Terugkomend van een kleine wandelronde, zagen wij Rooie Gijs rond onze vergadertafel scharrelen. Wij vroegen hem of hij speciale bedoelingen had, op weg was naar het Poezenloket of ons misschien iets te melden had, maar Gijs wilde geen antwoord geven op onze vragen.
Rooie Gijs liep een rondje om onze plantenuitstalling heen en ging toen weer richting de Poort. Nou, dat bezoek was dan erg kort, dachten wij.
Doch, toen wij even om ons heen keken, zagen wij dat onze redactiemedewerkers zich hadden verstopt. Er was dus wel degelijk iets aan de hand geweest. Was Rooie Gijs aan het pesten geweest? Had hij ons personeel bedreigt of uitgescholden?
Wij bekeken nogmaals foto nr. 1 van deze reeks, en zagen toen tussen de planten voor het poezenloket een Japekoppie, of liever gezegd het koppie van onze Japekop.
Mevrouw Troy had zich verscholen gehouden op de vensterbank, bij het - overigens gesloten - poezenloket. Wij hadden er natuurlijk direct spijt van dat wij het loket niet open hadden gelaten, want dan had ons personeel gewoon naar binnen kunnen vluchten.
Maar goed, gedane zaken nemen geen keer.
Mevrouw Troy begroette ons, ondanks onze fout, erg vriendelijk. Nee, zij was niet boos maar hooguit een beetje verdrietig. Natuurlijk hebben wij het loket onmiddellijk weer geopend en ons personeel ervan verzekerd dat wij dergelijke blunders niet meer zouden uithalen. Einde bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten