boven: Charli, links: mevrouw Troy, rechts: Japekoppie
Daar moest iets bijzonders zijn. Zeg nu zelf: drie haarfabrieken die in dezelfde richting kijken, dan moet er toch wat te zien zijn heh?
De fotograaf/verslaggever ging erop af.
Achter het struikje zat Cera. Ze had iets gevangen, dat was duidelijk. Het fladderde nog een beetje maar kon niet meer de lucht in. We zoomden in om Cera's vangst beter te kunnen bestuderen.
Ach, wat een mooi beest. En zo knap door Cera uit de lucht geplukt! Maar is dit nu wel eigenlijk iets om te eten? Nee, maar zinloos geweld is het nu ook weer niet! Met zo'n libelle oefen je namelijk voor het serieuze werk, een vogel bijvoorbeeld. Het is dus een soort trainingsobject, deze waterjuffer of wrattenbijter of hoe dit diertje ook heten mag. (We houden het maar even op een Libelle.)
Wel, Cera heeft belangstelling genoeg van de anderen. Respectvol (voor Cera) slaan ze het arme fladderbeestje gade. Knap van Cera, heh? Maar oh, wat zouden ze allemaal graag ook even met dit diertje willen "trainen"!
Cera vindt dat goed, de lieverd. Japekop en mevrouw Troy mogen zich best even vermaken met haar slachtoffer!
Dames gaan voor dus mevrouw Troy mag eerst. Haar jachtinstincten zijn ondanks haar leeftijd nog volop aanwezig. Japekop kijkt vol bewondering toe.
Charli is even hogerop gaan zitten want zo kan hij het allemaal beter zien. Hijzelf heeft niet zo'n behoefte om te "trainen". Maar wij zien wel degelijk enig vuur in zijn ogen! Wellicht is hij gewoon te bescheiden en blijft liever wat op de achtergrond. Nou, dat heeft hij dan niet van zijn moeder (mevr. Troy), en wat dat betreft lijkt hij dus ook niet op zijn broer Japekop. Die zijn namelijk geen van beiden erg bescheiden....
Als mevrouw Troy uitgespeeld is, mag Japekop spelen met de libelle. Het lijkt wel een knikkerspel, alleen zien wij "de pot" nergens. De arme libelle gaat van poot tot poot, lijkt het wel, en de deelnemers aan dit spel mogen om de beurt het diertje een zet of gooi geven.
En tenslotte is Cera zelf natuurlijk weer aan de beurt. Het is tenslotte haar libelle, hoe je het ook wendt of keert. Ze neemt ruim de tijd voor haar spel.
Charli is weer uit het raamkozijn gesprongen en kijkt toe hoe Cera behendig de libelle heen en weer over de straat schuift. Wat jammer dat hij niet meedoet met dit spel en verkiest slechts toeschouwer te blijven. Het verlangen staat op zijn snuit te lezen!
Japekop had ook nog graag even geknikkerd, maar Cera is zelf nu druk bezig en niet van plan haar Libelle weer rond te sturen.
Hoewel, vooruit dan maar. Omdat Japekop haar ex-verloofde is, natuurlijk. Ja, hij mag dan toch nog even kort meedoen!
Mevrouw Troy is weer achter het struikje gaan liggen en doet alsof het haar allemaal niet meer interesseert. Maar wij trappen daar natuurlijk niet in want we weten wel beter. Charli blijft op de achtergrond maar mist geen enkele beweging van de andere twee. De libelle, het slachtoffer dus, is op sterven na dood. De natuur is wreed.....
Cera probeert of de libelle het nog wil doen, maar wij hebben al gezien dat de batterijen waarschijnlijk op zijn. Dat klinkt nogal hard of onverschillig, dat beseffen wij best, maar vanmiddag zagen wij nog hoe 5 mannetjeseenden achter een vrouwtjeseend aan zaten en haar, terwijl ze onderling ook felle en wrede strijd leverden, probeerden te pakken. Dat gebeurt dus iedere dag en overal....
Ja Cera, het spel is uit.
De medespelers hebben ook geen belangstelling meer nu de Libelle niet meer beweegt. Het groepje gaat uit elkaar. Even waren ze dikke vrienden en hadden ze een band. Daar had de Libelle (door Cera gevangen!) voor gezorgd. Nu gaan ze weer ieder hun eigen weg en vast en zeker proberen ze elkaar straks weer te ontlopen. Rare jongens, die katten.
En waar de Boez al die tijd was? Wel, die lag op bed uit te rusten van zijn muizenjacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten