterkt door de gedachte dat ze altijd de hulp nog zou kunnen inroepen van de andere redactieleden.
Hahahaha, ja Hans, ik dacht al dat ik wat gemist had ...
Oh ja???
U weet meer dan wij?
Een reactie posten