Ontmoeting met Monster, deel 2.

Het leek erop of Mini het Monster zou gaan bespringen, maar Monster had Mini heus wel zien aankomen en draaide zich bliksemsnel om. Mini schrok daarvan, sprong weg en dook verderop tussen de struiken.



Monster stond vervolgens op, liep richting gevaarlijke weg maar ging daar gelukkig niet op. Nee, hij bleef netjes aan de rand van de tuin staan, en keek een beetje rond.




Boez zat al geruime tijd op de paaltjes en wachtte op wat er ging gebeuren. Eerlijk gezegd zien wij hem zelden in het stuk tuin dat aan gevaarlijke weg ligt. Aan de ene kant natuurlijk een veilig idee, maar aan de andere kant mist hij zo vaak een hoop actie. Zoals net dus, toen de anderen daar een spel speelden en de Boez in zijn eentje achteraf zat....

Os was ze kwijt geraakt, de twee jonkies. Hij had verderop wel wat geritsel gehoord, maar Mini en Monster waren en bleven voor hem uit beeld.

De Boez had Mini tussen de struiken zien duiken en ging achter haar aan. Tja, waar zit ze nou? Al spoedig verdween ook Boez tussen de takken en zagen wij niks meer.

Os begreep er niks van. Waar was nu iedereen?

Wel, Monster zat dus achter Os, maar Os keek in de richting waar eerst Mini en toen de Boez tussen de struiken waren gedoken.

Cera zat nog steeds ergens op het pad te wachten. We zouden toch gaan wandelen? Nou dan!

De fotograaf vond dat Cera gelijk had; we moesten maar eens verderop. De jongens hadden nu lang genoeg achter de jonge haarfabrieken aangezeten, heh?

Dus riep de fotograaf de troep bijelkaar en gingen we de parallelstraat in. Natuurlijk bleven de
twee ukkies in de Kruidentuin achter om nog wat langer te dollen. Nee, zij weten nog niet hoe leuk het kan zijn om samen een stukkie te gaan lopen en nieuws te zoeken.

Cera ging natuurlijk voorop, en daarna volgde Oscar. Boez liet weer op zich wachten. Ja, want eigenlijk vindt hij het best eng om de parallelstraat in te gaan.

Maar uiteindelijk kwam Boez dan toch mee en hij werd door Oscar hartelijk ontvangen.

Van ontspannen wandelen kwam echter niet veel. Boez bleef bij elk geluid dat van achteren kwam stilstaan en wachten. Zo kwam een aantal fietsmensen voorbij en kroop Boez zowat in de gevels van de huizen. Kortom: we moesten steeds op ons Boezeltje wachten totdat hij vond dat het weer veilig genoeg was om verder te gaan.

Oscar en Cera wilde best wel een grote ronde lopen, maar dat ging niet, tenzij we de Boez zouden lozen. En dat wilde de fotograaf niet. Samen uit, samen thuis, heh? Daarom.

De Steeg van Storm werd met veel vreugde en blijdschap "genomen". En omdat het koud was, ging de fotograaf maar snel terug naar de redactie voor het onvermijdelijke kopje koffie. Onze drie reporters stortten zich op de brokjes. En dat drievoudig gesmak klinkt altijd weer als muziek in de oren! Amen!