Vieze vacht en geen toefjes.

Iwan:
Zo, mevrouw Katblad. Wat doet u hier in het donker in de Hoftuin? Ah, u heeft hier uw diner genuttigd. Met de eetclub, zegt u? Het is inderdaad een hoop lawaai daar binnen. Waarom bent u buiten en zijn zij binnen?



Ach, u heeft gekookt en nu moeten zij afwassen. Nou, ze hebben er zin in. Dat is goed te horen ja. Maar als u toch even niets heeft te doen, mag u mij aaien. Ja, dat maakt het wachten een stuk aangenamer, vindt u ook niet?



Ja, ik ben inderdaad een beetje vies. U heeft dat goed gevoeld inderdaad. U heeft nu vieze handen door mijn vacht? Wel, dat vind ik niet zo belangrijk. Maar wat misschien wel belangrijk kan zijn, is dat er wellicht nog wat restjes over zijn van de maaltijd. Ja, een fliebertje vlees of een stukje kip misschien. Nee? Is alles op gegaan? Ah, u heeft nog spinazie over. Nee, dat blief ik niet. Het ruikt hier naar lamskoteletjes. U weet zeker dat daar niets van over is? Ja, een botje wil ik ook wel even afkluiven, daar heb ik geen bezwaar tegen. Ook dat gunt u mij niet?

Nou, dan moet ik maar in de tuin op zoek naar iets eetbaars. Ja, natuurlijk krijg ik thuis te eten, maar ik ben nu hier heh? En een snel hapje van het een of ander gaat er altijd wel in.

In vredesnaam dan maar een hapje gras. Ja, je moet toch wat heh? En daar u mij de lamsbotjes niet gunt, zit er niks anders op dan op een plukje gras te kauwen.

U gaat weer naar binnen? Voor het toetje? Nee, aardbeien blief ik niet. Maar u doet vast nog wel wat op die aardbeien, toch? Een toefje slagroom wellicht? Want in dat geval blijf ik graag nog even wachten op dat toefje. Of een likje van zo'n toefje desnoods. Ja, gaat u maar gauw uw toefjes organiseren. Wat? Ook al geen toefjes vanavond???